به گزارش شهرآرانیوز؛ در دل غبارآلود تاریخ کربلا، نام دختری خردسال، «رقیه»، چون ستاره‌ای درخشان، روایت‌گر داستانی از رنج، عشق و مظلومیت است.
در بعضی کتاب‌های تاریخی، نام حضرت رقیه (س) آمده، ولی در بسیاری از آن‌ها نامی از ایشان برده نشده است. این احتمال وجود دارد که تشابه اسمی میان فرزندان امام حسین (ع)، سبب پیش آمدن این مسأله شده باشد.
رقیه از «رقی» به معنی بالا رفتن و ترقی گرفته شده است.۴ گویا این اسم لقب حضرت بوده و نام اصلی ایشان فاطمه بوده است؛ زیرا نام رقیه در شمار دختران امام حسین (ع) کمتر به چشم می‌خورد و به اذعان برخی منابع، احتمال این که ایشان همان فاطمه بنت الحسین (ع باشد، وجود دارد.۵ در واقع، بعضی از فرزندان امام حسین (ع) دو اسم داشته‌اند و امکان تشابه اسمی نیز در فرزندان ایشان وجود دارد.
گذشته از این، در تاریخ نیز دلایلی بر اثبات این مدعا وجود دارد. چنانچه در کتاب تاریخ آمده است: «در میان کودکان امام حسین (ع) دختر کوچکی به نام فاطمه بود و، چون امام حسین (ع) مادر بزرگوارشان را بسیار دوست داشتند، هر فرزند دختری که خدا به ایشان می‌داد، نامش را فاطمه می‌گذاشت. همان گونه که هرچه پسر داشتند، به احترام پدرشان امام علی (ع) وی را علی می‌نامید».
گفتنی است؛ سیره دیگر امامان نیز در نام گذاری فرزندانشان چنین بوده است.
این نام ویژه تاریخ اسلام نیست، بلکه پیش از ظهور پیامبر گرامی اسلام (ص) نیز این نام در جزیرة العرب رواج داشته است.
نخستین فردی که در اسلام به این اسم، نام گذاری گردید، دختر پیامبر اکرم (ص) و حضرت خدیجه (س) بود. پس از این نام گذاری، نام رقیه به عنوان یکی از نام‌های خوب و زینت بخش اسلامی درآمد.
امیرالمؤمنین علی (ع) نیز یکی از دخترانش را به همین اسم نامید که این دختر بعد‌ها به ازدواج مسلم بن عقیل (ع) درآمد. این روند ادامه یافت تا آن جا که برخی دختران امامان دیگر مانند امام حسن مجتبی (ع)، امام حسین (ع) و دو تن از دختران امام کاظم (ع) نیز رقیه نامیده شدند.
گفتنی است؛ برای جلوگیری از اشتباه، آن دو را رقیه و رقیه صغری می‌نامیدند.
منبع: خبرگزاری حوزه