گذشت زمان هم نمی‌تواند نام و یاد امامان را -که افراد برگزیده‌ی خدا بودند- کم‌رنگ و نابود کند. این یک واقعیت است که محبت ائمه به‌ویژه امام‌حسین(ع) از دل‌ها پاک‌شدنی نیست.
بچه‌های عزیز! بیایید تقویم را نگاهی تازه بیندازیم. واقعه‌ی کربلا و شهادت امام‌حسین(ع) و ۷۲ تن از یاران باوفایش، در سال ۶۱ قمری اتفاق افتاده است.
اکنون سال ۱۴۴۷ قمری است. شاید برایتان عجیب باشد که چرا پس از گذشت هزار و اندی سال، واقعه‌ی کربلا و شهادت امام‌حسین(ع) و یارانش، در یاد همه زنده است.
مردم مسلمان سرتاسر دنیا، هر سال به‌شکل‌های مختلفی مانند مجالس روضه‌خوانی، برگزاری سخنرانی، مداحی و اجرای نمایش‌های مذهبی و پخش غذا و شربت نذری بین مردم، مراسم یادبود و عزاداری برپا می‌کنند.
بله، گذشت زمان هم نمی‌تواند نام و یاد امامان را -که افراد برگزیده‌ی خدا بودند- کم‌رنگ و نابود کند. این یک واقعیت است که محبت ائمه به‌ویژه امام‌حسین(ع) از دل‌ها پاک‌شدنی نیست.
امام‌حسین(ع)، نوه‌ی حضرت محمد(ص)، پسر امیرمؤمنان حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س)، در زمان حکومت یزید برای اینکه دین خدا و سنت‌های الهی مانند پرهیزکاری، خوبی و برادری و برابری از بین نرود و برای اینکه نمی‌خواست همه‌جا پر از بدی و ظلم و ستم بماند،
به دعوت مردم کوفه و هزاران نامه‌ای که برای او فرستادند و از ظلم و ستم یزید به او شکایت کردند، با خانواده و یارانش به‌سمت کربلا حرکت کرد تا جلوی کار‌های زشت و ظلم و ستم یزید را بگیرد.
لشکریان یزید جلوی کاروان امام را گرفتند و با او جنگیدند. امام و یارانش در این راه شجاعانه جنگیدند و مظلومانه به شهادت رسیدند، اما امروز می‌بینید که همه، راه و نام امام‌حسین(ع) را زنده نگه داشته‌اند و در مقابل ظلم و ستم ایستادن را یاد گرفته‌اند.