مهرو ورزش را با کاراته آغاز کرده و با بدمینتون ادامه داده است و اکنون با مدال‌های رنگارنگش راهی اردوی تیم ملی نوجوانان است.
«به هم‌سالانم توصیه می‌کنم ورزش را مانع درس خواندن ندانند و مطمئن باشند اگر روحیه‌ی قهرمانی دارند، با هدف‌گذاری و تلاش، حتما به پیروزی می‌رسند. در غیر این صورت، ورزش را در حد حفظ سلامتی فراموش نکنند.»
آنچه خواندید توصیه‌ی مهرو روشنایی به شما دوستان مهربان است. او دانش‌آموز دبیرستان هدی است و ۱۶ سال دارد.
مهرو ورزش را با کاراته آغاز کرده و با بدمینتون ادامه داده است و اکنون با مدال‌های رنگارنگش راهی اردوی تیم ملی نوجوانان است. گفت‌وگوی ما با این دختر قهرمان را در ادامه می‌خوانید.
از کاراته تا اردوی تیم ملی بدمینتون
از سال ۹۴ ورزش را با کاراته آغاز اما یک‌سال بعد بدمینتون را انتخاب کردم زیرا سبک ورزشی کاراته با روحیه‌ام سازگار نبود. در سالنی که تمرین کاراته داشتم، با دیدن ورزش بدمینتون، به این رشته جذب شدم.
نخستین موفقیتم کسب مقام دوم استانی در کاراته بود که حس بسیار خوبی از این موفقیت داشتم. پس از آن، کلاس چهارم بودم که بدمینتون را شروع و یک سال بعد در اولین مسابقه لیگ شرکت کردم و سال ۹۶ مقام سوم استانی را در بدمینتون به دست آوردم.
این پیروزی سبب شد انگیزه بسیاری پیدا کنم، بدمینتون را حرفه‌ای‌تر ببینم و تلاشم را بیشتر کنم.
بنابراین سال‌های ۹۷ و ۹۸ در همین دسته از مسابقات، قهرمان استان شدم که پس از آن، مسابقات به دلیل همه‌گیری کرونا متوقف شد تا اینکه امسال موفق به کسب مقام دوم مسابقات منطقه‌ی ۳ کشوری شدم.
به‌واسطه‌ی آن به مسابقات استعدادیابی تیم ملی وارد شدم و در این مسابقات هم در رده‌ی سنی زیر ۱۷ سال مقام سوم مشترک را به دست آوردم و به اردوی تیم ملی دعوت شدم.
به‌یادماندنی‌ترین پیروزی‌ام مربوط به یک ماه پیش بود که در مسابقات استعدادیابی برای تیم ملی انتخاب شدم. از این نظر که نخستین مدال کشوری‌ام را گرفتم و در اردوی تیم ملی هم شرکت کردم برایم جذاب بود.
اما تلخ‌ترین شکستی که تجربه کردم در مسابقات المپیاد سال ۹۸ در یک‌هشتم نهایی بود که با نتیجه‌ای خیلی پایاپای، از کسب مقام و جام حذف شدیم.
یک قهرمان و مربی خوب
بدمینتون یک رشته‌ی فکری است که به آن شطرنج متحرّک هم می‌گویند. برای موفقیت به تفکر، تمرکز، سرعت‌عمل، چابکی و مهارت نیاز دارد. این ورزش به افزایش تمرکز و آمادگی بدنی هم کمک زیادی می‌کند و تا قهرمانی جهان و المپیک امکان رشد دارد.
هدف من از کار در این رشته کسب سهمیه‌ی المپیک است و در قدم اول، قصد دارم قهرمان آسیا شوم. به هنر هم علاقه دارم. گاهی به فعّالیّت‌های هنری پرداخته‌ام اما تمرکزم را بیشتر روی ورزش گذاشته‌ام.
رشته‌ی تحصیلی‌ام ریاضی است و در مدرسه جزو دانش‌آموزان موفق هستم. دوست دارم دانشگاه را هم در رشته‌ای مرتبط با موفقیت ادامه دهم. به این منظور، برای درس و ورزشم زمان‌بندی دارم. رشته‌ی ریاضی به تمرکز و ذهن تحلیلگر نیاز دارد.
از این نظر، رشته‌ی ورزشی و تحصیلی‌ام یک وجه اشتراک دارند و تا حدودی یکدیگر را تقویت می‌کنند. یکی از اهدافم برای آینده پس از اتمام دوره‌ی ورزش حرفه‌ای، گذراندن دوره‌های مربّیگری است تا یک مربی خوب شوم.
در دوران قرنطینه، هم در خانه تمرین بدن‌سازی می‌کردم هم با پدرم برای تمرین انفرادی چابکی کوه می‌رفتم اما به دلیل اینکه سالن‌های ورزشی تعطیل بودند، تمرین‌های راکتی نداشتیم.
این وقفه باعث افت توان ما شد و وقتی اعلام کردند قرار است لیگ برتر برگزار شود، تعطیلی‌ها موجب شده بود آمادگی خوبی نداشته باشیم و کمی عقب بمانیم.
به رسم سپاسگزاری
با سهمیه‌ای که پدرم برایم گرفت، در دوره‌ی استعدادیابی کشور مالزی شرکت کردم. تمرین با تعدادی از قهرمان‌های جهان در بهبود سبک و تکنیک و افزایش انگیزه‌ام برای قهرمانی تأثیر زیادی داشت و دیدگاهم را وسعت بخشید.
وقتی وارد سوپرلیگ شدم، یکی از جوان‌ترین شرکت‌کننده‌ها بودم.
از پدرم که در این سال‌ها از همه‌نظر مرا حمایت کرده و در این مسیر همراهم بوده است و از مربیان خوبم خانم حسین‌پور که بدمینتون را با او آغاز کردم و خانم‌ها تقوی و اقبال که استعداد مرا کشف و در مسیر قهرمانی هدایتم کردند سپاسگزارم.
البته تلاش و هدفمندی خودم هم در کسب پیروزی در این راه بی‌تأثیر نبوده است. در پایان، از مسئولان تقاضا می‌کنم ورزش بانوان را جدی بگیرند و از بانوان ورزشکار بیشتر حمایت کنند.