به گزارش شهرآرانیوز، بخشی از فعالیت زنان ایرانی در اینستاگرام مربوط به نشان دادن روزمره‌های مادرانه‌شان است. مادران اینستاگرامی از فضایی که این شبکه اجتماعی در اختیارشان می‌گذارد برای به اشتراک گذاشتن تجربه‌های مادرانه‌شان با مخاطبانی که اغلب مادرانی شبیه خودشان هستند استفاده می‌کنند. صفحات آنها را می‌توان مانند مهمانی یا جلسه‌ای تصور کرد که جمعی از مادران در آن حضور دارند و با هم درباره مسائل فرزندپروری صحبت می‌کنند.
مادر میزبان صاحب صفحه با آب و تاب و مفصل از تجربه‌های خودش و کودکش می‌نویسد: کپشن‌های (متن‌های) طولانی، صمیمانه و همراه با احساسات که حالتی درد‌دل‌گونه دارد، شبیه گفت‌وگوی واقعی زنان با یکدیگر.
تفاوتی که این صفحات با زندگی واقعی و گفت‌وگوهای واقعی دارد این است که در آنها مادران اغلب لحظات خوششان با کودک و تجربه‌های شیرین مادرانه را مطرح می‌کنند و کمتر از سختی‌ها و مشکلاتشان می‌نویسند.
آنها تصویری ایده‌آل از مادر بودن را ترسیم می‌کنند، تصویری از یک مادر بی‌نقص که مدام در حال بازی‌های جدید با کودکش است، مادری که بر همه زوایای روان‌شناختی روح خود و کودش مسلط است و با برنامه‌ریزی‌های دقیق و حساب‌شده، لحظه‌لحظه تربیت کودکش را مدیریت می‌کند، مادر خستگی‌ناپذیری که از جست‌وجوی روش‌های نو و خلاق برای فرزندپروری دست نمی‌کشد و درعین‌حال، همسری کدبانو نیز هست.
چنین توصیف کامل و ایده‌آلی از مادرانگی و زنانگی تأثیر دوگانه‌ای روی مادران مخاطب دارد. با اینکه آنها را به دقت، مطالعه و برنامه‌ریزی بیشتر ترغیب می‌کند، در بیشتر موارد، آنها را دچار اضطراب کمال‌گرایی می‌کند. این مسئله درباره مادران شاغل با شدت بیشتری وجود دارد.
مادران مدام خود را با مادران خلاق و پرانرژی اینستاگرامی مقایسه، و احساس می‌کنند نمی‌توانند به اندازه آنها برای فرزندان خود وقت صرف کنند یا به آن اندازه آگاهی و مهارت برای تربیت فرزندشان ندارند.
مقایسه‌ای که بین مادران مخاطب و مادران صاحب صفحه اتفاق می‌افتد باعث ایجاد احساس ناکافی بودن و ناکارآمدی در مادران مخاطب میشود و آرامش و اعتماد به نفس آنها را که مهم‌ترین سرمایه فرزندپروری است، تضعیف می‌کند.
اما نکته حائز اهمیتی که مخاطبان این صفحات باید به آن اگاهی داشته باشند این است که آنچه در صفحات مادران اینستاگرامی به تصویر کشیده میشود همه واقعیت نیست بلکه مانند اجرای یک نمایش است که در پشت صحنه آن کمبودها و آشفتگی های زیادی وجود دارد. مادران اینستاگرامی هم مانند بقیه مادران زمان‌هایی بی‌حوصله‌اند. همیشه بازی‌های خلاقانه و جذاب با کودکانشان نمی‌کنند.
آنها هم همیشه با فرزندشان مهربان نیستند و گاهی عصبانی می‌شوند. اینستاگرام عرصه نمایش خود ایده‌آل و مطلوب آدمهاست. افراد همیشه بهترین نسخه خودشان را در این شبکه به نمایش می‌گذارند. اما این نباید ما را دچار احساس یأس و سرخوردگی کند و تصور کنیم این خود ایده‌آلی که در اینستاگرام می‌بینیم همان خود واقعی، روزمره و همیشگی افراد است.
