به گزارش شهرآرانیوز؛ زهره حسنی خوشبخت در پاسخ به سئوالی مبنی بر اینکه سینمای ایران چگونه خانواده را تصویر می‌کند؟، گفت: به‌طور کلی، در ژانر اجتماعی، خانواده عمدتاً محل بحران تصویر می‌شود. هرچند در معدود فیلم‌هایی مانند «در آغوش درخت»، خانواده نقش حمایتی داشته است. اما در اغلب آثار اجتماعی، بیشتر منشأ بحران است.
وی با اشاره به اینکه فضای سینمایی ما نیازمند مطالعهٔ دقیق‌تر دربارهٔ طبقات مختلف اجتماعی است، اظهار کرد: سینما برای پرداخت به سرمایهٔ فرهنگی و هویت خانواده نیازمند تعریف روشن این مفاهیم برای فیلم‌ساز است. وقتی ارزش‌های ملی، اعتقادی و فرهنگی که جامعه به آنها باور دارد برای سینماگر معنا نشده باشد، نمی‌توان انتظار داشت او بنیان‌های فرهنگی را تقویت کند.
این پژوهشگر حوزه رسانه افزود: فضای سینمایی ما گاه خود گرفتار چالش‌های خانوادگی و روانی میان اعضای خانواده است؛ ازدواج‌ها و جدایی‌های مکرر و الگو‌هایی که چندان با بنیان‌های فرهنگی جامعهٔ ایرانی همخوانی ندارند، مانع درک دقیق ارزش‌ها و هویت ملی می‌شود.
حسنی با بیان اینکه پرداختن به تصویر پدر و مادر در سینما بسیار مهم و چالش‌برانگیز است؛ شاید شایسته باشد به‌طور مستقل بررسی شود، تصریح کرد: پدر و مادر به‌عنوان دو عنصر کلیدی خانواده، نقش محوری در بازنمایی هویت اجتماعی و فرهنگی دارند.
وی ادامه داد: در دو دههٔ اخیر، آثار متعددی شخصیت پدر را تخریب کرده‌اند؛ از «خانه پدری» و «دختر» گرفته تا فیلم‌هایی از میانهٔ دههٔ ۸۰ به بعد، پدران غالباً ناکارآمد، خشن، غیرقابل اتکا و خشک‌مغز تصویر شده‌اند که درک درستی از دین ندارند و دین را ابزار استبداد می‌کنند. این روند با فیلم‌های اخیر مثل «برادران لیلا» و «پیرپسر» ادامه یافت و تصویری مخدوش از پدر ایرانی در سینما شکل داد.
این بانوی پژوهشگر با تاکید بر اینکه سینما به نوعی «پیش‌نمایش» جامعه است؛ بنابراین تخریب مداوم پدر، بنیان‌های خانواده را تضعیف می‌کند، اضافه کرد: آنچه روی پردهٔ سینما نمایش داده می‌شود، با گذر زمان می‌تواند به واقعیت اجتماعی بدل شود.
حسنی گفت: بنابراین وقتی پدر در سینما به‌طور مداوم تخریب می‌شود، در واقع یکی از پایه‌های محکم خانوادهٔ ایرانی هدف قرار می‌گیرد. این روند به مرور، بنیان‌ها و پیوند‌های اساسی خانواده در جامعه را تضعیف می‌کند.
وی بیان کرد: تصویر مادر نیز وضعیت مشابهی دارد. نگاه فمینیستی در برخی لایه‌های سینما اجازه نداده زن قدرتمند، کنشگر و دارای عاملیت واقعی دیده شود. برخلاف سینمای غرب که زن آسیب‌دیده در نهایت به کنش می‌رسد، زن ایرانی همچنان سرکوب و منفعل باقی می‌ماند که هر کسی از راه می‌رسد به او توسری می‌زند.
منبع: فارس