به گزارش شهرآرانیوز، با آغاز سال تحصیلی، خانه‌ها دوباره پر از هیاهوی صبحگاهی می‌شوند. کیف‌ها بسته می‌شوند، سرویس‌های مدرسه حرکت می‌کنند و والدین شاغل با یک واقعیت روزمره روبه‌رو هستند؛ چگونه هم کارشان را مدیریت کنند و هم از روند تحصیل فرزندان‌شان عقب نمانند؟
برای والدین شاغل، مدیریت همزمان وظایف شغلی و رسیدگی به تحصیل فرزندان یک امر روزمره و پر از تصمیم‌گیری است. خرید کتاب و لوازم‌التحریر، نظارت بر تکالیف، هماهنگی پروژه‌های مدرسه و حمایت روانی، بخش کوچکی از این فشارهاست.
ساعات طولانی کاری و مسیر‌های رفت‌وآمد، زمان همراهی با فرزندان را محدود می‌کند و باعث خستگی، استرس و احساس کمبود زمان می‌شود. از طرف دیگر، کودکانی که والدینشان کمتر با آنها همراهی می‌کنند، گاهی احساس تنهایی و اضطراب می‌کنند یا انگیزه تحصیلی‌شان کاهش پیدا می‌کند.
یکی از مشکلات اصلی، محدودیت‌های ساختاری است. ساعات کاری سختگیرانه، نبود مرخصی والدین و کمبود مراکز آموزشی و مراقبتی پس از مدرسه، فرصت والدین برای همراهی فرزندان را محدود می‌کند.
بسیاری از خانواده‌ها مجبورند فرزندان خود را به پدربزرگ یا مادربزرگ‌ها بسپارند که اغلب کمکی از دستشان برای تکالیف مدرسه برنمی‌آید. یا برنامه‌های مدرسه و تکالیف را با ساعات کاری خود تطبیق دهند. فشار اقتصادی نیز باعث شده که اغلب والدین هر دو شاغل باشند و این چرخه فشار روزانه را افزایش می‌دهد.
فرهنگ جامعه هنوز مسئولیت اصلی آموزش و پیگیری تحصیلی را وظیفه مادران می‌داند. این مسئله برای مادران شاغل فشار مضاعفی ایجاد می‌کند و تعارض بین نقش شغلی و خانوادگی را بیشتر می‌کند. در کنار این، نسل جدید والدین به دنبال پیدا کردن تعادل بیت شغل، زندگی شخصی و فرزندپروری است، اما کمبود سازوکار‌های حمایتی مانع از ایجاد این تعادل می‌شود.
تحقیقات و تجربه‌های روزمره نشان می‌دهد که حتی زمان کوتاه صرف‌شده با تمرکز بر فرزند، اثرگذاری بیشتری نسبت به ساعات طولانی، اما پراکنده دارد. چند دقیقه گفت‌وگوی بدون حواس‌پرتی با کودک، می‌تواند انگیزه و تمرکز او را بالا ببرد و خلأ ناشی از غیبت والدین را کاهش دهد.
کیفیت وقتی که برای فرزندتان می‌گذارید از زمانش مهمتر است. حتی ۱۰ دقیقه گفت‌وگوی متمرکز و بدون تلفن همراه، اثر مثبت زیادتری نسبت به یکساعت با حواس‌پرتی‌های مختلف دارد.
برنامه‌ریزی هفتگی با کودک می‌تواند نقطه شروع خوبی باشد. والدین و فرزند کنار هم می‌نشینند و برنامه مدرسه، تکالیف و پروژه‌های هفته را مرور می‌کنند. این کار باعث می‌شود کودک بداند چه انتظاری دارد و والدین بتوانند زمان خود را بهتر مدیریت کنند، بدون اینکه فشار کاری و تحصیلی روی هم تلنبار شود.
تقسیم وظایف در خانواده هم کمک‌کننده است. اگر خواهر، برادر یا حتی پدربزرگ و مادربزرگ حضور دارند، می‌توان بخش کوچکی از همراهی تحصیلی را به آنها سپرد. همچنین تشویق کودک به خودمدیریتی و یادگیری برنامه‌ریزی شخصی، بخشی از مسئولیت‌ها را از دوش والدین برمی‌دارد و اعتماد به نفس کودک را بالا می‌برد.
ایجاد زمان‌بندی کوتاه و متمرکز برای تکالیف و فضای اختصاصی مطالعه هم اثر قابل توجهی دارد. حتی جلسات ۲۰ دقیقه‌ای با تمرکز کامل، به همراه مرور کوتاه پایان روز، می‌تواند انگیزه و تمرکز کودک را بالا ببرد. استفاده از ابزار‌های دیجیتال برای یادآوری تکالیف و جلسات نیز به والدین کمک می‌کند تا همه چیز را تحت کنترل داشته باشند، بدون اینکه استرس اضافه‌ای ایجاد شود.
منبع: تبیان