به گزارش شهرآرانیوز؛ درواقع قسمت‌های مختلف صحن عتیق، بین ۴۰۰ تا ۵۵۰ سال عمر دارند، اما صحن نو حدودا دویست ساله است. هرکس که در صحن نو قدم می‌گذارد، پیش از هرچیز متوجه ایوان طلایی می‌شود که در جانب غربی صحن و متصل به رواق دارالسعاده ساخته شده است. این ایوان که ۲۰/۱۰ متر ارتفاع دارد، در دوره ناصرالدین شاه طلاکاری شده و از این رو به «ایوان ناصری» معروف است. پس از ایوان طلا، ایوان جنوبی که ساعتی بر فراز آن قرار گرفته است، بیشتر به چشم می‌آید؛ ساعتی که در بالای ایوان نصب شده، هدیه مظفرالدین شاه است.

مشهدی‌های قدیمی از این ساعت خاطره‌ها دارند؛ زیرا در گذشته که شهر کوچک بود و کم هیاهو، صدای زنگ شبانگاهی آن، همه جا طنین می‌افکند و مردم را نه فقط متوجه گذران زمان که متوجه آستان امام هشتم (ع) می‌کرد.

ایوان جنوبی ۲۰ متر ارتفاع دارد. ایوان شرقی و شمالی صحن نو نیز به ترتیب با ۲۰/۱۰ و ۲۰ متر ارتفاع در زمان محمدشاه و ناصرالدین شاه قاجار تزیین یافته اند، ولی ایوان شمالی در دوره پهلوی، بار‌ها مرمت اساسی شده و کاشی کاری آن در سال ۱۳۴۸ خورشیدی عوض شده است.

صحن نو همچنین دارای ۵۶ حجره تحتانی و به همین تعداد، حجره فوقانی است که دورادور صحن را فراگرفته اند و به تشکیلات آستان قدس اختصاص دارند. در ایوان و حجره‌های دورادور صحن نو کتیبه‌های تاریخی بسیاری به چشم می‌آیند که در بردارنده سوره‌هایی از قرآن، احادیثی از معصومین، برخی ادعیه و نام بانیان، معماران یا تزیین کنندگان حجره هاست.

برخی کتیبه‌ها نیز اشعاری مشتمل بر مدح امام هشتم (ع)، نام بانیان حجره و اختصاص آن به آرامگاه خانوادگی را دربردارند. غرض اینکه در صحن نو کتیبه‌های تاریخی بسیار است و شاید اگر کسی بخواهد همه آن‌ها را بخواند، لازم باشد یک هفته‌ای را در این صحن اتراق کند.