با وجود پیشینه درخشان سینمای مذهبی ایران و خلق آثار ماندگاری، چون «امام علی (ع)»، «روز واقعه» و «مریم مقدس»، جای خالی روایتی فاخر و جریان‌ساز از زندگی حضرت فاطمه زهرا (س) همچنان در سینمای ایران احساس می‌شود؛ شخصیتی که می‌تواند الهام‌بخش‌ترین الگوی زن مسلمان در هنر هفتم باشد، اما هنوز سهمی درخور از پرده نقره‌ای نیافته است.

به باور آیت‌الله معلمی، حیا ریشه در ایمان دارد و هرچه ایمان نیرومندتر باشد، حجب و حیا نیز در جان انسان عمیق‌تر می‌شود؛ چنان‌که فقدان آن نشانه ضعف ایمان است.

به یاد می‌آورم آن روضه‌های صبحگاهی خانه مادربزرگم را، مادرم و عمه‌ها قبل از آمدن همسایه‌ها، درست کمی پس از روشنایی هوا، می‌رسیدند خانه مادربزرگ.

درک شخصیت حضرت زهرا (س) زمانی ممکن می‌شود که او را با معیار‌های مدرن نسنجیم، بلکه با نگاهی تاریخی و فهمی معنوی به سیره‌اش نزدیک شویم. بانویی که نه با قدرت سیاسی و ثروت، بلکه با حکمت درونی و رضایت الهی، دل‌های مسلمان و غیرمسلمان را تسخیر کرده و الگویی ماندگار برای زیست مؤمنانه بر جای گذاشته است.

زمانی که زنان وارد عرصه عمومی می‌شوند، همچنان از آنان انتظار می‌رود یا کاملاً خانه‌محور بمانند یا بالعکس تماماً در اجتماع غرق شوند، در چنین شرایطی، توجه به الگوی تاریخی–مذهبی حضرت زهرا (س) اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند

برای حفظ کرامت و جایگاه زن، قبل از هر چیز باید خود زنان پیش‌قدم شوند.

هویت ملی از خانه آغاز می‌شود؛ جایی که مادران با آموزش فرهنگ، ادبیات و تاریخ ایران، نسل جدید را در برابر ازخودبیگانگی فرهنگی توانمند می‌کنند.

شاهنامه سرشار از زنانی است که نقششان فراتر از روایت‌های رایج است؛ زنانی پادشاه، پهلوان، مشاور و مادرانی که تقدیر ایران را رقم می‌زنند.

در روز‌هایی که جامعه بار دیگر به یاد بانویی می‌افتد که «کمال» را در هر سه عرصه فردی، خانوادگی و اجتماعی معنا کرد، بازخوانی سبک زندگی حضرت فاطمه زهرا (س) نه‌فقط یک مناسبت دینی، بلکه ضرورتی اجتماعی است.

در روز‌هایی که جامعه بیش از همیشه تشنه معنا، آرامش و الگو‌های امیدبخش است، بازخوانی سیره حضرت فاطمه زهرا(س) می‌تواند چراغی باشد برای فهم دوباره از «زن»، «کرامت انسانی» و رسالت الهی انسان. دهه فاطمیه فرصتی است برای بازگشت به منش فاطمی؛ منش زنی که زندگی‌اش ترجمان امید، صلابت و روشنایی بود.