به گزارش شهرآرانیوز؛ کم شدن معاشرت‌های خانوادگی، پیامد‌هایی دارد که شاید در ابتدا چندان به چشم نیایند. دوری از خانواده می‌تواند به افزایش احساس تنهایی، کاهش حمایت‌های عاطفی و حتی تضعیف حس هویت منجر شود. خانواده نخستین شبکه حمایتی هر فرد است و نقش مهمی در ایجاد امنیت روانی و اجتماعی ایفا می‌کند. وقتی این پیوند‌ها سست شوند، افراد در مواجهه با چالش‌های زندگی، بیشتر احساس بی‌پشتوانگی می‌کنند.
از سوی دیگر، معاشرت‌های خانوادگی تنها فرصتی برای دیدار و گپ زدن نیستند، بلکه بستری برای یادگیری مهارت‌هایی همچون گفت‌و‌گو، مدارا و حل تعارض نیز محسوب می‌شوند. کم شدن این تعاملات، می‌تواند نسل‌های جدید را در برقراری ارتباطات اجتماعی ضعیف‌تر کرده و آنها را در مواجهه با مشکلات فردی و اجتماعی، آسیب‌پذیرتر کند.
بازگشت به سبک زندگی گذشته، نه ممکن است و نه لزوماً مطلوب. اما می‌توان الگو‌های جدیدی برای ارتباط با خانواده تعریف کرد که هم استقلال فردی را حفظ کند و هم از گسست روابط خانوادگی جلوگیری کند.
تعیین مرز‌های سالم در تعاملات خانوادگی، گفت‌وگوی مؤثر برای کاهش سوءتفاهم‌ها، کاهش انتظارات غیرواقعی از یکدیگر و بازتعریف مهمانی‌های خانوادگی به شکلی که برای همه جذاب باشد، از جمله راهکار‌هایی هستند که می‌توانند به برقراری تعادل بین استقلال فردی و پیوند‌های خانوادگی کمک کنند.
معاشرت‌گریزی از خانواده تنها یک تصمیم فردی نیست، بلکه روندی است که پیامد‌های اجتماعی و فرهنگی گسترده‌ای به همراه دارد. ادامه این مسیر می‌تواند به سطحی شدن روابط انسانی، کاهش حمایت‌های اجتماعی و افزایش احساس تنهایی در جامعه منجر شود.
شاید زمان آن رسیده باشد که به‌جای افتخار به فاصله گرفتن از خانواده، یاد بگیریم چگونه می‌توان با حفظ استقلال فردی، روابط خانوادگی را نیز تقویت کرد. در نهایت، آنچه ما را در برابر سختی‌های زندگی محافظت می‌کند، تنها استقلال فردی نیست، بلکه شبکه‌ای از روابط انسانی است که در لحظات حساس، پشتیبان ما خواهند بود.
منبع: ایرنا