مادر شهید وقتی دلش آرام شد و تصمیم گرفت دیگر برای فرزندش گریه نکند که از فرمانده اش شنید، فرزندش قبل از شهادت خواب امام حسین (ع) را دیده است. شهید خیرخواه به خواندن نماز شب توجه ویژه‌ای داشت و درست زمانی که در حال اقامه نماز ظهر بود از سوی دشمن مورد تیراندازی قرار گرفت و به شهادت رسید. / راهش سبز

حتما برای مادر شهید خیلی سخت بوده آن لحظه‌ که در کنار پیکر پاک فرزندش می‌فهمد علت شهادت، سه گلوله‌ای بوده که به قلب پسرش اصابت کرده. حتما خیلی سخت بوده نگاه کردن به چشمان همسنگر‌ی‌های فرزندش که نمی‌توانستند خبر شهادت را به زبان بیاورند و بگویند او به خاطر ما رفته است . اما با این سختی‌ها مادر شهید همچنان به فرزندش افتخار می‌کند که برای دفاع از وطن و مردم کشورش به جنگ با دشمن رفته و به درجه والای شهادت رسیده است. / روحش جاودان

تمام ذهن مادر، درگیر روایت زندگی فرزند شهیدش است، به خصوص وقتی می‌خواهد از تصمیم فرزندش برای رفتن به جبهه آن هم در هفده سالگی روایت کند، اشک در چشمانش جمع می‌شود، یاد پیکر پاک او بعد از شهادت می‌افتد که نیمی از صورتش به خاطر ترکشی که باعث شهادتش شده بود، از بین رفته بود، به یاد آوردن چهره اش برای مادری که فرزندانش جگر گوشه اش هستند، بسیار سخت است، مادر است دیگر، نمی‌تواند این موضوع را به آسانی روایت کند. / روحش جاودان

‌نمی‌توان تصور کرد چه به مادر گذشته است هنگامی که به او خبر دادند معلوم نیست فرزندت به شهادت رسیده یا اسیر شده یا مفقودالاثر شده است. پنج ماه گذشت تا بالاخره برای مادر خبر آوردند که فرزندت اسیر نیست، جزو لیست مفقودالاثر‌ها هم نیست و و احتمالا به شهادت رسیده است، اما تنها یادگاری که از فرزند شهید به مادر تحویل دادند، چمدان لباس هایش بود. او همیشه آرزو داشت در یکی از عملیات‌های دوران دفاع مقدس شرکت کند و همین طور هم شد و پس از رسیدن به آرزویش به شهادت رسید. / روحش سبز

باید مادر باشی تا بدانی یک عکس چه‌طور می‌تواند همدم روز و شب‌هایت باشد و چطور آغوشت از یک قاب عکس چوبی با حبه حبه حرف‌هایی که دانه دانه از دیده می‌بارد، پر شود. باید مادر باشی تا بدانی چرا باید چایی‌ات همیشه تازه‌دم باشد و عصر‌ها حیاط کوچک خانه‌ات آب‌پاشی شود تا بوی خاک نمناک هوا را پر کند و، اما دل مادر به زیبایی گل رز باران خورده است. آب روشنایی‌اش را از چشم‌های مادر گرفته. حرف‌هایش بوی یاس می‌دهد و مهربانی‌اش تمامی ندارد./یادش مانا  

امروز بیش از هر زمان دیگری روشن شده است که پیشرفت یک جامعه، بدون مشارکت زنان، نه کامل است و نه پایدار. زنان ایرانی در سال‌های اخیر ثابت کرده‌اند که در هر میدان، از علم و اقتصاد تا رسانه و کارآفرینی، نه‌تنها حضور دارند، بلکه پیشران حرکت‌اند؛ گاهی بی‌صدا، اما همواره مؤثر.

به مادر شهید حسن احمدی خبرندادند که فرزندش به شهادت رسیده، گفتند دست و پایش شکسته است. مادر او وقتی به منزل بازگشت متوجه شد تمام همسایه‌ها دور خانه اش گرد هم آمده‌اند تا مادر را دلداری دهند، آنجا بود که دلش لرزید و فهمید دردانه اش روی مین رفته، دست‌ها و پاهایش قطع شده و سرش ضربه خورده و به شهادت رسیده است و مادر سالها به یاد پسرش شب‌ها خوابید/ روحش شاد

حضرت زینب کبری (س) توانست «ظرفیت روحی و عقلی عظیم جنس زن» را به همه‌ی تاریخ و همه‌ی جهان نشان بدهد. ‌

مادر شهید علی تقوایی رجب زاده خوب یادش است که فرزندش برای رفتن به جبهه، مدام گریه می‌کرد و آنقدر دوست داشت برود که حتی شناسنامه اش را دستکاری کرد، اما پدرش مخالف بود، می‌گفت سن و سالت برای جبهه رفتن کم است، با این حال، مادر وقتی گریه‌های مستمر فرزندش را دید، به او گفت: نمی‌دانم چه جوابی به خدا بدهم، برای همین من برای رفتنت به جبهه حرفی ندارم، خودت تصمیم بگیر. علی در سال ۱۳۶۳ به عنوان امدادگر به جبهه رفت و به درجه شهادت نائل شد/ یادش گرامی

باید مادر باشی تا بتوانی قصه بگویی و قصه را طوری تمام کنی که در آن پسر برگردد. باید مادر باشی تا بدانی صدای زنگ خانه با تو چه می‌کند وقتی غرق در بی‌خبری‌هایی هستی که ردش لای موهایت نشسته و دانه‌دانه‌اش را سفید کرده است. باید مادر باشی تا بدانی انتظار چطور از میان دارو‌هایی که دوای دردش، دیدن بود، قد می‌کشد و سایه سنگینش را روی ثانیه به ثانیه زندگی‌ات پهن می‌کند، از همان زمان که ندیدن سهم چشم‌های طوفان زده‌ات می‌شود. باید مادر شهید باشی تا دلتنگی هایت را پیوند بزنی به صبوری.