به گزارش شهرآرانیوز، مادر در سینمای ایران همواره یادآور شاهکاری از علی حاتمی است؛ تصویری تمام و کمال از فرشته‌ای که بودنش نعمت خانه است و نبودنش گلستان خانه را به خزان می‌نشاند. فیلمی که اگرچه در سال ۱۳۶۸ ساخته شد، هنوز هر سال در روز مادر بازنشر می‌شود.
در سال ۱۳۶۹، کیومرث پوراحمد با سریال «قصه‌های مجید» تصویری ماندگار از مادرانگی ارائه داد؛ صمیمیت، سادگی و دل‌نشینی مادری که هرگز تکرار نشد. حوالی سال ۱۳۷۲، سریال «پدرسالار» نیز با محوریت پدری سخت‌گیر، زنی را به نمایش گذاشت که با صبر و مهربانی، خطا‌های فرزندان را پوشش می‌دهد و نقش میانجی‌گری را به بهترین شکل ایفا می‌کند؛ نقشی که با بازی حمیده خیرآبادی ماندگار شد.
در دهه‌های بعد، سینما و تلویزیون زنان بسیاری را در نقش مادر به تصویر کشیدند؛ مادرانی که قوی، تکیه‌گاه، حافظ حریم خانه و صبور و محکم بودند. آثار دفاع مقدس مانند «شیار ۱۴۳» و «ویلایی‌ها» مادرانی را نشان می‌دهند که سال‌ها چشم‌انتظار فرزند خود هستند و همزمان مراقب خانواده‌اند. «بوسیدن روی ماه» نیز رنج و صبوری مادر شهید را به نمایش می‌گذارد.
در سینمای اجتماعی، مادران نقش‌های آسیب‌پذیر و رنج‌دیده را نیز ایفا کرده‌اند؛ زنانی که با مشکلاتی مانند طلاق، اعتیاد یا خیانت دست و پنجه نرم می‌کنند، مانند مادر «زیر سقف دودی» و مادر «خون‌بازی».
بدون شک، مادران قصه‌های سینما و تلویزیون، بازتاب مادران واقعی‌اند؛ زنانی که با صبوری، مهربانی و قدرت، ستون خانه و دلگرمی خانواده‌اند. بسیاری از بازیگران تنها با نقش‌های کوتاه، سیمرغ بلورین دریافت کرده‌اند، اما در جهان واقعی، هیچ‌کس به این مادران سیمرغ واقعی نداد. همان‌طور که علی حاتمی می‌گفت: مادر گلستان خانه است.
