پس از محرم و صفر
نجمه موسوی کاهانی
دبیر شهرآرامحله منطقه ۹
کد خبر: ۷۹۲۰
تاریخ : ۰۸ آبان ۱۳۹۸ - ۰۷:۴۶
محرم و صفر امسال هم تمام شد. یک عده دلشان کربلایی بود و خود را به کاروان اربعین رساندند و عده‌ای هم که داغ جاماندگی دلشان را سوزاند این روز‌های آخر صفر صبح و شبشان را در حرم حضرت رضا (ع) گذراندند. شور و حال خدمت به زائران این روز‌ها هم کم از حال و هوای پیاده‌روی اربعین ندارد. اصلا قبل از اینکه پیاده‌روی اربعین یک سنت هر ساله شود، ما مشهدی‌ها میزبان زائران پیاده امام رضای خودمان بودیم. زائرانی که نه دوربین صدا و سیما دنبالشان بود و نه به امید موکب‌های بین راه عزم زیارت می‌کردند.
زائرانی که هر ساله بی سروصدا می‌آمدند و حاجت روا می‌شدند و می‌رفتند تا سال بعد، اگر خدا قسمت می‌کرد!
مردم در این دو ماه دلشان رقیق می‌شود، بیشتر صدقه می‌دهند و اطعام می‌کنند، سفره‌شان بیشتر برای در و همسایه پهن می‌شود. کمتر کسی از نداری و مخارج بالای نذری‌دادن گله می‌کند، حتی خسیس‌ها هم سر کیسه را شل می‌کنند انگار می‌دانند کاسه‌شان جایی می‌رود که قدح برمی‌گردد. با اینکه ربیع را دوست دارم، اما دلم برای این دو ماه تنگ می‌شود.
همه مهربان‌ترند، حتی عکس و فیلم‌های فضای مجازی هم دوست‌داشتنی می‌شود، صفحه گوشی را که باز می‌کنی نه از لاکچری‌بازی خبری هست و نه از تبلیغات مد و فشن. از حجم بالای تصاویر و فیلم‌های حرم می‌توانی یک دل سیر زیارت کنی و ادعیه مختلف را بخوانی.
اما تمام شد. باز ماییم و حرف‌های روزمره و قصه‌های تکراری و برخی‌ها که یادشان می‌رود که غم دلشان بالاتر از قیمت گوشت و نان بود.
برمی‌گردیم به روز‌های گله و ناشکری، روز‌های صحبت از غم نان و اجاره و قیمت دلار و طلا و ماشین و تورم و رکود و برجام و هزاران موضوع دیگری که اصلا در‌باره‌اش سر در نمی‌آوریم، اما می‌گوییم، چون نقل دهان همه مردم همین حرف‌هاست.
حرف من این نیست که به به و چه چه کنیم و بگوییم که چقدر همه چیز عالی است و خوب است و ما چقدر بی غم و غصه‌ایم. حرفم این است که یادمان نرود «ز کجا آمده‌ایم و آمدنمان بهر چه بود» و چند روزی را که در این قفس بدن سپری می‌کنیم با غرزدن به جان خودمان و اطرافیانمان از رسالت انسان بودن غافل نشویم.
همان رسالتی که تمامش خوب‌کردن حال دل است، گاهی با یک زیارت خالصانه، گاهی با یک دعای زیبا، گاهی با یک شاخه گل و گاهی هم با خنداندن و شادکردن دل زائری غمگین! مهم این است که تا محرم و صفر سال بعد، اگر عمری باقی بود، یادمان باشد ما مشهدی‌ها رسالت اولمان میزبان بودن است، آداب میهمان‌داری را در محضر پدربزرگ و مادربزرگ بیشتر تمرین کنیم.
زائرانی که هر ساله بی سروصدا می‌آمدند و حاجت روا می‌شدند و می‌رفتند تا سال بعد، اگر خدا قسمت می‌کرد!
مردم در این دو ماه دلشان رقیق می‌شود، بیشتر صدقه می‌دهند و اطعام می‌کنند، سفره‌شان بیشتر برای در و همسایه پهن می‌شود. کمتر کسی از نداری و مخارج بالای نذری‌دادن گله می‌کند، حتی خسیس‌ها هم سر کیسه را شل می‌کنند انگار می‌دانند کاسه‌شان جایی می‌رود که قدح برمی‌گردد. با اینکه ربیع را دوست دارم، اما دلم برای این دو ماه تنگ می‌شود.
همه مهربان‌ترند، حتی عکس و فیلم‌های فضای مجازی هم دوست‌داشتنی می‌شود، صفحه گوشی را که باز می‌کنی نه از لاکچری‌بازی خبری هست و نه از تبلیغات مد و فشن. از حجم بالای تصاویر و فیلم‌های حرم می‌توانی یک دل سیر زیارت کنی و ادعیه مختلف را بخوانی.
اما تمام شد. باز ماییم و حرف‌های روزمره و قصه‌های تکراری و برخی‌ها که یادشان می‌رود که غم دلشان بالاتر از قیمت گوشت و نان بود.
برمی‌گردیم به روز‌های گله و ناشکری، روز‌های صحبت از غم نان و اجاره و قیمت دلار و طلا و ماشین و تورم و رکود و برجام و هزاران موضوع دیگری که اصلا در‌باره‌اش سر در نمی‌آوریم، اما می‌گوییم، چون نقل دهان همه مردم همین حرف‌هاست.
حرف من این نیست که به به و چه چه کنیم و بگوییم که چقدر همه چیز عالی است و خوب است و ما چقدر بی غم و غصه‌ایم. حرفم این است که یادمان نرود «ز کجا آمده‌ایم و آمدنمان بهر چه بود» و چند روزی را که در این قفس بدن سپری می‌کنیم با غرزدن به جان خودمان و اطرافیانمان از رسالت انسان بودن غافل نشویم.
همان رسالتی که تمامش خوب‌کردن حال دل است، گاهی با یک زیارت خالصانه، گاهی با یک دعای زیبا، گاهی با یک شاخه گل و گاهی هم با خنداندن و شادکردن دل زائری غمگین! مهم این است که تا محرم و صفر سال بعد، اگر عمری باقی بود، یادمان باشد ما مشهدی‌ها رسالت اولمان میزبان بودن است، آداب میهمان‌داری را در محضر پدربزرگ و مادربزرگ بیشتر تمرین کنیم.