به گزارش شهرآرانیوز؛ ۸ مرداد روزی است برای مرور اندوهی که هنوز هم پس از قرنها دلهای عاشقان اهل بیت (ع) را میلرزاند، سالروز شهادت حضرت رقیه (س)، دختر خردسال امام حسین (ع)، که مظلومیتش نماد روشنی از عمق فاجعه کربلا و استمرار ظلم امویان پس از عاشورا است. کودکی، که اسیر دشت نینوا شد و در خرابههای شام، با داغ پدر جان سپرد، حالا به نمادی از ایستادگی، مظلومیت و صبر در تاریخ اسلام بدل شده است.
نقش حضرت رقیه (س) و دیگر زنان و کودکان کاروان حسینی، تنها به اشک و ماتم ختم نمیشود؛ بلکه آنان با افشای چهره حقیقی دشمن، بازتاب صدای مظلومیت اهل بیت (ع) شدند و پیام قیام عاشورا، بهواسطه خطبهها و رفتارهای همین اسرا بود که از میان خرابهها و کاخهای ظلم عبور کرد و به گوش تاریخ رسید، اکنون یادآوری این شهادت جانسوز، فرصتی برای تعمق در عمق فاجعه کربلا و نقش زنان و کودکان در نشر پیام عاشورا است.
بنا به روایات حضرت رقیه (س) تنها سه یا چهار سال داشتند، ایشان نهتنها در روز عاشورا شاهد شهادت پدر و یارانش بود، بلکه پس از آن نیز در مسیر اسارت و در خرابههای شام، سختترین شرایط روحی و جسمی را تحمل کردند.
صبر و مظلومیت حضرت رقیه (ع) به یکی از مؤثرترین ابزارهای تبلیغی قیام امام حسین (ع) تبدیل شد و این واقعه نشان داد که حتی یک کودک نیز میتواند در مسیر دفاع از حق و افشای باطل، نقشی تاریخی ایفا کند.
حضرت رقیه (س)، سند زنده مظلومیت اهلبیت و سفیر خردسال نهضت عاشورا هستند.
واقعه عاشورا تنها محدود به روز دهم محرم نبود، بلکه آغازی شد بر یک فصل نوین در تاریخ اسلام که قهرمانان آن، زنان و کودکان داغدیدهای بودند که از کربلا تا شام، بار سنگین پیامرسانی این قیام خونین را بر دوش کشیدند.
حضرت رقیه (س) با وجود سن کم، به یکی از تأثیرگذارترین چهرههای این نهضت تبدیل شد، به طوری که شهادت غمانگیز و جانسوز او در خرابههای شام، بهعنوان سند زندهای از مظلومیت اهلبیت (ع) در افکار عمومی شام و جهان اسلام، نقطه عطفی در افشای چهره واقعی حکومت یزید بود.
آنچه امروز از حضرت رقیه (س) در ذهنها مانده، تنها یک داستان عاطفی نیست؛ بلکه روایتی عمیق از حقیقتی تاریخی است که پرده از چهره ظالمترین حکومتها برداشت و اشکها، بیتابیها و مظلومیت این کودک سهساله، دشمن را به وحشت انداخت و ملتها را بیدار کرد، گریههای او برای پدرش، حضرت سیدالشهدا (ع) و شهادتش صحنههایی فراموشنشدنی از قساوت دشمن و استقامت اهلبیت (ع) است.
منبع: مهر