به گزارش شهرآرانیوز، سرزنش و سرکوفت در روابط زوجین یکی از الگو‌های ارتباطی مخرب است که می‌تواند تأثیرات منفی عمیقی بر سلامت روان، عزت‌نفس و پایداری رابطه داشته باشد. این رفتارها، که اغلب به‌صورت انتقاد مداوم، تحقیر، یا یادآوری خطا‌های گذشته بروز می‌کنند، می‌توانند به‌تدریج اعتماد، صمیمیت و احترام متقابل در رابطه را از بین ببرند.
این مطلب با هدف آگاهی‌بخشی و ارائه راه‌حل‌های عملی برای بهبود روابط زوجین تدوین شده است و شما می‌توانید با مفهوم سرزنش و سرکوفت، دلایل بروز، تأثیرات منفی آن بر زوجین و راهکار‌های مقابله با این رفتار آشنا شوید.
سرزنش به معنای انتقاد مستقیم یا غیرمستقیم از رفتارها، انتخاب‌ها یا ویژگی‌های شریک زندگی است که معمولاً با لحنی تحقیرآمیز یا سرزنش‌گرانه همراه است. سرکوفت نیز نوعی رفتار کلامی یا غیرکلامی است که با یادآوری خطا‌ها یا شکست‌های گذشته شریک زندگی، او را تحقیر کرده یا احساس گناه و ناکافی بودن را در او تقویت می‌کند. برای مثال، جملاتی مانند «تو همیشه همین کار را می‌کنی» یا «اگر مثل قبل اشتباه نمی‌کردی، الان وضعمان بهتر بود» نمونه‌هایی از سرکوفت هستند. این رفتارها معمولاً ریشه در ناامیدی، خشم فروخورده یا انتظارات برآورده‌نشده دارند.
ریشه اصلی بسیاری از رفتارهای سرزنش‌آمیز در روابط، اغلب به عدم همسویی انتظارات با واقعیت بازمی‌گردد. زمانی که یکی از طرفین انتظاراتی غیرواقعی و آرمانی از شریک زندگی خود دارد و این انتظارات برآورده نمی‌شود، سرزنش تبدیل به یک ابزار ناخودآگاه برای ابراز عمق ناامیدی می‌شود. این مسئله با نارضایتی‌های عمیق‌تر عاطفی گره خورده است؛ احساساتی نظیر فقدان صمیمیت، درک نشدن یا نادیده گرفته شدن می‌تواند فرد را به سمتی سوق دهد که با سرکوفت زدن، به شیوه‌ای ناکارآمد، به دنبال جلب توجه یا وادار کردن شریک زندگی‌اش به تغییر رفتار باشد.
علاوه بر این، سرزنش اغلب ریشه در الگو‌های ارتباطی آموخته‌شده دارد. اگر فرد در محیط خانواده‌ای رشد کرده باشد که در آن انتقاد و سرزنش جزئی از فرهنگ مکالمه بوده است، این مکانیزم‌های ناسالم به‌طور ناخودآگاه به رابطه زناشویی نیز منتقل شده و تکرار می‌شوند. این چرخه مخرب زمانی تشدید می‌شود که زوجین به مهارت‌های ارتباطی سازنده مجهز نباشند؛ ناتوانی در بیان شفاف و مستقیم نیازها، احساسات و دغدغه‌ها، باعث می‌شود که سرزنش به عنوان یک مکانیزم دفاعی ساده، جایگزین گفتگوی عمیق و صادقانه شود.
نهایتاً، فشار‌های بیرونی و محیطی نقش مهمی در تشدید این رفتار ایفا می‌کنند. استرس‌های ناشی از چالش‌های زندگی مانند مشکلات مالی، فشار‌های کاری، یا بحران‌های پیش‌بینی نشده، ظرفیت تحمل و همدلی زوجین را کاهش می‌دهد. در چنین شرایطی که سطح تحمل کاهش یافته، به جای ارائه حمایت متقابل و همکاری برای حل مسئله، هر یک از طرفین به راحتی به موضع اتهام و سرزنش یکدیگر روی می‌آورد و بار روانی مشکلات را به گردن شریک زندگی می‌اندازد.
یکی از اولین و ملموس‌ترین آسیب‌های سرزنش مداوم، تخریب عزت‌نفس فرد است؛ زمانی که یک شریک زندگی به‌طور مکرر مورد سرزنش قرار می‌گیرد، این انتقاد‌ها به‌تدریج احساس بی‌ارزشی، ناکافی بودن و ناتوانی را در او تقویت می‌کنند. فردی که دائماً به دلیل اشتباهات گذشته یا کمبود‌های فعلی خود مورد سرزنش قرار می‌گیرد، این پیام را دریافت می‌کند که هرگز نمی‌تواند رضایت طرف مقابل را جلب کند و این امر او را در برابر انتقاد‌های آتی بسیار آسیب‌پذیر می‌سازد.
