به گزارش شهرآرانیوز، این روزها بازار تماشای سریالهای وارداتی، بهویژه تولیدات کرهجنوبی، در میان خانوادههای ایرانی داغ است؛ همانطور که برخی نیز همچنان پای سریالهای ترکیهای کممایه و بیسرانجام مینشینند. در این میان، آنچه کمتر به آن توجه میشود، عمق نفوذ فرهنگی و تأثیرات تدریجی، اما منفی این نوع سرگرمیها بر سبک زندگی فردی و خانوادگی است؛ مسئلهای که از نگاه کارشناسان، بههیچوجه سطحی و کماهمیت نیست.
در همین زمینه با حجتالاسلام هادی عجمی، استاد حوزه و دانشگاه و پژوهشگر فقه تربیتی گفتوگو کردهایم. او معتقد است محبوبیت سریالهای کرهای در ایران اتفاقی نیست و ریشه در شناخت دقیق سازندگان این آثار از ذائقه مخاطبان کشورهای اسلامی دارد. به گفته او، «این سریالها بهدلیل شرقی بودن ظاهری و نمایش حداقلی از حیا و ارزشهای انسانی، برای مخاطب ایرانی جذاب جلوه میکنند؛ در حالی که کرهجنوبی کشوری غربگراست و این تولیدات حامل لایههای پنهان فرهنگی خاصی هستند.»
عجمی با تأکید بر «اعتیادآور بودن» این آثار میگوید: «بسیاری از جوانان ما ساعتها و حتی سالها از عمر خود را صرف تماشای سریالهای چند ده قسمتی میکنند و درگیر حواشی بازیگران و داستانها میشوند. این در حالی است که در آموزههای دینی آمده از همه عمر انسان سؤال میشود، اما از جوانی دوبار. واقعاً تماشای یک مجموعه نود قسمتی چه سودی برای جوان ما دارد؟ در بسیاری موارد، هیچ.»
{$sepehr_key_173607}
به اعتقاد این پژوهشگر، سریالهای کرهای اگرچه برخی حداقلهای اخلاقی را نمایش میدهند، اما در کنار آن مملو از توهمسازی، دروغهای تاریخی و بزرگنمایی افسانهگونه گذشتهای هستند که پشتوانه تمدنی عمیقی ندارد. او میافزاید: «نباید فریب ظاهر آراسته این سریالها را خورد. مشکل آنجاست که برخی ذهن خود را به انباری تبدیل کردهاند؛ هر محتوایی را بدون انتخاب وارد آن میکنند، بدون اینکه بدانند این انباشت چه تأثیری بر روح، فکر و سبک زندگیشان میگذارد.»
عجمی یکی از مهمترین آسیبهای این جریان را قطع ارتباطات واقعی در خانواده میداند و میگوید: «بهجای گفتوگوی کلامی با همسر و فرزندان، صلهرحم، حضور در جمعهای عبادی و اجتماعی و رسیدگی به مشکلات دیگران، ساعتهای طولانی صرف تماشای سریال میشود. طبیعی است که این افراد از فعالیتهای مفید دیگر باز بمانند.»
او تأکید میکند که راهحل، صرفاً جایگزین کردن یک سریال با سریالی دیگر نیست: «مشکل همیشه محتوا نیست؛ گاهی خودِ فیلم دیدنِ افراطی مسئلهساز است. خانوادهها باید آموزش ببینند؛ یا مصونسازی شوند یا یاد بگیرند چگونه برای این سرگرمیها جایگزینهای سالم پیدا کنند.»
به گفته این استاد حوزه و دانشگاه، آموزشوپرورش و نهادهای فرهنگی باید به این موضوع ورود جدی داشته باشند و به جوانان بیاموزند که در دنیای پرسرعت امروز، تخصص، رشد فردی و استفاده درست از زمان، اولویت دارد. او هشدار میدهد: «تماشای تلویزیون میتواند بخشی از تفریح باشد، اما وقتی به قیمت از دست رفتن خواب، عبادت و حتی نماز صبح تمام میشود، دیگر تفریح نیست.»
در پایان، عجمی یادآور میشود: «اگر انسان قدر عمر، فرصت زندگی و شأن انسانی خود را بداند، کمتر وقتش را صرف امور باطل میکند. خانوادهها باید نسبت به ظرفیتهای واقعی زندگی آگاه شوند و فرزندان خود را بهجای مصرف صرفِ تولیدات دیگران، به خلاقیت، مطالعه، هنر و رشد معنوی سوق دهند.»