به گزارش شهرآرانیوز، یک روانشناس اظهار کرد: خیلی از مادران بعد از ترک خانه و رفتن به محل کار، ذهنشان همچنان درگیر فرزندانشان است؛ اینکه آیا صبحانه‌اش را خورده، آیا در مهدکودک گریه کرده و آیا می‌داند عصر برمی‌گردم؟ غافل از اینکه این افکار ظاهرا کوچک، به‌مرور به «اضطراب والدگری» تبدیل می‌شوند؛ اضطرابی که اگرمدیریت نشود، برسلامت روان، کیفیت کاروحتی رابطه عاطفی با فرزند اثر می‌گذارد.
سمانه معماریان ادامه داد: اولین چالش مادران شاغل، احساس گناه مزمن است. آنها گاهی تصور می‌کنند اگر چند ساعت در روز کنار فرزندشان نباشند، محبت و توجه‌شان زیر سوال می‌رود. این احساس بیشتر از آن‌که واقعی باشد، نتیجه کمال‌گرایی فرهنگی است. یعنی همان باوری که می‌گوید مادر خوب باید همیشه حاضر، آرام و فداکار باشد.
وی با اشاره تحقیقات نشان می‌دهد کیفیت رابطه با کودک مهم‌تر از کمیت حضور است، گفت: مادری که هر روز تنها یک‌ساعت با تمرکز کامل، گوش دادن فعال و تماس چشمی با فرزندش وقت می‌گذراند، اثر عاطفی پایدارتری بر رشد او دارد تا مادری که تمام روز کنارش می‌ماند، اما مدام درگیر استرس، تلفن و خستگی است.
این روانشناس افزود: یکی از مؤثرترین تمرین‌های روان‌شناسی در این زمینه بازسازی شناختی است؛ یعنی این فکر که «من مادر بدی هستم، چون سر کار می‌روم»، را این‌طور بازسازی کنیم: «من برای تأمین امنیت و آرامش خانواده‌ام کار می‌کنم و کیفیت رابطه با فرزندم در اولویت است».
معماریان با اشاره به اینکه دومین چالش، فرسودگی دوگانه است؛ مادرانی که ازصبح تاعصر درگیرکارهستند و شب بی‌آن‌که فرصتی برای استراحت داشته باشند، باید نقش مراقب، آموزگار و آرام‌کننده را هم ایفا کنند. در چنین شرایطی، ذهن در حالت «بیدارباش دائمی» باقی می‌ماند و مغز فرصتی برای تنظیم هیجانات پیدا نمی‌کند، یادآور شد: روان‌شناسان برای مقابله با این حالت، سه ابزار کلیدی پیشنهاد می‌کنند: مرزبندی، ریکاوری کوتاه و حمایت اجتماعی.
وی با اشاره به اینکه یکی از دغدغه‌های بزرگ مادران شاغل این است که مبادا اشتغال زمینه‌ساز فاصله عاطفی با کودک شود، در حالی که احساس امنیت عاطفی کودک، به حضور دائمی والد هیچ ربطی ندارد. اگر کودک بداند وقتی مادر می‌رود، بازمی‌گردد و این چرخه قابل پیش‌بینی است، اضطراب جدایی به حداقل می‌رسد. حتی جمله‌های ساده‌ای مانند «من می‌روم سر کار، بعد از ناهار برمی‌گردم و با هم بازی می‌کنیم» می‌تواند مغز کودک را آرام کند. همچنین گزینه حضور پدر یا مراقب جایگزین باید فعال باشد، تصریح کرد: اگر پدر هر شب وظیفه خواباندن کودک را برعهده بگیرد، کودک یاد می‌گیرد امنیتش به یک نفر محدود نیست و چند منبع عاطفی دارد. چنین الگویی در آینده به انعطاف هیجانی و استقلال سالم منجر می‌شود.
منبع: روزنامه جام جم
