به گزارش شهرآرانیوز، بچه که بودیم، کسی برنامهای برای سرگرمکردن ما نداشت. صبحها لقمهای میخوردیم و راهی حیاط یا کوچه میشدیم؛ جایی که بازی، خیال و ماجراجویی خودش راهش را پیدا میکرد. تابستانها ساعتها میگذشت و کسی سراغی از ما نمیگرفت؛ همین که از دور میدیدند مشغولیم، خیالشان راحت بود.
امروز، اما سبک زندگی تغییر کرده است. خانههای حیاطدار جای خود را به آپارتمانها دادهاند و کودکان بیشتر وقتشان را در فضایی محدود و زیر نگاه دائمی والدین میگذرانند. در کنار تمام مسئولیتهای روزمره، وظیفهای نانوشته هم به والدگری اضافه شده است: سرگرمکردن بچهها.
اگر شما هم آپارتماننشین هستید و فرزند دارید، احتمالاً بارها با جمله آشنای «مامان، حوصلهام سر رفته، حالا چکار کنم؟» روبهرو شدهاید؛ جملهای که حتی صبورترین والدین را هم به چالش میکشد. در ادامه، پیشنهادهایی ارائه شده تا بتوانید بدون فرسودگی، همپای بچهها باشید و خانه را به فضایی زندهتر برای بازی و یادگیری تبدیل کنید.
کودک درونتان را دریابید
پیش از ورود به دنیای سرگرمیهای کودکانه، بد نیست نگاهی هم به کودک درون خودتان بیندازید. مادری یا پدری که برای علایق خودش زمانی ندارد، سختتر میتواند دنیای کودکش را درک کند. یک کاغذ و قلم بردارید و ببینید چه فعالیتهایی حال دلتان را خوب میکند؛ کتاب، فیلم، هنر، دیدوبازدید یا حتی چند دقیقه سکوت. انرژیای که از این زمانها میگیرید، سرمایهای است برای همراهی بهتر با فرزندانتان.
همه سرگرمیها نیازمند حضور مستقیم شما نیستند؛ گاهی کافی است نقش تسهیلگر را داشته باشید و بقیه مسیر را به خلاقیت بچهها بسپارید. نیازها و علاقهمندیهای هر کودک متفاوت است؛ شناخت آنها، نقطه شروع یک برنامه روزانه موفق است.
زمانی برای صفحهنمایشهای جدانشدنی
واقعیت زندگی امروز این است که صفحهنمایشها بخشی از دنیای کودکان شدهاند. به جای حذف کامل، بهتر است مدیریت آگاهانه داشته باشیم. برای تصمیمگیری درباره زمان و نوع استفاده، سه عامل را در نظر بگیرید:
محتوا: کودک چه چیزی میبیند یا بازی میکند؟ آیا متناسب با سن اوست و چیزی به یادگیریاش اضافه میکند؟
زمینه: برنامه روز کودک چگونه گذشته است؟ چقدر تعامل و گفتوگو داشته و چقدر منفعل بوده؟
شخصیت کودک: بعد از تماشای نمایشگر، آرامتر و خلاقتر میشود یا مضطرب و تحریکپذیر؟
استفاده از نمایشگر نباید به ابزاری برای ساکتکردن یا فرار از بیحوصلگی کودک تبدیل شود؛ چرا که فرصت یادگیریِ مواجهه با احساسات و مدیریت آنها را از او میگیرد.
{$sepehr_key_175195}
زمانی برای بازیهای تقویت حواس
بازیهای حسی، نقش مهمی در رشد شناختی و حرکتی کودک دارند و اغلب به ابزار خاصی هم نیاز ندارند. گلبازی، خمیربازی، ماسهبازی یا حتی پخت نان، حس لامسه و مهارتهای ظریف دست را تقویت میکنند. آببازی، حتی در حمام خانه، فرصتی برای آرامش و تخلیه هیجان است.
بازیهای صوتی و موسیقایی، حساسیت شنیداری را بالا میبرند و بازیهایی مثل «بگرد و پیدا کن» یا چشیدن طعمها، به تقویت حس بینایی و چشایی کمک میکنند.
زمانی برای بیرون بودن از خانه
کودکان به ارتباط با همسالان نیاز دارند. رفتن به بوستان محلی یا فضای سبز اطراف خانه، فرصتی برای تقویت مهارتهای اجتماعی و تجربه تعامل سالم است. دیدوبازدیدهای خانوادگی و دوستانه هم به کودک کمک میکند ارزشها، آداب و فرهنگ را در عمل لمس کند.
زمانی برای ساختوساز
بالشتها، پتوها، روتختی و حتی چادر نماز میتوانند ابزار ساخت قلعه، جاده یا خانههای خیالی شوند. با چند قانون ساده—مثل جمعکردن وسایل بعد از بازی یا مراقبت از ایمنی—به کودکان اجازه دهید دنیای خیالشان را بسازند. لگو و بلوکهای چوبی هم از بهترین گزینهها برای ساعتها سرگرمی هستند و حتی کودکان خردسال را درگیر میکنند.
زمانی برای کتابهای خواندنی
با همان کتابهایی که در خانه دارید شروع کنید. کتاب را میتوان با نمایش عروسکی، تغییر صدا و لهجه، ریتم و بازیهای کلمهای زنده کرد. بعد از خواندن، از کودک بخواهید داستان را نقاشی کند یا دوباره تعریف کند. کتاب، فقط خواندن نیست؛ دریچهای است به بازی و خیال.
زمانی برای بازیهای حرکتی
بازی حرکتی در آپارتمان هم ممکن است؛ فقط به برنامهریزی نیاز دارد. ساعتی مشخص در روز را به این بازیها اختصاص دهید و ترجیحاً همسایه طبقه پایین را در جریان بگذارید. بازیهایی مثل قایمباشک، گرگمبههوا، بازیهای تعادلی، طناببازی یا هیولابازی میتوانند انرژی بچهها را تخلیه کنند.
البته رعایت زمانهای استراحت عمومی ضروری است؛ بازیهای پرتحرک را به ساعات مناسب موکول کنید.