سیمرغ بلورین زندگی تقدیم به مادران سرزمینم چشم‌هایی که هنوز می‌بینند | روایت مادرِ نخستین اهداکنندگان عضو مشهد بررسی دلایل مختلف طلاق| عدم شناخت از مهارت‌های زندگی کار دست زوجین می‌دهد لیلا زارع با سریال «سرباز کوچک امام» به تلویزیون می‌آید وقتی عشق زنجیر می‌شود | بررسی پیامدهای وابستگی فرزندان آشنایی با حقوق کودکان در خانواده و فضای مجازی نگاهی به رقابت‌های ایران در مرحله گروهی مسابقات قهرمانی جهان| تیم ملی هندبال زنان ایران به مصاف سوئیس می‌رود اختصاص ۲۶ درصد تسهیلات اشتغال‌زایی خراسان جنوبی به بانوان سرمربی تیم ملی فوتسال بانوان ایران: هدفمان صعود از گروه است کسب نخستین برد تاریخ فوتسال زنان ایران در جام جهانی فرزندخواندگی غیررسمی، مسیری پرخطر| واسطه‌های فرزندخواندگی بحران ساز می‌شوند قلب‌های جاری | زنانی که با خونشان زندگی می‌بخشند کوک‌هایی برای زندگی | زنانی که با نخ و سوزن اعتیاد را پشت سر گذاشتند فرزند هنر باش | قصه دختری که با نقاشی سرنوشتش را نوشت هفت سال انتظار | روایتی از عشق، اسارت و استقامت
سرخط خبرها
روایت رابطه انسانی و عاطفی میان پدر و دختر در فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن»

روایت رابطه انسانی و عاطفی میان پدر و دختر در فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن»

  • کد خبر: ۳۳۸۲۰۱
  • ۲۲ خرداد ۱۴۰۴ - ۱۵:۴۴
نویسنده فیلمنامه فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن» با اشاره به اینکه مهم‌ترین عامل برای اقتباس این رمان، رابطه انسانی و عاطفی میان پدر و دختر بود، از توجه کارگردان این اثر به موضوعاتی همچون خانواده خبر داد.

به گزارش شهرآرانیوز؛ آرش صادق‌بیگی با اشاره به اینکه ابتدا کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان چند اثر منتشرشده‌اش را برای اقتباس سینمایی پیشنهاد داد. از میان آن آثار، به دلیل حضور شخصیت محوری یک دختر نوجوان در رمان «زیبا صدایم کن»، این اثر به رسول صدرعاملی پیشنهاد شد، اظهار کرد: از نگاه کارگردان، مهم‌ترین عامل برای اقتباس این رمان، رابطه انسانی و عاطفی میان پدر و دختر بود.

وی ادامه داد: توجه به پرداختن به موضوعاتی همچون دختران و خانواده همواره دغدغه رسول صدرعاملی در تولید آثار بلند سینمایی اش بوده است.

 نویسنده فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن» با تاکید بر اینکه در نخستین نسخه پلاتی که نوشتیم، مادر - همانند رمان - هیچ نقشی در پیشبرد قصه نداشت. اما نظر کارگردان همچنان بر بازگرداندن شخصیت مادر بود، یادآور شد: زمانی می‌توان به موفقیت روایی دست یافت که قصه بتواند میان تنش‌های داستانی و احساسات صحنه، تعادلی پویا برقرار کند. در چنین شرایطی، مخاطب احساس می‌کند به‌جای مواجهه‌ای منفعل، در حال «سُر خوردن» روی ریتم داستان است؛ نه آن‌قدر کند که احساس خستگی کند، نه آن‌قدر تند که دچار سردرگمی شود. این همان جایی‌ست که پس از پایان فیلم، تماشاگر می‌گوید: «نفهمیدم چطور گذشت.»

منبع: ایپنا

ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.