به گزارش شهرآرانیوز؛ «شاه. به. اصفهان. رسید.» این دو خط ممکن است یکی از هزاران تلگرافی باشد که تلگرافچی جلفای اصفهان به پایتخت و شهر‌های دیگر فرستاد.
زابل استپانیان بارتو (Zabel Stepanian-Bartev) در سنین کودکی با آموختن فوت و فن تلگراف از پدرش، در در تلگراف‌خانه اصفهان (جلفا) کارش را شروع کرد و نامش به عنوان نخستین زن تلگرافچی در تاریخ ایران ثبت شد.
زابل به الفبای مورس مسلط بود و می‌دانست چطور باید ضربه‌ها و نقطه‌هارا کنار هم ردیف کند تا پیام‌ها مخابره شود. او در سال ۱۲۷۳ (۱۸۹۴) در اصفهان و در یک خانواده ارمنی به دنیا آمد.
در ۹ سالگی نزد پدرش حرفه تلگرافچی‌گری را آموخت و در سال ۱۳۶۱ (۱۹۸۲) درگذشت.
خط تلگراف در ۱۲۳۶، وارد ایران شد و بنا به دستور ناصرالدین شاه سیمی به طول یک کیلومتر با هدایت مسیو کرشش اتریشی، از عمارت سلطنتی پایتخت تا باغ لاله زار کشیده و در زمان صدارت میرزا آقاخان نوری، تهیه و ساخت تلگراف و آموختن الفبا مورس به شاگردان دارالفنون آغاز شد.
خط بعدی میان باغ سلطانیه و محل ییلاقی شاه و سپس به مدرسه دارالفنون هم یک خط کشیده شد و بدین ترتیب اولین مخابره‌ها میان شاه و بزرگان مملکتی صورت گرفت. ناصرالدین شاه که از نتیجه کار راضی بود دستور داد تا میان تهران و شهر‌های دیگر نیز خط تلگراف کشیده شود.
خط تلگراف با سرعت به ماکو، تبریز، جلفا و به خط تلگراف قفقاز وصل شد و این گونه شاه ایران و امپراتور روسیه، در مناسبت‌های مختلف با استفاده از تلگراف پیام تبریک مبادله می‌کردند. ایران در ۱۲۴۸سال به عضویت اتحادیه بین المللی تلگراف درآمد.
اسم عباسعلی خان دنبلی هم به عنوان نخستین ایرانی زبان مورس را آموخت، در کتاب‌هایتاریخ روایت می‌شود. او نخستین بار نسبت به ارسال پیام از طریق تلگراف اقدام کرد و بعد‌ها در اداره پست و تلگراف استخدام شد. عباسعلی خان برای ارسال پیام به ایستگاه‌های مختلف ارسال تلگراف در نقاط گوناگون کشور اعزام می‌شد.
منبع: همشهری آنلاین