مهمترین کاری که زن در خانه انجام می‌دهد، مدیریت است؛ مدیریت خانه، کاری که هیچ‌وقت تمام نمی‌شود؛ کاری ۲۴ ساعته که از صبح شروع می‌شود تا صبح روز بعد! اگر شاغل هم باشد، باری بیشتر بر دوش دارد و علاوه‌بر کارِ خانه، وظایف بیرونی را هم انجام می‌دهد؛ وظایفی که چندان دیده نمی‌شود.

در قاب سینما و تلویزیون، مادران تصویری تمام و کمال از صبوری، مهربانی و قهرمانی ارائه می‌دهند؛ زنانی که نه تنها ستون خانه‌اند بلکه الهام‌بخش قصه‌های زندگی واقعی و هنری‌اند. از مادران مهربان قصه‌های مجید تا نقش‌های ماندگار فیلم‌های دفاع مقدس، هر یک جلوه‌ای از عشق بی‌پایان و قدرت مادرانه را به نمایش گذاشته‌اند، سیمرغ بلورینی که هیچ‌گاه در جهان واقعی به آنها اهدا نشده است.

با وجود پیشینه درخشان سینمای مذهبی ایران و خلق آثار ماندگاری، چون «امام علی (ع)»، «روز واقعه» و «مریم مقدس»، جای خالی روایتی فاخر و جریان‌ساز از زندگی حضرت فاطمه زهرا (س) همچنان در سینمای ایران احساس می‌شود؛ شخصیتی که می‌تواند الهام‌بخش‌ترین الگوی زن مسلمان در هنر هفتم باشد، اما هنوز سهمی درخور از پرده نقره‌ای نیافته است.

به باور آیت‌الله معلمی، حیا ریشه در ایمان دارد و هرچه ایمان نیرومندتر باشد، حجب و حیا نیز در جان انسان عمیق‌تر می‌شود؛ چنان‌که فقدان آن نشانه ضعف ایمان است.

به یاد می‌آورم آن روضه‌های صبحگاهی خانه مادربزرگم را، مادرم و عمه‌ها قبل از آمدن همسایه‌ها، درست کمی پس از روشنایی هوا، می‌رسیدند خانه مادربزرگ.

درک شخصیت حضرت زهرا (س) زمانی ممکن می‌شود که او را با معیار‌های مدرن نسنجیم، بلکه با نگاهی تاریخی و فهمی معنوی به سیره‌اش نزدیک شویم. بانویی که نه با قدرت سیاسی و ثروت، بلکه با حکمت درونی و رضایت الهی، دل‌های مسلمان و غیرمسلمان را تسخیر کرده و الگویی ماندگار برای زیست مؤمنانه بر جای گذاشته است.

زمانی که زنان وارد عرصه عمومی می‌شوند، همچنان از آنان انتظار می‌رود یا کاملاً خانه‌محور بمانند یا بالعکس تماماً در اجتماع غرق شوند، در چنین شرایطی، توجه به الگوی تاریخی–مذهبی حضرت زهرا (س) اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند

برای حفظ کرامت و جایگاه زن، قبل از هر چیز باید خود زنان پیش‌قدم شوند.

هویت ملی از خانه آغاز می‌شود؛ جایی که مادران با آموزش فرهنگ، ادبیات و تاریخ ایران، نسل جدید را در برابر ازخودبیگانگی فرهنگی توانمند می‌کنند.

شاهنامه سرشار از زنانی است که نقششان فراتر از روایت‌های رایج است؛ زنانی پادشاه، پهلوان، مشاور و مادرانی که تقدیر ایران را رقم می‌زنند.