کمی پیش از طلوعِ آفتابِ هفتم مهرماه ۶۱، تکه سربِ گداخته و سرگردان و ریزی به سر جوانی ۱۵، ۱۶ ساله خورد و زندگی‌اش را زیر و رو کرد.

رجب رشیدی‌نسب، کهنه سربازی است که از ۳۸ سال پیش تاکنون چشمانش رنگ خواب ندیده‌ است.

اما بی‌خوابی تنها مشکل او نیست؛ تنهایی عمیقِ ناشی از تفاوتش با دیگران و زندگی در ساعات طولانی و کشدار شب که هیچکس نمی‌تواند همراهی‌اش کند، گذرانِ هر شب‌ را برایش به ماراتنی سخت تبدیل کرده است.

او بیشتر شب‌هایش را به تنهایی در کوه و بیابان‌ و طبیعت حوالی مشهد می‌گذراند تا شاید زمان برایش آسان‌تر و زودتر سپری شود.