امیری | شهرآرانیوز، علیرضا محمودی ایرانمهر در ابتدای صحبت‌هایش به این نکته اشاره می‌کند که وقتی از ادبیات جهان صحبت می‌شود، منظور تاریخ ادبیات است نه آثاری که فقط امروز نوشته می‌شود، بنابراین آثار ترجمه‌ای آثاری مهم هستند که افرادی که ادبیات جدی را دنبال می‌کنند، این آثار را می‌خوانند.
نویسنده رمان «اسم همه مردهای تهران علیرضاست» در ادامه این نکته را هم یادآوری می‌کند که تعداد زیادی از خواننده‌ها دنبال‌کننده ادبیات جهانی هستند، عده اندکی هم هستند که فارسی می‌خوانند و وابستگی‌شان بیشتر برای فرهنگی است که در داستان فارسی وجود دارد. این‌ها داستان فارسی را نه فقط به‌دلیل کیفیتش که به‌دلیل فضایی که در آن وجود دارد، می‌خوانند.
به‌گفته محمودی ایرانمهر، در کنار این‌ها، آثار فارسی خودمان هم باید خوانده شود تا آن‌ها را بشناسیم: روابطی که در چاپ کتاب‌ها تأثیرگذار است، باعث می‌شود نفهمیم اثر خوب در داستان فارسی کدام است. درحالی‌که با شناخت استعدادها می‌توان ناشران را ترغیب کرد که فارسی هم چاپ کنند.
نویسنده مجموعه داستان «ابر صورتی» در پاسخ به اینکه چطور می‌توان از نویسنده‌های ایرانی حمایت و به روند چاپ آثارشان کمک کرد، می‌گوید: حمایت از نویسنده خوب است، اما باید مؤثر و مفید باشد. خطری که وجود دارد، این است که نباید ادبیات به ادبیات گلخانه‌ای تبدیل شود، یعنی تحت حمایت رشد کند.
او ادامه می‌دهد: ما یک‌بار سابقه‌اش را داریم؛ بعد از انقلاب ادبیات تحت حاکمیت رشد کرد که درنهایت نتیجه مطلوبی نداشت. ادبیات انقلاب یا پایداری یا هر چیزی که آثار خوبی هم در بین آن‌ها وجود دارد، اما به‌طورکلی منفک‌کردنش از ادبیات کار اشتباهی است. ادبیات حاصل تجربه کشف و شهود نویسنده است تا رشد کند. پس نباید خودمان تغییری ایجاد کنیم تا رشد حاصل شود. این در بهترین حالتش می‌شود ادبیات گلخانه‌ای که اگر از آن گلخانه بیاوریمش بیرون و چتر حمایتی را از رویش برداریم، نابود می‌شود.