عاطفه همایونی  | شهرآرانیوز -  قبل از شروع آپولو ۱۱، ناسا نمی‌توانست تصور کند که اگر ذرات گردوغبار یا میکروارگانیسم‌هایی (شامل باکتری‌ها، ویروس‌ها، آغازیان و برخی قارچ‌ها) از ماه به زمین آورده شوند، چه اتفاقی برای حیات روی زمین خواهد افتاد. اگر به‌طور اتفاقی یک بیماری قمری روی زمین پخش می‌شد، در وهله اول تمام اعتباری که ناسا با برنامه فرود به ماه به‌دست آورده بود، از بین می‌رفت؛ بنابراین ناسا تصمیم گرفت با انجام اقداماتی اطمینان حاصل کند که سنگ‌های ماه از آلودگی‌های زمینی در امان می‌مانند و از طرفی ۳ هفته قرنطینه برای فضانوردان آپولو ۱۱ در نظر گرفت تا آلودگی‌های احتمالی از ماه به زمین وارد نشود.

 

 

فضانوردان آپولو ۱۱، نیل آرمسترانگ، باز آلدرین و مایکل کالینز، پس از ورود به هیوستون در ۲۷ ژوئیه ۱۹۶۹، به قرنطینه‌ای سیار فرستاده شدند. به همین ترتیب فضاپیمای آن‌ها، ماژول فرماندهی کلمبیا و همچنین حدود ۲۲ کیلوگرم نمونه از سطح ماه که فضانوردان با خود آورده بودند، به مدت ۲۱ روز در قرنطینه نگهداری شدند. این فضانوردان در طول قرنطینه خود، مصاحبه‌های متعددی را در یک اتاق کنفرانس شیشه‌ای برگزار کردند، گزارش‌های آزمایشی خود را نوشتند و ۳۹ سالگی آرمسترانگ را با یک مهمانی غافل‌گیرانه جشن گرفتند. مرکز قرنطینه سیار این فضانوردان، درواقع یک یدک عظیم در یک ناو هواپیمابر بود. این مرکز بسیار بزرگ، سالن و کتابخانه مخصوص خود را داشت و می‌توانست تا ۱۰۰ نفر را در خود جای دهد. در مقایسه با ماژول فرود فضاپیما، مرکز قرنطینه سیار یک کاخ بود. فضانوردان با حمایت تیمی بیست‌نفره در این مرکز قرنطینه شدند. در طول دوران قرنطینه فضانوردان، رئیس جمهور وقت آمریکا، نیکسون، با آن‌ها ملاقات کرد. سرانجام پس از ۳ هفته، هنگامی که هیچ نشانی از بیماری در آن‌ها یافت نشد، کالینز، آلدرین و آرمسترانگ از قرنطینه آزاد شدند.