به گزارش شهرآرانیوز، «عرفه و ما ادراک ما عرفه؟» ما چه می‌دانیم عرفه چیست و چقدر نزد خدا بزرگ است. این سؤال را هر بار که به این روز می‌رسیم از خود می‌پرسم. وقتی تک به تک کلمات دعا را همراه با مداح با معنی از چشم سر می‌گذرانم و سعی می‌کنم از چشم دل هم بگذرانم فقط یک چیز در ذهنم حک می‌شود. بزرگی و ارادت وصف‌ناپذیر امام‌حسین(ع) که چگونه مقام شکر را در مقابل خدایش به‌جا می‌آورد. خواندن دعایش یک طرف، گوش دل سپردن به معنای دعا هزار طرف که هوش از سر آدم می‌برد.
امام در این مناجات به قدری زیبا خواسته اش را بیان می‌کند که تماما درس زندگی برای هر بنده و شنونده‌ای است. این مدل بیان کردن خواسته راز اجابت است و می‌تواند برای روزمرگی‌های ما هم چند واحد درسی باشد که اگر به خوبی از پسش بر بیاییم بسیاری از مشکلات رفتاری و گفتاری ما در زندگی روزمره حل می‌شود.
امام در این دعا ابتدا خداوند را ستایش می‌کند و از خوبی‌هایی که در حقش کرده می‌گوید. استفاده دقیق و درست از کلمات و مفاهیم و پیوستگی هر کدام از بند‌ها با بند بعدی، به قدری دلنشین است که مثل یک قصه شیرین می‌ماند. مثلا ابتدا بعد از شکر نسبت به آفرینش از سوی خدا و سپاسگزاری، به تمامی‌مراحل به دنیا آمدن یک انسان که وجودش از وجود خدا و از خاک به وجود آمده و بعد رشد جسمی‌را بیان می‌کند که چگونه از یک سلول ساده بدنش شکل گرفته و به دنیا آمده و خداوند او را در تمامی‌مراحل از گزند‌ها محافظت کرده است.
قطعا این مقدمه و سپاسگزاری در کلام در ارتباط با افراد مختلف نیز راهگشاست که بهترین مدل رفتاری آن در خانواده است و همسران نسبت به یکدیگر اگر چنین مراحلی را برای بیان خواسته‌هایشان طی کنند هم مهر و عاطفه اشان عمیق‌تر می‌شود و هم روابطشان مستحکم تر. قطعا مطالبه مراحلی دارد که پایبندی به ادب، مهمترینشان است و امام در تمامی‌فرازها، ادب را به بهترین شکل ممکن به ما آموخته است.
در فراز‌های بعدی می‌بینیم امام ریزترین نعمت‌هایی که خدا به او داده است را می‌شمرد و بابت همه آنها قدردانی می‌کند. در ارتباط با همسران نیز اینگونه است. زن و مرد اگر از طرف مقابلشان چیزی می‌خواهند طلب کنند نباید صرفا خواسته خود را مد نظر قرار دهند بلکه باید خوبی‌های طرفین را نیز یادآوری کنند و بابت تلاش‌های یکدیگر، تشکر کنند.
در فراز‌های میانی می‌بینیم امام خواسته خود را مطرح می‌کند و همزمان به توانایی و بزرگی خداوند اشاره می‌کند و آنها را بر می‌شمرد و در نهایت خاضعانه درخواستش را مطرح می‌کند.
مثلا در بخشی از فراز دعای عرفه می‌فرمایند؛
«بزرگ و برتری، حمد و شکر همیشگی توراست، سپس من معبودا اعتراف‌کننده به گناهانم هستم، پس مرا بیامرز، منم که بد کردم، منم که خطا کردم، منم که قصد گناه کردم، منم که نادانی نمودم، منم که غفلت ورزیدم، منم که اشتباه کردم، منم که به غیر تو اعتماد کردم، منم که در گناه تعمّد داشتم، منم که وعده کردم، منم که وعده شکستم، منم که پیمان‌شکنی نمودم، منم که اقرار کردم، منم که به نعمتت بر خود و پیش خود اعتراف کردم و به گناهانم اقرار می‌کنم، پس مرا بیامرز،ای آن‌که گناهان بندگانش به او زیانی نرساند و او بی‌نیاز از طاعت آنان است و توفیق‌دهنده کسی که از آنان به کمک و رحمتش عمل شایسته بجا آورد، تو را سپاس‌ای معبود من و آقای من و خدای من»
اگرچه قیاس این مسیر که بین امام و خداوند است با خواسته از بنده خدا قیاسی مع‌الفارق است، اما مسیر درخواست به ویژه از نزدیکان همین است و ابتدا باید از همسر تعریف و تمجید کرد و بعد از او همراه با مهر، خواسته را مطرح کرد و در نهایت باز هم از او تشکر کرد. استفاده از لحن مناسب و ادبیات درست نیز در این مسیر بسیار مهم است که نباید فراموش شود.
به‌کارگیری این روش، اگر درست و بجا و دقیق باشد منجر به تحکیم روابط بین همسران خواهد شد و فرزندان نیز وقتی چنین رفتاری را از والدین خود ببیند با پدر و مادر و دوستان و همکاران خود همینگونه رفتار می‌کنند و نیاز‌های خود را به درستی مطرح خواهند کرد و این چرخه تربیتی تا بزرگترین جوامع نیز ادامه خواهد داشت.
