به گزارش شهرآرانیوز؛ گلر تیم ملی فوتبال ایران که این‌روز‌ها به‌خاطر مصدومیت در کشورمان حضور دارد، درباره آخرین وضعیت خودش در پرتغال صحبت کرد. علیرضا بیرانوند در ابتدای صحبت‌هایش گفت: از لژیونر‌شدنم راضی هستم، ولی می‌گویم ای‌کاش این اتفاق زودتر رخ می‌داد و بعد از جام‌جهانی لژیونر می‌شدم؛ چرا‌که حضور در لیگ یک کشور جدید یکی‌دو سال زمان می‌خواهد تا خودت را با شرایط جدید وفق دهی و قطعا اگر کسی در بیست‌ودوسه‌سالگی لژیونر شود، فرصت بهتری برای پیشرفت دارد؛ ولی من در بیست‌وهفت‌سالگی لژیونر شدم. من در آن مقطع بعد از جام‌جهانی پیشنهاد داشتم و می‌توانستم جدا شوم، ولی پرسپولیس به من نیاز داشت و پنجره تیم بسته بود و نمی‌توانست بازیکن جذب کند و برای همین ماندم و به فینال آسیا هم رسیدیم؛ ولی متأسفانه قهرمان نشدیم.

آرزوهایم سقفی ندارد

وی درباره احتمال حضورش در تیم‌های بزرگ‌تر و اخباری که درباره پیشنهاد لیورپول منتشر شده بود، گفت: حضور در لیورپول شاید یک خواب باشد، ولی من همیشه گفته‌ام که آرزوهایم سقفی ندارند و به هر مرحله که می‌رسم، به پله بالاتر فکر می‌کنم. خدا‌را‌شکر به خیلی از آرزوهایم در فوتبال تا اینجا رسیده‌ام، ولی همیشه دوست دارم پیشرفت کنم و چیز‌های بیشتری به دست بیاورم. برای همین می‌گویم چرا‌که نه، می‌توانم به تیم‌های بزرگ هم راه پیدا کنم و این را در خودم می‌بینم.

خیلی‌ها به من می‌گویند سنگین باش

دروازه‌بان ملی‌پوش فوتبال کشورمان درباره میزان شوخ‌طبعی خودش نیز توضیح داد: من یک اخلاق خاص دارم. از زمانی که در تیم ملی نوجوانان بودم هر پله‌ای که پیشرفت کردم و بالا رفتم، این اخلاقم عوض نشد و آن شوخ‌بودنم است. خیلی‌ها به من می‌گویند یک‌مقدار سنگین‌تر و جدی‌تر باش برای جایگاهت خوب نیست، ولی من این‌طور نیستم و کودک درونم وحشتناک زنده است. دوست دارم شوخی کنم و بخندم. یک جا‌هایی به فراخور محیط مجبورم سرسنگین و جدی باشم، به‌سختی جلوی خودم را می‌گیرم و کار سختی است برایم.

علیرضا بیرانوند در رابطه با شوخی با هم‌تیمی‌هایش در پرتغال نیز گفت: هم‌تیمی‌هایم در پرتغال هم اهل شوخی هستند، ولی خب به‌دلیل تفاوت زبان مشکل داریم و برای همین آن‌ها مجبور هستند زبان لری یاد بگیرند تا کار من راه بیفتد. من یک معلم زبان برای خودم در پرتغال گرفتم و بعد از یک ماه بیشتر از آنکه من از او یاد بگیرم، او از من لری یاد گرفته بود.

هر هفته تست PCR می‌دهم

بیرانوند در ادامه صحبت‌هایش به دوران ابتلایش به کرونا هم اشاره کرد و گفت: من اوایل یک‌بار به کرونا مبتلا شدم و آن‌هم در تهران بود. هیچ علائمی نداشتم و خودم نمی‌دانستم کرونا دارم. قرار بود تمرینات بعد از مدت‌ها شروع شود و قبلش باید تست می‌دادیم و وقتی تست دادم، مثبت بود و فهمیدم مبتلا شده‌ام؛ در‌حالی‌که خودم نمی‌دانستم. وی درباره واکسینه‌شدنش نیز خاطرنشان کرد: من واکسن روسی زدم و این واکسن را در اردوی تیم ملی زدم. متأسفانه آن را در پرتغال قبول ندارند و فقط واکسن فایزر در پرتغال به رسمیت شناخته می‌شود، برای همین مجبورم هر هفته تست PCR بدهم و از کل بازیکنان تیم فقط من هستم که هر هفته تست می‌دهم.

حریفان دستم را خوانده‌اند!

بیرانوند درباره اینکه چرا کمتر پرتاب بلند دست انجام می‌دهد، گفت: من قبلا بیشتر پرتاب دست بلند انجام می‌دادم، چون طبق عرف رایج فوتبال وقتی توپ روی دروازه تیم ماست، دفاع حریف به میانه زمین می‌آید و کسی انتظارش را ندارد که پرتاب دست از نیمه رد شود و پشت محوطه جریمه پایین بیاید، ولی حالا که تیم‌های حریف شناخت پیدا کردند، مدافعان همان عقب می‌مانند و جلو نمی‌آیند و برای همین دیگر اثرگذاری همیشگی را ندارد. وی افزود: پرتاب‌های دست من به‌خاطر عضلانی‌بودن دست‌هایم نیست و بیشتر به‌خاطر بلند‌بودن دستم است و البته یک راز است و قلق خاصی دارد که وقتی به هرکسی آن را می‌گویم، نمی‌تواند انجام دهد. هم به گلر‌های پرسپولیس و هم تیم ملی این نکات را گفتم، ولی سختشان بود و نتوانستند انجام دهند.