به گزارش شهرآرانیوز، کودکان امروزی در دنیایی متفاوت از نسل‌های پیشین زندگی می‌کنند؛ دنیایی که در آن فناوری‌های نوین از همان سال‌های نخست زندگی مهمان خانه‌هاست. آنها خیلی زود با تلفن‌های همراه و ابزار‌های دیجیتال آشنا می‌شوند و گاهی چنان سریع مهارت می‌آموزند که حتی از والدین خود نیز پیشی می‌گیرند. در این میان، مفهوم مسئولیت‌پذیری در خانواده همچنان جایگاه مهمی دارد؛ هر عضو خانواده، متناسب با توانایی‌ها و استعدادهایش، وظایفی برعهده دارد. اما امروزه دسترسی آسان به اینترنت و غفلت برخی والدین سبب شده است که بسیاری از کودکان از مسئولیت‌های خانوادگی خود آگاهی کافی نداشته باشند یا حقوقشان در فضای مجازی نادیده گرفته شود. در ادامه، به برخی از مهم‌ترین حقوق کودکان در خانواده و جامعه اشاره می‌کنیم.
قانون‌گذار، حق ولایت را بنیادی‌ترین حق فرزند می‌داند و ادای آن را برعهده پدر و جد پدری گذاشته است؛ موضوعی که در مواد ۱۱۸۰ و ۱۱۸۱ قانون مدنی به‌صراحت بیان شده است.
ولایت پدر بر فرزندان بیشتر جنبه اقتصادی و حمایتی دارد: تأمین هزینه‌های زندگی، خوراک، پوشاک، تحصیل و دیگر نیاز‌های اساسی.
بر اساس ماده ۱۱۸۳ قانون مدنی، مدیریت اموال و دارایی‌های کودک نیز تا رسیدن او به سن رشد، برعهده پدر و جد پدری است و فرزند پیش از رسیدن به این سن، حق تصرف در اموال خود را ندارد.
طبق ماده ۱۲۱۰ قانون مدنی نیز سن رشد برای پسران ۱۵ سال قمری و برای دختران ۹ سال قمری تعیین شده است.
خانواده نخستین و مهم‌ترین پایگاه تربیتی کودک است. وظیفه والدین تنها تأمین نیاز‌های مادی نیست، بلکه باید محیطی امن، سالم و مناسب برای رشد فکری، عاطفی و اخلاقی کودک فراهم کنند.
یکی از اصلی‌ترین وظایف پدر و مادر، ابراز محبت و ایجاد رابطه‌ای توأم با دوستی است. محبت، احساس امنیت می‌آفریند و این احساس، پایه اعتمادبه‌نفس و استقلال کودک است.
بهتر است والدین تا حد امکان انجام کار‌های شخصی را به خود کودک بسپارند و در مواجهه با مشکلات، به‌جای رفع مستقیم آنها، کودک را راهنمایی کنند تا خودش راه‌حل را بیابد.
نگرانی والدین برای آینده فرزندان طبیعی است؛ اما تربیت، مسیری بلندمدت است و نیاز به صبر، استمرار و نگاه آینده‌نگر دارد.
کودکان در فضای اینترنت، بخش مهمی از اطلاعات شخصی خود را در شبکه‌های اجتماعی یا بازی‌های آنلاین منتشر می‌کنند. جمع‌آوری غیرقانونی این داده‌ها می‌تواند تهدیدی جدی برای حریم خصوصی کودکان باشد.
مشکل اینجاست که آموزش‌های کافی برای مراقبت‌های فردی در فضای مجازی ارائه نمی‌شود و بسیاری از والدین نیز یا با این فضا بیگانه‌اند یا علاقه‌ای به آن ندارند. همین ناآگاهی سبب می‌شود کودک بیشتر در معرض خطر قرار گیرد.
آموزش، مؤثرترین راهکار پیشگیری از کودک‌آزاری است؛ آموزشی که باید همگانی و مستمر باشد. والدین باید فرزندان خود را با خطرات فضای مجازی آشنا کنند و مهارت‌های تشخیص موقعیت‌های خطرناک را به آنها بیاموزند.
پس از خانواده، اجتماع نقش مهمی ایفا می‌کند. مدارس، محیط‌های آموزشی، کتاب‌های درسی، مجلات، بازی‌ها و نرم‌افزار‌های هدفمند می‌توانند ابزار‌های مؤثری برای ارتقای آگاهی باشند.
بر اساس ماده ۱ قانون حمایت از کودکان و نوجوانان، همه افراد زیر ۱۸ سال از حمایت‌های قانونی برخوردارند. بنابراین، در صورت وقوع هرگونه آزار و اذیت نسبت به این گروه سنی، موضوع با جدیت قابل پیگیری قضایی است.