به گزارش شهرآرانیوز؛ فیلم برداری پروژه سینمایی «کاکالوتی» به پایان رسید؛ فیلمی به کارگردانی امیراطهر سهیلی که پروانه سـاخت آن، به عنـوان نخسـتین پروانه سـاخت تهیه کننده خارج از مرکز، در اواخر دولت سیزدهم و با عنوان «برادر کوچک من» ثبت شد و مؤسسه فرهنگی شهرآرا به عنوان حامی در کنار آن قرار گرفت. اما در نهایت، با آغاز پیش تولید، نام فیلم به «کاکالوتی» تغییر یافت و فرایند تولید آن ادامه پیدا کرد.
تولید این فیلم با فرازونشیب بسیار همراه بود؛ اما در نهایت، با حضور تیمی متشکل از عوامل حرفهای مشهدی به مرحله اجرا رسید. «کاکالوتی» اثری است که در آن از مؤلفههای فرهنگی بومی و ملی بهره گرفته شده؛ مؤلفههایی همچون امام رضا (ع)، شاهنامه فردوسی و دنیای کودکانه امروزی که در فیلم پررنگاند. کارگردان، اثر را چنین معرفی میکند: «آرزوی بچهها زودتر برآورده میشود؛ برای همین باید مراقب آرزوهایی که میکنند، باشند.»
این فیلم به نویسندگی و کارگردانی امیراطهر سهیلی ساخته شده است و حمیدرضا سهیلی به عنوان تهیه کننده و سیده زهرا موسوی به عنوان جانشین تهیه کننده در آن حضور داشتهاند.
جواد علیزاده سرپرستی گروه کارگردانی و برنامه ریزی را برعهده داشته و گروه کارگردانی از احسان صبوری، احمدرضا رضایی و مجتبی ادیبی مقدم تشکیل شده است. مائده جنتی منظری و ریحانه مرتضایی نیا، به ترتیب دستیار برنامه ریز و منشی صحنه بودهاند. امیرحسین رستمی، یلدا عباسی، سحر شفیعی و محبوبه سلطانی بازیگران فیلماند و وحید ممیزی و محترم رضایی نیز بازیگردان کار بودهاند. فرشته ابراهیمی عروسک ساز فیلم است.
کیومرث محمدچناری در فاز نخست و ملیحه کوروش زاده در فاز دوم به عنوان مدیر تولید فعالیت داشتهاند. احسان غفوریان، امید گل زاده، محبوبه سلطانی، بابک کریمی طاری، عماد خدابخش، روانبخش صادقی و امین فاضلی به ترتیب مدیر فیلم برداری، طراح چهره پردازی، طراح لباس، مدیر طراحی و طراح صحنه، مدیر تدوین، مسئول جلوههای ویژه بصری و جلوههای ویژه میدانی هستند. موسیقی فیلم را امیر توسلی ساخته و محسن رضاپور سرپرست گروه صدا بوده است.
امیدوارم «کاکالوتی» به جشنواره فجر برسد
امیراطهر سهیلی، کارگردان فیلم، درباره ادامه روند فیلم به شهرآرا میگوید: فیلم برداری پروژه به پایان رسیده است و مرحله پس تولید فیلم آغاز خواهد شد. هم زمان با فیلم برداری، راف کاتها نیز زده شده است؛ اما پایان کار و خروجی، بستگی به جلوههای ویژه دارد و امیدوارم این بخش چنان پیش برود که کار به جشنواره فجر برسد.
وی با اشاره به فراز و نشیبهایی که در مسیر کار برای او رخ داده است، میافزاید: مجوز این فیلم سال گذشته و در دولت پیشین از وزارت ارشاد گرفته شد و بیش از یک سال ونیم درگیر پروژه بودیم. قرار اولیه این بود که کار را اردیبهشت آغاز کنیم، اما به دلیل بدعهدیها و ناملایمات، پیش تولید به صورت رسمی در تیرماه آغاز شد و تولید فیلم از نیمه شهریور آغاز شد. البته انتخاب بازیگران کودک را قبل از مرحله پیش تولید شروع کردیم.
سهیلی همچنین به وعدههای مطرح شده درباره حمایت از فیلم اشاره میکند: بر اساس وعده استاندار خراسان رضوی، قرار بود تعدادی از صاحبان صنایع از کار حمایت کنند و این کار از طریق مسئولیت اجتماعی صنایع ومعادن محقق شود، اما این وعده هنوز عملی نشده است. البته درباره فیلم برداری پروژه در نیشابور، استاندار خراسان رضوی قول مساعد داد که کار ضبط در نیشابور هم با مساعدت استانداری انجام شد.
وی تأکید میکند: اجتماع هنرمندان مشهدی برای اجرای این پروژه بود که آن را به این مرحله رساند. امیدواریم در ادامه نیز روندی مطلوب داشته باشد و خروجی کار مورد پسند مخاطبان قرار گیرد.
نقطه قوت امروز ما، نسل جدید هنرمندان مشهدی است
حمیدرضا سهیلی، تهیه کننده فیلم، که در کنار فرزند خود امیراطهر حضور داشته نیز میگوید: پس از سه دهه، با ساخت «کاکالوتی» دوباره فیلم سازی در مشهد را آغاز کردیم و با دنیایی از تفاوتها روبه رو شدیم. متأسفانه زیرساختهای سینمایی مشهد در این سه دهه تغییر محسوسی نکرده است؛ هنوز با کمبود استودیوهای حرفهای و نیروی فنی متخصص مواجهایم.
