به گزارش شهرآرانیوز، علاقه دختران به «پسرانه زیستن» همیشه نشانهای از بحران یا نارضایتی عمیق نیست، اما میتواند دلایل فرهنگی، اجتماعی و روانشناختی مهمی داشته باشد که نیازمند گفتوگو و آموزش است. اگر خانواده و جامعه آگاهی کافی داشته باشند، بسیاری از این گرایشها تعدیل میشود و نوجوانان میتوانند با هویت جنسیتی خود سازگاری بیشتری پیدا کنند. در گفتوگویی با مریم فرنوش، مشاور کودک و نوجوان، درباره دلایل این رفتار و راهکارهای برخورد درست با آن پرسیدهایم.
فضای اجتماعی و مجازی امروز نسبت به گذشته دستخوش تغییرات گستردهای شده است و نوجوانان بهسرعت دایره امن خود را تغییر میدهند. در انتخاب پوشش پسرانه، نگاه جامعه نقش مهمی دارد؛ نگاهی که همچنان در بسیاری مواقع قدرت، آزادی و تحرک را بیشتر با جنس مذکر مرتبط میداند.
فرنوش معتقد است: «این رفتار نوعی اعتراض به جنسیت نیست؛ بلکه اعتراض به نگاه جامعه به جنسیت است.» او یادآوری میکند که حتی در ادبیات قدیمی نیز مقایسههایی وجود داشته که پسران را قویتر و آزادتر نشان میداده است. همین پیشفرضها باعث شده برخی دختران برای نشاندادن استقلال و قدرت، استایل پسرانه را انتخاب کنند.
فضای مجازی نیز تأثیر زیادی دارد؛ از جمله سریالها و فیلمهای خارجی، بهویژه آثار کرهای که میان دختران نوجوان محبوب شده است.
این گرایش معمولاً از ۱۱ یا ۱۲ سالگی شروع میشود و تا حدود ۱۹ سالگی شدت مییابد؛ یعنی دقیقاً در دورهای که نوجوان در حال شکلدادن به هویت جنسی و فردی خود است. اگر این مرحله بهدرستی طی نشود، ممکن است مراحل رشد روانی با آشفتگی همراه شود.
فرنوش تأکید میکند: برخورد والدین نباید تنبیهی باشد. اگر آنها گفتوگو کنند، شرایط فرهنگی جدید را بپذیرند و فرصت ابراز وجود بدهند، نوجوان میتواند هویت خود را سالمتر درک کند. اما نپذیرفتن و برخوردهای سختگیرانه، عزت نفس نوجوان را تضعیف و او را در معرض افسردگی یا حتی افکار آسیبزننده قرار میدهد.
گاهی نشانههایی از ۴ سالگی دیده میشود؛ زمانی که کودک تمایلی به بازی با همجنس خود ندارد. این مسئله میتواند نیازمند بررسی باشد. اما در نوجوانی، این تغییرات اغلب گذرا است و بخشی از مسیر هویتیابی محسوب میشود.
تا زمانی که والدین ارتباط سالم و صمیمانهای ایجاد کنند، به نوجوان اجازه بیان آزادانه بدهند—even اگر حرفهایش مطابق خواسته خانواده نباشد—این گرایشها معمولاً خطرناک نیست و با گذشت زمان کاهش پیدا میکند.
وقتی جامعه محدودیتهایی برای نوجوانان ایجاد میکند و به دختران اجازه برخی تجربیات ساده را نمیدهد، آنها ممکن است از جنسیت خود احساس خوبی نگیرند. در نتیجه، برای دستیابی به آزادی بیشتر یا حس راحتی، پوشش پسرانه را انتخاب میکنند.
اگر گروههای تأثیرگذار—از والدین و معلمان گرفته تا مشاوران و مدارس—به جای سرزنش، رفتار حمایتی و آگاهانه داشته باشند، نوجوانان یاد میگیرند با هویت خود آشتی کنند. در این حالت، دیگر نیازی نیست برای احساس ارزشمندی یا داشتن آزادی، سراغ استایل پسرانه بروند.
فرنوش میگوید: «اگر نوجوان نتواند جنسیت خود را بپذیرد، ممکن است در آینده در روابط، ازدواج یا نقش مادری با مشکل مواجه شود؛ بنابراین جامعه باید به نوجوانان کمک کند تا با هویت خود در جنگ نباشند.»