به گزارش شهرآرانیوز، مسائل بزرگسالان را بیرون از حضور کودک حل کنید و اگر باید چیزی بگویید، کوتاه و اطمینان‌بخش باشد.
«پول نداریم اینو برات بخریم»
صحبت مستقیم دربارهٔ فشار‌های اقتصادی بدون توضیح مناسب می‌تواند باعث اضطرابِ مزمن، احساس ناامنی و نگرانی نسبت به ثبات خانواده در کودک شود.
تفسیر احتمالی کودک: من امنیت ندارم/ وجود من ممکنه زندگی رو سخت‌تر کنه
اینجوری بگو: الان خرید این امکان‌پذیر نیست، ولی با هم می‌تونیم براش برنامه‌ریزی کنیم یا گزینهٔ ارزان‌تری پیدا کنیم.
«خیلی چاق شدی عزیزم»
نظرات و مقایسه والدین دربارهٔ وزن یا ظاهر می‌تواند با افزایش ریسک اختلالات خوردن، کاهش رضایت از بدن و شرم مرتبط باشد.
تفسیر احتمالی کودک: با بدنم قضاوت می‌شم؛ ارزشم بستگی به ظاهرم داره.
اینجوری بگو: دوست دارم با هم غذا‌های سالم‌تر درست کنیم و فعال‌تر باشیم؛ این کار برای سلامتِ همهٔ خانواده خوبه.
«اون خیلی خجالتیه؛ مطمئن نیستم بتونه دوست پیدا کنه»
برچسب‌گذاری منفی می‌تواند تبدیل به باورِ داخلی شود و رشد مهارت‌های اجتماعی را محدود کند.
تفسیر احتمالی کودک: من توانایی لازم برای ارتباط برقرار کردن رو ندارم و قرار نیست تغییر کنم.
اینجوری بگو: می‌دونم بعضی موقع‌ها صحبت کردن سخت می‌شه؛ با هم تمرین می‌کنیم تا بهتر بشه...
«دلم برای روزای قبل تنگ شده»
این نوع جمله‌ها می‌تواند منجر به والد شدن کودک شود؛ یعنی کودک نقش‌ها و مسئولیت‌های بزرگسالانه را بپذیرد که برای سلامت روانی‌اش مضر است.
تفسیر احتمالی کودک: من بارِ اضافی روی دوش خانواده‌ام؛ بودنم باعث ناراحتی‌شون شده.
اینجوری بگو: گاهی دلم برای گذشته تنگ می‌شه، اما بودنِ تو باعث خوشحالیه منه...
«پدرت خیلی تنبله / مادرت فقط بلده داد بزنه»
قرار گرفتن مداوم در معرض بحث بین والدین (به‌ویژه مکالمه‌های خصمانه) با افزایش اضطراب، افسردگی و مشکلات رفتاری در کودکان مرتبط است؛ همچنین کودک مدل‌های ناسالم حل اختلاف را می‌آموزد.
تفسیر احتمالی کودک: خانواده‌ام امن و پایدار نیست؛ شاید من مسئول حل مشکل باشم.
اینجوری بگو: ما داریم یه مشکل بزرگ‌تر رو به‌صورت محترمانه حل می‌کنیم، هر وقت لازم باشه با هم حرف می‌زنیم.
منبع: تبیان