یکی از ضعفهای اصلی کار، بروکراسی اداری و مشکلات مالی است؛ دو سال برای دریافت مجوز تهیه کنندگی صرف کردیم و در تأمین بودجه نیز چالش داشتیم. اگرچه فضا نسبت به سی سال پیش اندکی بهتر شده، اما راه درازی در پیش داریم. اما یک تفاوت بزرگ وجود دارد: امروز مسئولان حداقل حاضر به شنیدن حرف هایمان هستند. ماهها با آنها جلسه گذاشتیم، از ضرورت سینما در مشهد گفتیم و توانستیم تا حدی آنها را با خود همراه کنیم. این دستاورد کوچکی نیست
سهیلی ادامه میدهد: بزرگترین نقطه قوت ما امروز، نسل جدید هنرمندان مشهدی هستند؛ جوانانی باانگیزه، بااستعداد و مشتاق که با جان و دل پای کار میایستند. این جوانان باسوادتر و خلاقتر از نسل ما هستند و اشتیاق بی پایانی دارند. در «کاکالوتی» عمدا کنار هر حرفهای، چند جوان علاقهمند را به کار گرفتیم تا نیروهای متخصص آینده تربیت شوند.
اگر سی سال پیش «گوهران فیلم» را از سر عشق و آرمان گرایی آغاز کردیم، امروز «سیمیاگران شرق» را با عشق، تجربه و امید ادامه میدهیم. تفاوت اصلی اینجاست که اکنون تنها نیستیم؛ نسلی از جوانان پرانرژی پشت سرمان ایستادهاند و این بزرگترین سرمایه ما برای ساختن سینمای مشهد است.
به پشتیبانی عملی و ملموس نیاز داریم
سهیلی با اشاره به چالشهایی که در مسیر پروژه با آن روبه رو بوده است، میگوید: چالش نهایی هر کار فرهنگی در شهرستان ها، فاصله میان «قول» و «عمل» و ترس از تنها ماندن در مرحله پس تولید است. اکنون که فیلم برداری به پایان رسیده، از خط پایان عبور کردهایم تا وارد خط شروعی مهمتر و پرهزینهتر شویم؛ مرحله پس از تولید که حساسترین بخش تا اکران است. وی تأکید میکند: انتظار ما از مسئولان، دیگر صرفا حضور فیزیکی و قولهای کلی نیست.
حضور آنها در مرحله تولید و بازدیدها و اعلام حمایتها اگرچه برایمان دلگرم کننده بود، اما اکنون به پشتیبانی عملی و ملموس نیاز داریم. انتظار داریم نهادهایی که قول همکاری دادهاند با برنامه ریزی روشن و فوری، وعدهها را به عمل تبدیل کنند. ما منتظر نامهها و جلسههای بیشتر نیستیم؛ منتظر اقدامیم. در مرحله اکران نیز انتظار کمک برای دیده شدن فیلم داریم، از جمله استفاده از تبلیغات شهری، اکران در زمان مناسب، سالنهای مناسب و فراهم کردن بستر حضور فیلم در جشنوارههای ملی و معرفی آن به نهادهای سینمایی کشور.
سهیلی با اشاره به بهره گیری ازتوانمندیها و استعدادهای بومی مشهد و استان در این فیلم بیان میکند: این فیلم یک پروژه شخصی نیست؛ آزمونی است برای اثبات امکان تولید حرفهای در مشهد. اگر مسئولان به توسعه فرهنگی باور دارند، باید با حمایت قاطع از این فیلم نشان دهند مشهد از سینمای بومی استقبال میکند تا راه برای آثار بعدی هموار شود.
{$sepehr_key_171032}
ما در طول تولید، تنهایی را حس کردیم و حالا که این نوزاد تازه متولدشده به مراقبت نیاز دارد، امیدواریم تنها نمانیم. اگر حمایتها فقط در حد حرف بماند، نه تنها این پروژه با مشکل روبه رو میشود، بلکه این پیام را به همه هنرمندان جوان شهر میفرستد که «بسازید، اما بدانید در نهایت تنها هستید.»
وی میافزاید: ما ثابت کردیم «خواستن» در مشهد وجود دارد؛ با کمترین امکانات و بیشترین عشق و تعهد، یک فیلم سینمایی حرفهای را از صفر تا صد در این شهر ساختیم. این اثباتی است بر امکان پذیری آن. اما یک فیلم تنها با ساختن به پایان نمیرسد؛ یک فیلم با دیده شدن معنا پیدا میکند.
ما سرمایه خود اعم از اعتبار، زمان و انرژی را روی میز گذاشتیم تا گامی بلند برای شکستن این بن بست تاریخی برداریم. حالا این مسئولان و متولیان فرهنگی شهر و استان هستند که باید نشان دهند این شهر واقعا ظرفیت داشتن یک صنعت فرهنگی مستقل را دارد.
سهیلی در پایان تأکید میکند: آمادهایم پروژه بعدی را نیز در مشهد آغاز کنیم؛ اما میخواهیم با اطمینان بیشتری حرکت کنیم، و این تنها با عمل کردن به وعدهها و تبدیل حمایتهای کلامی به پشتیبانیهای عملی و ساختاری ممکن است.