به گزارش شهرآرانیوز، این روز‌ها یکی از موضوعات مهم کشور بحث انتخابات است و نیمی از افراد واجد شرایط جهت شرکت در انتخابات خانم‌ها هستند، اما تاثیرگذاری و تاثیرپذیری آنان از مقوله انتخابات صرفا به رای دادن ختم نمی شود ازهمین رو برای یافتن حدود مشارکت سیاسی خانم‌ها در جامعه می توان این فرایند را از سه منظر مورد ارزیابی قرار داد.
سابقه مشارکت سیاسی بانوان در شرع به آغاز بعثت رسول الله بازمیگردد آنجایی که نو مسلمان برای ترویج اسلام متحمل انواع شکنجه و تحریم شدند ازجمله بلندآوازه‌ترین آنها جناب سمیه می‌باشد که به همراه فرزندانش عمار و یاسر در راه دین خدا و برقراری حاکمیت اسلامی شکنجه و جان خود را ازدست دادند.
از همین رو شریعت برای مشارکت سیاسی بانوان در برقراری و تثبیت حاکمیت اسلامی هیچ تفاوتی میان خانم‌ها با آقایان قائل نیست تاجایی که نزدیک‌ترین بانوان اهل بیت پیامبر (ص) ازجمله حضرت خدیجه همسر و حضرت زهرا دختر ایشان، از متفکرین سیاسی جامعه اسلامی در مدینه النبی محسوب می شدند و در روایات بسیاری آمده است که حتی در استراتژی‌های نظامی رسول الله هم حضرت خدیجه ارائه طریق می‌کردند.
در منظر اسلام مشارکت سیاسی بانوان در بالاترین سطح به رسمیت شناخته شده است تا جایی که امروزه آیت الله خامنه‌ای در دیدار با بانوان اذعان میکنند یکی از شئون اسلامی شدن جامعه ما حضور حداکثری بانوان در مسائل سیاسی و اجتماعی نیز هست به طوری که حتی اگر بین وظایف مادری و نقش آفرینی اجتماعی-سیاسی تعارضی به وجود آید مسئولین باید با وضع قوانین آن را حل کرده تا خانم‌ها مجبور نباشند بین این دو یکی را انتخاب کنند.
ولی برای این حضور شریعت اسلامی اول از همه رعایت حضور عفیفانه در جامعه را توصیه میکند چرا که ممکن است در کشمکش‌های سیاسی اجتماعی جامعه بانوان آسیب ببینند و لزوم مصون ماندن آنان از این آسیب‌ها و شنیده شدن تفکرات آنها حضور عفیفانه در جامعه نیز می‌باشد.
اما مشارکت سیاسی بانوان در عرف جامعه ایرانی را باید به قبل و بعد از انقلاب اسلامی تقسیم نمود.
قبل از انقلاب اسلامی حضور سیاسی بانوان بسیار کم رنگ و محدود به حضور در یک سری انجمن‌های روشنفکری و یا نهایتا قرارگرفتن در طیف حامیان یک نخست وزیر یا مخالفان نخست وزیر دیگر بود این محدودیت به حدی بود که مخالف بانوان با کشف حجاب رضاخانی و تحسن در مسجدگوهرشاد یک کنش سیاسی غیرقابل تحمل برای حکومت وقت به شمار می رفت.
اما این جرقه‌ای بود برای پررنگ شدن نقش سیاسی بانوان درجامعه خصوصا بانوان مذهبی که ظلم ستیزی را حضرت زهرا آموخته بودند و جلوه‌ی بعدی آن ملی شدن صنعت نفت، مبارزات سال۴۲ به بعد و حتی تحمل شکنجه‌های ساواک در دوران پهلوی دوم آنان را به متن کنشگری‌های سیاسی جامعه آورد.
ازهمین رو پس از انقلاب اسلامی امام خمینی (ره) با اذعان به نقش غیرقابل انکار و پررنگ بانوان در به ثمررسیدن مبارزات انقلاب اسلامی و فعالیت‌های اجتماعی و همچنین دیدگاه اسلام نسبت به حداعلای مشارکت سیاسی بانوان، زمینه‌های افزایش مشارکت سیاسی آحاد بانوان را فراهم آوردند و همواره در بزنگاه‌های انقلاب اسلامی همچون شرکت در همه پرسی و انتخابات ریاست جمهوری پا به پای مردان، تسخیر لانه جاسوسی آمریکا سال۵۸، قلم زنی در جراید و ... به حضور پرشور و پررنگ آنان نیز تاکید داشتند.
لذا باتوجه به عقبه عرفی و شرعی مشارکت سیاسی بانوان در جامعه، قانون در ابواب مختلفی از این مشارکت حمایت و قواعدی در راستای تقویت آن وضع نموده است، ازجمله حق برابر بانوان جهت کاندیداتوری برای مجلس شورای اسلامی ازمیان بانوان توانمند، حضور به عنوان وزرا، مسئولین و مدیران ارشد و میانی نهاد‌ها و دستگاه‌های حاکمیتی، حق اشتغال در پست‌های دیپلماتیک، ترویج و تبلیغ انواع موضوعات سیاسی، اجتماعی روز در مدارس و محافل مختلف جامعه و موارد متعدد دیگر که در شرایط فعلی حق رای دادن را میتوان یکی از کوچک‌ترین این کنش گری‌های سیاسی برای بانوان در قوانین جمهوری اسلامی ایران دانست.
این درحالی است که علی رغم آموزه‌های شرعی و قانونی هنوز در بسیاری از جوامع اسلامی و حتی برخی تفکرات سنتی داخلی بانوان را از مداخلات و مشارکت‌های سیاسی منع می کنند و سهمی برای حضوراجتماعی- سیاسی بانوان قائل نیستند درحالی که جامعه هنگامی پویا و سرزنده می‌ماند که عناصر اصلی تربیت در خانواده یعنی مادران به متن جامعه بیایند و با نگاه‌های فطری زنانه خویش از بسیاری معضلات جامعه گره گشایی کنند.
البته همانطور هم که در بند‌های قبلی از کلام رهبری انقلاب اشاره شد، هنوز تا حضور امن و موثر بانوان در تمامی سطوح حاکمیتی فاصله زیادی داریم که تحقق حد اعلای این امر مستلزم فرهنگسازی دربین عموم بانوان و افشار مختلف مردان و همچنین وضع قواعد تسهیل گرانه و احکام تضمین کننده برای حضورحداکثری آنان تاجایی باشد که همچون حضرت زینب به چنان بصیرت، علمیت و شجاعتی برسند که در برابر ظالم‌ترین و مستکبرترین افراد به اندازه یک لشگر کنشگری کرده و استوارانه اهداف سیاسی جامعه اسلامی را درکنار مردان محقق سازند.