اعزام تیم ملی والیبال زنان به ویتنام برای حضور در نخستین دوره جام ملت‌های آسیا دهه‌شصتی‌ها، اصلی‌ترین سرمایه انسانی کشور | تعداد متأهلین چقدر است؟ کسب مدال طلا توسط تیم تنیس روی میز بانوان ایران در بازی‌های جهانی کارگران یونان آشنایی با مهم‌ترین عوامل علاقه‌مندکردن کودکان به کتاب‌خوانی دستور پخت حلوای سه آرد مجلس مخصوص در خانه + فیلم دیدگاه امام خمینی (ره) درباره جایگاه زنان مومن و مادران پاکدل چه بود؟ حملات آسم در بین زنان زیر ۳۵ سال با قرص‌های ضدبارداری حاوی پروژسترون چرا مصرف دانه چیا برای زنان مفید است؟ بازداشت مهدیه اسفندیاری، نمادی از برخورد دوگانه غرب با مفهوم حقوق بشر بررسی نقش بانوان در تحقق آرمان‌های انقلاب امام خمینی (ره) ۲۲ درصد متخصصان هوش مصنوعی در جهان، زنان هستند روند افزایشی گرایش زنان روستایی و عشایر در خراسان شمالی به بیمه و استفاده از خدمات آن لزوم تشکیل کمیته توسعه چوگان ویژه بانوان در فدراسیون کسب سومین پیروزی پیاپی تیم امید بانوان ایران در مسابقات قهرمانی آسیا سرمربی تیم ملی والیبال زنان ایران: بازیکنان تمرینات سختی را پشت سر گذاشتند هر بند سخنان رهبر معظم انقلاب باید پیوست عملیاتی داشته باشد
سرخط خبرها
روایت شرایط سخت اسارت در زندان‌های اسرائیل از زبان دختر ۱۷ ساله فلسطینی + فیلم

روایت شرایط سخت اسارت در زندان‌های اسرائیل از زبان دختر ۱۷ ساله فلسطینی + فیلم

  • کد خبر: ۳۱۱۸۷۹
  • ۰۲ بهمن ۱۴۰۳ - ۱۲:۲۱
دختر ۱۷ ساله فلسطینی از شرایط سخت و غیرانسانی در دوران اسارت‌اش در زندان‌های اسرائیل روایت می‌کند.

به گزارش شهرآرانیوز؛ دختر ۱۷ ساله فلسطینی، کوچک‌ترین اسیر در میان زندانیان زن فلسطینی بوده و از سختی‌ها، تحقیر‌ها و بی‌رحمی‌هایی که به او تحمیل شده، می‌گوید.

او بیان می‌کند: هر اذیتی به ما میکردند از خشونت‌ها، ضرب‌وجرح‌ها، و حتی تعرض‌ها هیچ‌کس بی‌نصیب نمی‌ماند. شرایط به گونه‌ای بود که هیچ اهمیتی به زندگی و سلامتی ما داده نمی‌شد.

کوچکترین اسیر دختر فلسطینی در زندان‌های اسرائیل ادامه می‌دهد: بسیاری از دختران بیمار می‌شدند، اما حتی دارو‌های ساده هم به آنها داده نمی‌شد. هر وقت از ما کسی را به درمانگاه می‌بردند، فقط برای این بود که بگویند حالش خوب است. خودم در همان زندان دچار علائم سکته و مشکلات قلبی شدم.

او می‌افزاید: این مشکلات ناشی از رفتار‌های غیرانسانی و شرایط بد زندان بود؛ غذا به اندازه کافی وجود نداشت و هیچ اهمیتی به ما به عنوان انسان نمی‌دادند. ما را مثل حیوانات نگه می‌داشتند.

 

 

او یادآور می‌شود: ما تنها یک ساعت در روز اجازه داشتیم از سلول‌ها خارج شویم. در این مدت در یک محوطه کوچک رها می‌شدیم و دوباره به سلول‌ها بازگردانده می‌شدیم. اگر حتی یک قدم اضافه برمی‌داشتیم، مورد توهین و تنبیه قرار می‌گرفتیم. من یک بار به بیمارستان منتقل شدم، در حالی که دست‌هایم با دستبند بسته شده بود. هر بار که می‌خواستم حرکتی انجام دهم، این دستبند‌ها مرا به یاد می‌آوردند که زندانی‌ام. در بیمارستان به آنها گفتم با خانواده‌ام تماس بگیرند، اما جواب‌شان فقط یک کلمه بود: ممنوع/اخ فی الله

منبع: خبر فوری

ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.