به گزارش شهرآرانیوز؛ گفته می‌شود که این اقلیت قومی پس از انقلاب اکتبر روسیه به این منطقه مهاجرت کرده‌اند. عده‌ای هم پس از فروپاشی شوروی به پامیر آمده‌اند. این گروه سنی مذهب هستند و به زبان قرقیزی و تا اندازه‌ای، فارسی صحبت می‌کنند.
دامداری زندگی مردم این منطقه را می‌چرخاند. زنان هم نیروی اصلی کار هستند.
برخلاف اکثریت شهروندان افغانستان، این مردم دغدغه ناامنی را ندارند و با صدای انفجار و خبر انتحار بیگانه‌اند؛ اما با دردهای بسیار دیگری آشنا هستند.
این مردم از ابتدایی ترین امکانات شهروندی همانند مدرسه و بیمارستان بی بهره‌اند.
افزایش مرگ و میر مادران هنگام زایمان به دلیل نبود امکانات بهداشتی، قرقیزها را نگران انقراض نسل‌شان در افغانستان کرده‌اند.
برای قرقیزها، تریاک مثل آب و غذا، بخشی از زندگی زیر خیمه‌ها است؛ نه تنها مردان، زنان و کودکان هم برای تسکین دردهایشان دلبسته دود تریاک هستند.
پامیر نشینان پول را نمی‌شناسند و گاه در برابر یک جفت کفش، یک گوسفند می‌دهند.
در بام دنیا تلفن و موبایلی وجود ندارد، اما مردم محل برای ارتباط با یکدیگر از مخابره استفاده می‌کنند. سیستمی که تا فاصله کمتر از پانصد متری کار می‌کند و هر کدامش در بدل یک بزغاله خریداری شده است.
با وجود تمام این مشکلات، بام دنیا حالا به قفس سنگی می‌ماند که در قعر مشکلات گیر مانده و فریاد مردمانش به گوش کسی نمی‌رسد.
برای تماشای عکس‌ها در سایز بزرگتر و کیفیت بهتر بر روی آنها کلیک کنید