به گزارش شهرآرانیوز، بعثت پیامبر اسلام (ص) نقطه آغاز تحولی عمیق در فرهنگ و جامعه آن روزگار بود؛ تحولی که با زدودن جهل، خشونت و تبعیض، افقی روشن و انسان‌محور پیش روی بشریت گشود. رسالت پیامبر خاتم، همگانی‌کردن تعلیم و تربیت بر پایه توحید و احیای کرامت انسانی بود تا انسان‌ها از وادی یأس به میدان امید، عزت و آگاهی قدم بگذارند.
در چنین بستری است که تولد حضرت فاطمه زهرا (س) معنایی متفاوت پیدا می‌کند؛ تولدی که پنجره‌ای تازه به روی جهان گشود و روایت تازه‌ای از جایگاه زن در جامعه اسلامی عرضه کرد. اگر قرار بود پیامبر (ص) آموزه‌های خود را در قالبی عینی و قابل لمس به جهان نشان دهد، بی‌شک زهرا (س) یکی از روشن‌ترین تجلیات این حقیقت بود.
خانه‌ای که فاطمه در آن چشم گشود، محل نزول آیات الهی، پیام‌آوران وحی و گفت‌وگوی نورانی پیامبر با آسمان بود. این محیط آسمانی نه‌تنها فضای رشد او، بلکه کلاس دائمی تربیتی بود که او را برای رسالتی بزرگ آماده می‌کرد؛ رسالتی که به‌زودی با هجرت، رحلت مادر و وفات ابوطالب معنا یافت و زهرا را به استوارترین تکیه‌گاه پیامبر تبدیل کرد.
فاطمه (س) از همان روز‌های نوجوانی آموخت چگونه در برابر سختی‌ها بایستد، چگونه غم‌های پدر را سبک کند و چگونه نهال نوپای اسلام را در تلاطم‌های اجتماعی حفاظت کند. او نه‌فقط دختر پیامبر، بلکه شریک مسیر نبوت و پشتیبان امامت بود؛ زنی که قرار بود امید را معنا کند و در برابر ناامیدی‌های عصر خود بایستد.
در تاریخ اسلام، کمتر شخصیتی را می‌توان یافت که ترکیب بی‌نظیری از عقلانیت، معنویت، عدالت‌خواهی، مهربانی، خانواده‌داری و مسئولیت اجتماعی را در خود جمع کرده باشد. فاطمه (س) در اوج نجابت و آرامش، مطالبه‌گر بود؛ در اوج فروتنی، مدافع حق؛ و در اوج زندگی خانوادگی، فعال و اثرگذار در اجتماع.
دهه فاطمیه، یادآور زیستنی است که محور آن «امید» است؛ امید به آینده، امید به انسان، امید به ساختن جامعه‌ای با کرامت. بازگشت به سیره فاطمی یعنی بازگشت به منش زنی که نه‌تنها مادر خانه پیامبر بود، که مادر معنوی تاریخ شد.
جامعه امروز، بیش از هر زمان دیگر، نیازمند خوانش دوباره این سیره است؛ سیره‌ای که می‌تواند در میان بحران‌ها، اختلاف‌ها و دل‌مشغولی‌های روزمره، پنجره‌ای رو به روشنایی بگشاید. چه نیکوست اگر در کنار بیان ویژگی‌های شخصیتی فاطمه (س)، سبک زندگی او—از عدالت‌خواهی تا تربیت، از معنویت تا صبر اجتماعی—را نیز در زندگی فردی و اجتماعی خود جاری کنیم.
تنها یک جمله برای معرفی او کافی است: «فاطمه، فاطمه است»؛ نوری که قرن‌هاست جهان را روشن نگه داشته است.
