احتمالا شما هم دیده باشید، مصاحبه با تنها تماشاگری که در بازی بین تیم‌های ملی بسکتبال ایران و جمهوری چک در سکوهای خالی از تماشاگر جانانه تیم ملی ایران را تشویق کرده است.
سمیرا اصغری در گفت‌وگو با خبرنگار ایرانی که در محل مسابقه حضور داشته درباره انگیزه‌اش از تشویق ملی پوشان بسکتبال ایران می‌گوید: «من همیشه علاقه دارم بازیکنان ایران را در هر رشته‌ای که هستند تشویق کنم، آنها به تشویق من نیاز داشتند و من به کاری که انجام دادم افتخار می‌کنم.»
سمیرا اصغری جوان‌ترین عضو کمیته بین‌المللی المپیک است، او همچنین عضو تیم ملی بسکتبال بانوان افغانستان است.
همیشه وقتی کار ایران و افغانستان به انسان‌هایی مثل سمیرا می‌افتد، اهمیت زبان مشترک ما و ریشه تاریخی و فرهنگی مشترکمان خود را بیش از هر چیز دیگری نشان می‌دهد.
سمیرا نماینده زنانی است که این روزها نگران بازگشت طالبان اند، زنانی که در طول دو دهه گذشته و طلوع افغانستان نوین از هر فرصتی برای رشد و شکوفایی استعدادهایشان استفاده کردند و امروز نمایندگان آنها در داخل و خارج از افغانستان در سمت‌های مهمی مشغول به کار هستند.
در ایران هم چهره‌هایی که حامی مردم افغانستان هستند کم نبوده‌اند، معلمی که در روزهای کرونایی برای اینکه دخترها و پسرهای افغانستانی از درس‌شان عقب نمانند در پارک برایشان کلاس برگزار کردند و ده‌ها مثال دیگر.
یادمان نرفته که آتش نشانان مشهد وقتی دیدند آتش به دامن همسایه افتاده خود را به اسلام قلعه رساندند. رابطه احساسی و انسانی بین مردم ایران و افغانستان در هیچ عهدنامه و سندی نیامده، رابطه‌ای که غنایش را از ریشه‌ای مشترک دو کشور گرفته، ریشه‌ای که بنیانش در دل تاریخ و تمدن مشترک ایرانی‌ها و افغانستانی‌ها است.