به گزارش شهرآرانیوز، امالبنین، فاطمه بنت حِزام، از خانوادهای شجاع و دلیر بود. شجاعت و وفاداری در خون خانواده او جریان داشت و در وجود او نیز زنده بود. پس از شهادت حضرت زهرا (س)، امام علی (ع) نیاز به همسری داشت که دلیر و وفادار باشد. برادرش عقیل، فاطمه کلابیه را برای امام انتخاب کرد. او وارد خانه علی (ع) شد و آرامش و مهربانی به خانه آورد.
روز نخست ورود او، حسن و حسین علیهماالسلام بیمار بودند.امالبنین بدون درنگ کنار آنان نشست و با دستان مهربان، دلهای کودکان را آرام کرد. محبت او جای خالی مادر را پر کرد و خانه ابوطالب دوباره سرشار از آرامش شد. از همان روز، مهربانی و دلسوزی او زبانزد اهل بیت و نزدیکان شد.
مدتی بعد، نام خود را به «امالبنین» تغییر داد. نمیخواست یاد حضرت زهرا (س) در ذهن فرزندان تداعی شود و درد فقدان بیشتر شود. محبت او محدود به فرزندان خود نبود. فرزندان حضرت زهرا (س) را بر فرزندان خود مقدم میداشت. این عشق، نشانه ایمان و تقوای عمیق او بود و نشان داد که ولایت و اهلبیت، بالاترین ارزش در زندگی اوست.
ثمره زندگی مشترک او با امام علی (ع)، چهار پسر رشید بود. حضرت عباس، عبدالله، جعفر و عثمان. هر چهار فرزند، نماد شجاعت و وفاداری بودند. روز عاشورا، در رکاب امام حسین (ع) جان خود را فدا کردند. حضرت عباس، قمر بنیهاشم، همواره در خط مقدم بود و به دلیل شجاعت و وفاداریاش به عنوان بابالحوائج شناخته شد. مردم در سختیها و گرفتاریها به او توسل میکنند و حاجاتشان برآورده میشود.امالبنین پس از واقعه عاشورا، صحنهای از صبر و بصیرت را به نمایش گذاشت. وقتی خبر شهادت چهار فرزندش رسید، تنها پرسید: «حال امام حسین (ع) چگونه است؟» و گفت: «اگر حسین زنده باشد، شهادت فرزندانم اهمیتی ندارد.» این جمله، عمق عشق او به اهلبیت، ولایت مداری و ایمان راسخش را نشان میدهد. او درک میکرد که حفظ حریم اهلبیت، بالاترین وظیفه است و جان فرزندانش در این مسیر، سرمایهای ارزشمند محسوب میشود.
محبوبیت حضرت عباس (ع) و مادرشامالبنین (س) تنها به قدرت و شجاعتشان محدود نمیشود. هر نگاه به دستان قطع شده عباس و ایثار او در روز عاشورا، قلبها را به لرزه درمیآورد و اشکها را جاری میسازد. مردم برای رفع مشکلات و گرفتاریهایشان به یاد او میافتند و با توسل به بابالحوائج، گره از زندگی خود باز میکنند. این محبوبیت، حاصل تربیت دقیق و عشق بیپایانامالبنین است؛ مادری که از کودکی، شجاعت، وفاداری و عشق به امام حسین (ع) را در وجود فرزندش نهادینه کرد.
شجاعت و غیرتامالبنین مثال زدنی بود. او در برابر دشمنان اهلبیت ترسی به دل راه نداد. داغ از دست دادن چهار فرزند را با صبر و بردباری تحمل کرد. وقتی حضرت زینب (س) سپر خونین حضرت عباس را به او نشان داد، بیهوش شد. اما دوباره برخاست و نوحهخوانی را آغاز کرد. مردم مدینه برای شنیدن نوحههای جانسوز او گرد میآمدند و اشک میریختند. نوحههای او به نوعی اعلام وفاداری و زنده نگه داشتن عاشورا بود.
اهمیت حضرتامالبنین فراتر از مادری بود. او نماد صبر، شجاعت، ایمان و وفاداری به اهلبیت شد. فرزندان او، در رکاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند و یادشان جاودان شد. او نشان داد که محبت و عشق به اهلبیت، بالاترین ارزش زندگی است و مادران میتوانند با تربیت درست، فرزندانی عاشق و وفادار بسازند.امالبنین همچنین الگوی مادران شهیدپرور شد. او با اخلاق و منش والای خود، فرزندانی تربیت کرد که در رکاب سرور و سالار شهیدان، به درجه رفیع شهادت رسیدند. حضرت عباس، فرزند بزرگ او، بابالحوائج و پناه عاشقان شد. مردم در سختیها و گرفتاریها به او توسل میکنند. ذکر نام حضرت عباس، همراه با توسل به مادرشامالبنین، گرهگشای بسیاری از حاجات است.
{$sepehr_key_171561}
مزارامالبنین در قبرستان بقیع، در غربت مدینه، همچون نگینی در دل خاک میدرخشد. سکوت بقیع با یاد او و فرزندان شهید پر از عظمت و حسرت است. هر سنگ و هر خاک، روایتگر داغ و فداکاری این مادر بزرگوار است. حضور او یادآور شجاعت، صبر و وفاداری به اهلبیت و الهامبخش عاشقان ولایت است.
پس از عاشورا، امالبنین با برپایی مجالس سوگواری در خانهاش، یاد و خاطره فرزندانش و امام حسین (ع) را زنده نگه داشت. زنان و مردان بنیهاشم در این مجالس گرد هم میآمدند. نوحهسرایی او، یادآور مصیبت عاشورا و جلوهای از وفاداری مادرانه بود.امالبنین، مادری عاشق و وفادار، الگوی مادران جهان اسلام شد. او به ما آموخت که عشق به اهلبیت و ولایت، ارزشمندترین سرمایه زندگی است. صبر، شجاعت، بصیرت و ایثار او در تاریخ ثبت شد و نسلها از آن درس گرفتند.
در سالروز وفات او، یاد و خاطره این بانوی بزرگوار گرامی داشته میشود. مادری که چهار فرزند رشید را در راه حق فدا کرد و نام و یادش تا ابد با عاشقان اهلبیت همراه خواهد بود. او گرهگشای دلهای عاشقان و چراغ راه مادران است. یاد او، یاد شجاعت، صبر و وفاداری به امام و اهلبیت(ع) است و تا ابد در تاریخ اسلام باقی خواهد ماند.