آسیب عمیق‌تر سرزنش، متوجه ستون‌های اصلی رابطه یعنی اعتماد و صمیمیت است؛ امنیت عاطفی در رابطه‌ای که در آن سرزنش حکمفرماست، از بین می‌رود. شریکی که احساس می‌کند دائماً در معرض انتقاد یا تحقیر است، به‌طور طبیعی شروع به پنهان کردن افکار، احساسات و آسیب‌پذیری‌های خود می‌کند تا از حملات بعدی دوری کند، و این کناره‌گیری عاطفی، فاصله بین زوجین را افزایش داده و صمیمیت را از بین می‌برد.
در نهایت، سرزنش به‌سرعت رابطه را به یک میدان نبرد دائمی تبدیل می‌کند و سلامت روان هر دو طرف را به خطر می‌اندازد؛ واکنش دفاعی طبیعی به سرزنش، سرزنش متقابل است که چرخه‌ای بی‌پایان از درگیری، تنش و بحث‌های مخرب را ایجاد می‌کند. این محیط سمی می‌تواند منجر به بروز مشکلات جدی‌تری مانند اضطراب و افسردگی در فرد سرزنش‌شده شود و در صورت وجود فرزند، این الگو‌های ناسالم به عنوان الگویی معیوب برای نحوه برقراری ارتباط در خانواده‌های آینده منتقل گردد.
برای مقابله مؤثر با سرزنش و سرکوفت در روابط، زوجین نیازمند یک رویکرد چندوجهی در حوزه ارتباطات، درک متقابل و مدیریت هیجانات هستند. اولین گام حیاتی، بهبود کیفیت بیان احساسات است؛ این امر با جایگزین کردن جملات اتهامی (مانند «تو همیشه…») با «جملات من» محقق می‌شود. به این ترتیب، هر فرد به‌جای متهم کردن شریک زندگی، بر احساس و نیاز شخصی خود تمرکز کرده و فضایی برای گفتگوی سازنده به جای دفاع ایجاد می‌کند.
گام دوم، تقویت بنیاد عاطفی رابطه از طریق توسعه همدلی و تمرکز بر مثبت‌اندیشی است. زوجین باید عمداً گوش دادن فعال را تمرین کنند تا دیدگاه یکدیگر را بدون قضاوت درک کنند، زیرا تلاش برای درک دیگری به‌طور طبیعی انگیزه سرزنش را کاهش می‌دهد. همزمان، لازم است کانون توجه از اشتباهات به نقاط قوت و دستاورد‌های یکدیگر منتقل شود؛ ابراز قدردانی و تشویق به‌طور مستمر، جایگزینی قوی برای سرکوفت فراهم می‌کند و یک محیط مثبت را پرورش می‌دهد.
در نهایت، برای مدیریت رفتارهای مخرب ریشه‌دار، مدیریت هیجانی و کمک حرفه‌ای ضروری است؛ یافتن روش‌های سالم برای تخلیه خشم و استرس (مانند ورزش یا مدیتیشن) از تبدیل شدن فشار روانی به سرزنش جلوگیری می‌کند. همچنین، تعیین مرز‌های رفتاری مشخص (مانند توافق بر ممنوعیت یادآوری مداوم خطا‌های گذشته) به حفظ چارچوب احترام کمک می‌کند و در صورت ناتوانی در حل این الگو‌ها توسط خود زوجین، مراجعه به مشاوره زوجین به عنوان ابزاری برای شناسایی الگو‌های مخرب و یادگیری ابزار‌های ارتباطی جدید توصیه می‌شود.
در بسیاری از فرهنگ‌ها، از جمله فرهنگ ایرانی، گاهی سرزنش و سرکوفت به‌عنوان بخشی از تعاملات روزمره پذیرفته شده است. با این حال، آگاهی از تأثیرات منفی این رفتارها و تلاش برای تغییر الگو‌های ارتباطی می‌تواند به بهبود روابط کمک کند. آموزش‌های اجتماعی و برنامه‌های آگاهی‌بخشی می‌توانند نقش مهمی در کاهش این رفتارها ایفا کنند.
سرزنش و سرکوفت در روابط زوجین می‌توانند به‌عنوان سم‌هایی عمل کنند که به‌تدریج رابطه را مسموم کرده و به جدایی عاطفی یا حتی پایان رابطه منجر شوند. این رفتارها نه‌تنها به سلامت روان افراد آسیب می‌رسانند، بلکه پیوند‌های خانوادگی و عزت‌نفس را نیز تضعیف می‌کنند. با این حال، با آگاهی، تمرین مهارت‌های ارتباطی، و در صورت نیاز، کمک گرفتن از مشاوران، زوجین می‌توانند این الگو‌های مخرب را تغییر دهند و رابطه‌ای سالم‌تر و رضایت‌بخش‌تر بسازند. در نهایت، کلید موفقیت در روابط، احترام متقابل، همدلی و تعهد به رشد مشترک است.
منبع: ایرنا