کنترل کودکان تا پنج‌سالگی با اجرای طرح «کنترل سلامت جنین» ساره جوانمردی: خداحافظی من از تیم ملی پاراتیراندازی همچنان پابرجاست تخم مرغ، بمب انرژی است | وعده طلایی که نباید از دست بدهید چند پیشنهاد خوراکی با تخم‌مرغ + دستور پخت ویدئو | راهکاری برای حل دعوای زن و شوهر میزبانی مشهد از بدمینتون بانوان تیم ملی تنیس روی میز زنان ایران از صعود جاماند عواقب درج‌نکردن نام مادر در گذرنامه از منظر حقوقی چیست؟ نرخ باروری در پنج سال آینده باید به عدد ۲.۵ برسد | نرخ سالمندی رو به افزایش است ثبت نام دوره آموزش مجازی «ایده آلی برای زن» آغاز شد اعطای نشان سفیر محیط‌زیست به دختری که قهرمان جهان شد نگاه ویژه به سلامت زنان ضروری است | اهمیت همکاری فعالان مدنی جهت پیشگیری از سرطان پستان با کودک پرخاشگر خود چگونه رفتار کنم؟ دختران ملی پوش راگبی‌باز ایران از سکوی قهرمانی جاماندند سبزیجات خام بهتر است یا پخته؟ سخنگوی دولت: بخش خصوصی عزت و آبروی کشور است پادکست | نخستین بانوی دارنده دکترای ریاضی در خراسان‌رضوی | انتگرال زندگی و حساب عاشقی! تأثیر دنبال‌کردن بلاگر‌ها بر زندگی فردی و خانوادگی زنان | دور دوری که کار دستمان می‌دهد حضور زنان نویسنده در رویداد ملی ادبیات حماسی بیش از مردان بود هشت جمله که استفاده از آن‌ها روابط را تضعیف می‌کند
سرخط خبرها
اثرِ خستگی بر درک زمان

اثرِ خستگی بر درک زمان

  • کد خبر: ۲۴۷۱۹۱
  • ۰۴ شهريور ۱۴۰۳ - ۱۸:۰۵
زمان با سرعت عقربه‌های ساعت متفاوت است. ساعت همان ساعت است، اما این حالِ افراد است که درک زمان را متفاوت می‌کند. فرقی هم نمی‌کند در سختی و رنج باشد یا خوشحالی و شادمانی.  

به گزارش شهرآرانیوز، عمود‌های مسیر مشایه را رد کردیم و وارد ورودی کربلا شدیم. توی شلوغی جمعیت، با نقشه‌ای که در دست داشتیم می‌خواستیم خودمان را به موکب یکی از دوستان مشهدی که در کربلا برای زائران راه انداختند برسانیم...

کوله‌هایی که بر شانه داشتیم هر کدام حداقل ۵ کیلویی بود و در طول مسیر بر دوشمان بود. دوست مشهدی گفته بود فاصله حرم تا موکب، ۳ کیلومتر است. با پیش فرض ذهنی همگی گفتیم "خب! سه کیلومتر مسافتی نیست و می‌رویم همان موکب آشنا که راحت‌تر استراحت کنیم".

حرم را پشت سر گذاشتیم و سمت موکب راه افتادیم، اما هرچه می‌رفتیم انگار نمی‌رسیدیم. سه کیلومتر به ۳۰ کیلومتر تبدیل شده بود. مثل دونده‌ای که تلاش می‌کند در لحظات پایانی مسابقات، خود را به خط پایان برساند در گرمای۵۰ درجه کربلا عرق می‌ریختیم.

یکی از دوستان همراه، گرما زده شده و فشارش پایین بود. در طول مسیر مجبور شدیم در یکی از مراکز خدماتی اورژانس عراقی‌ها توقف کنیم تا معاینه شود. گاه گاهی توقفی برای استراحتی کوتاه به رد سایه‌های ساختمان‌های در مسیر یا موکب‌ها پناه می‌بردیم. کم کم داشتیم از رفتن منصرف می‌شدیم که روزنه‌های امید خودش را نمایان کرد و به مقصد رسیدیم. بعد از استراحتی مفصل، فردای آن روز بدون کوله پشتی راهی حرم شدیم، اما با یک تفاوت بزرگ. دیگر آن خستگی دیروز بر ما غالب نبود و سه کیلومتر، سه کیلومتر بود و شاید هم کمتر.  

زمان با سرعت عقربه‌های ساعت متفاوت است. ساعت همان ساعت است، اما این حالِ افراد است که درک زمان را متفاوت می‌کند. فرقی هم نمی‌کند در سختی و رنج باشد یا خوشحالی و شادمانی.  

شاید این تجربه را خیلی افراد داشته باشند. اینکه وقتی انسان در رنج و سختی است یا حتی خوشحالی و شعف، زمان برایش مثل همیشه نیست. یا کندتر از همیشه است یا تندتر؛ مثل زمانی که پشت در اتاق عمل به انتظار نشسته‌ای و عزیزی آن طرف، زیر تیغ جراحی است و هر دقیقه‌اش به اندازه چند ساعت از آدمی انرژی می‌گیرد یا وقتی از مسئله‌ای ناراحتی ولی مجبوری به محل کار بروی و حس می‌کنی عقربه‌های ساعت هم به خواب رفته‌اند.  

مثل وقتی که به سفری می‌روی که مدت‌ها آرزویش را داشتی یا دیدار دوست عزیزی که از راه دوری آمده یا شوق رسیدن به معشوق یا تولد فرزند، همه و همه، زمان را برای ما معنادار می‌کند و به همین دلیل است برخی زمان‌ها برای فردی مهم جلوه می‌کند و برای عده‌ای همان زمان، عادی بنظر می‌رسد. از این جهت میزان درکِ افراد از احوال یکدیگر هم متفاوت است و نمی‌توان همان احساس را از دیگری انتظار داشت.

ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.