دادگاه CAS درخواست دستور موقت آبی‌پوشان را رد کرد و پرونده شکایت منتظر محمد، هافبک عراقی سابق، همچنان سایه سنگین خود را بر سر باشگاه انداخته است. این محرومیت دو پنجره‌ای از فیفا، نه‌تنها جذب مهره‌های جدید را ناممکن کرده، بلکه همچون سپری آهنین، از بازیکنان ضعیف و پراشتباه در امان نگه داشته است.

این وضعیت، بیش از همه به‌نفع لژیونر‌های گران‌قیمت و گاهی ناکارآمد است؛ کسانی که با قرارداد‌های نجومی و قیمت‌های سرسام‌آور پا به ایران گذاشتند، اما عملکردشان اغلب همچون سایه‌ای کم‌رنگ بر زمین مانده. حالا با قفل‌شدن پنجره نقل و انتقالات، باشگاه‌ها نمی‌توانند جایگزینی جذب کنند و ناچارند این مهره‌های پرخطا را تحمل کنند. آنها همچنان حقوق‌های کلان دریافت می‌کنند، در ترکیب می‌چرخند و حتی اگر نیمکت‌نشین شوند، تهدید به شکایت می‌کنند – تهدیدی که همچون شمشیری داموکلس بر گردن باشگاه آویزان است و می‌تواند پنجره را برای همیشه مسدود کند.

خارجی‌ها از این پنجره بسته، خوشحال‌تر از همه‌اند؛ چراکه می‌مانند، پول می‌گیرند و می‌چرخند، بدون ترس از کنار گذاشته شدن. در حالی که تیم به تقویت نیاز مبرم دارد، این بازیکنان سمی همچون وزنه‌ای سنگین، پیشرفت را کند می‌کنند و کنار گذاشتنشان ریسکی بزرگ است که می‌تواند به پرونده‌ای جدید و محرومیتی تازه منجر شود.

این بلاتکلیفی نه‌تنها استقلال، بلکه بسیاری از تیم‌های ایرانی را در تنگنا قرار داده؛ جایی که ضعیف‌ترین حلقه‌ها، قوی‌ترین موقعیت را پیدا کرده‌اند و تیم‌ها قربانی مدیریت ناکارآمد گذشته می‌شوند. امیدواریم رای نهایی CAS، نوری به این تاریکی بتاباند، وگرنه زمستان سختی در انتظار فوتبال ایران خواهد بود.