عروجی | شهرآرانیوز - حاشیه‌های جشنواره چهلم همچنان ادامه دارد، مثل هرسال آن‌هایی که خودشان را مستحق جایزه می‌دانستند به شدت اعتراض کردند و خودشان را به زمین وزمان کوبیدند و بیانیه صادر کردند و حتی فیلمشان را در روز آخر جشنواره از دور رقابت‌ها بیرون کشیدند، اما این بار قصه فرق می‌کرد. این بار هم جایزه گرفته‌ها و هم جایزه نگرفته‌ها تصمیم گرفتند پاشنه کفش هایشان را بالا بکشند و با جشنواره‌ای که برای کسی دعوت نامه نفرستاده خداحافظی کنند. خداحافظی که شبیه هرچیزی بود جز خداحافظی. شبیه همان کاری که مسعود کیمیایی و پسرش اوایل جشنواره مرتکب شدند.

از آن طرف، هیچ راهی برای اعتراض وجود ندارد. یک اعتراض درست و مسالمت آمیز، ولی در این هیاهو آدم‌ها تصمیم می‌گیرند به شیوه خودشان عمل کنند. در نتیجه، هر کنش کوچک و بزرگی زیر ذره بین رسانه‌ها معنا پیدا می‌کند. کارگردان یا بازیگر یا هر شخصیت شناخته شده‌ای عجول می‌شود، وقت کم است، دنبال راه چاره می‌گردد، اینکه چطور صدای اعتراضش را به گوش همه برساند. به همه بگوید دارد چه اتفاقی می‌افتد. بگوید چطور یک عده دارند حقی را ناحق می‌کنند و زحمت خیلی‌ها را نادیده می‌گیرند.

محمدحسین‌مهدویان احتمالا قبل از آنکه متن خداحافظی اش را از جشنواره فیلم فجر بنویسد به این چیز‌ها فکر کرده، فکر کرده است وسایلش را بردارد و در را ببندد و برای همیشه برود. حتی همین که در چند خط و خیلی کوتاه نوشته: «جشنواره فیلم فجر برای من تمام شده.» یا «خاطرات بدش را از خودم دور می‌کنم تا جشنواره را با خوشی هاش به یاد بیاورم و همیشه برایم زیبا باقی بماند.» هم نشان می‌دهد خیلی فکری نکرده و بیشتر می‌خواسته یک کاری بکند و ناراحتی اش را یک جور‌هایی نشان بدهد.

اما راستش از کسی/کسانی که چندین بار در همین جشنواره جایزه‌های مهم و بزرگی گرفته اند توقع بیشتری می‌رفت. این ناشی گری‌ها و لوس بازی‌ها دست کم از میرکریمی توقع نمی‌رفت. او که دبیر چند دوره جشنواره جهانی فیلم فجر بوده و در همین جشنواره سیمرغ گرفته این بار برای گرفتن جایزه اش به سالن اختتامیه هم نیامد. این طور مواقع آدم فکرش می‌کشد به جا‌هایی که نباید. به اینکه حالا دیگر هر کدامشان اراده که بکنند برای فیلم و سریال هایشان سرمایه گذار پیدا می‌کنند. لب‌ تر بکنند می‌توانند جماعتی از بهترین بازیگران سینمای ایران را دور خودشان جمع کنند. همین حالا هم هر دونفرشان درحال ساخت سریال برای شبکه خانگی هستند. خب حالا هرمشکلی هم که با خود مهدویان و فیلم‌های مهدویان هم داشته باشیم نمی‌توانیم چشم روی این دست از واکنش هایش که کم نبودند ببندیم و زیادی خوش بین باشیم و حتی طرف او را بگیریم. آن‌ها اگر با سیاست جشنواره به هردلیلی مشکلی داشته باشد از همان اول باید قیدش را می‌زدند نه از وسطش و نه از آخرش.