به گزارش شهرآرانیوز؛ کودکان اطلاعات را از منابع مختلف دریافت می‌کنند: حتی اگر ما چیزی به آنها نگوییم، کودکان از طریق رسانه‌ها و اطرافیان ممکن است اخبار و تصاویری را ببینند که باعث نگرانی و سردرگمی آنها شود.
پنهان کردن حقیقت می‌تواند اضطراب و ترس را افزایش دهد: اگر کودکان سوالات خود را مطرح کنند و پاسخ قانع‌کننده دریافت نکنند، ممکن است تخیلات منفی و ترس‌های غیرواقعی شکل بگیرد.
صحبت کردن باعث تقویت حس امنیت می‌شود: وقتی کودکان بدانند که کسی هست که به سوالاتشان پاسخ دهد و آنها را حمایت کند، احساس آرامش و امنیت بیشتری خواهند داشت.
وقتی با کودکان در موقعیت‌های بحرانی گفت وگو می‌کنیم، مهم است که با صداقت و شفافیت برخورد داشته باشیم، بدون این‌که آنها را با جزئیات ناراحت‌کننده مواجه سازیم. استفاده از زبانی ساده، قابل فهم و آرام کمک می‌کند که کودک احساس امنیت و حمایت داشته باشد. در این گفت وگوها خوب است که فعالانه به احساسات کودک گوش بدهیم، آنها را بپذیریم و تأیید کنیم که ترس یا نگرانی آنها طبیعی است.
بخش مهم دیگری که نمی‌شود از آن غافل شد، اطمینان دادن به کودک از امنیت فعلی آنهاست و این‌که مراقبان و بزرگ‌ترها در حال تلاش برای مراقبت از آنها هستند. در عین حال، لازم است از اغراق یا بزرگنمایی ترس‌ها بپرهیزیم که تنها باعث اضطراب بیشتر می‌شود. در پایان، با ارائه راهکارهایی برای کمک به همدیگر و حمایت از خانواده و جامعه، احساس امید و کنترل را در کودک تقویت می‌کنیم. این رویکرد باعث می‌شود که کودک با احساس امنیت و حمایت از طرف بزرگ‌ترهای خود از این بحران عبور کند.
یکی از مهم‌ترین گام‌ها در مواجهه با کودکان در شرایط بحران، پذیرش و تأیید احساسات آنان است. کودکان به دنبال تایید و درک احساسات خود هستند.
طبق «کتابچه نهم اصل ۲۰»، ممکن است وسوسه شویم شدت فاجعه را برای کودک کم جلوه دهیم یا انکار کنیم، اما پذیرش احساسات کودک باعث آرامش و اعتماد به نفس او می‌شود.
جملاتی مثل:«دیدن درگیری می‌تواند ترسناک باشد. این احساس طبیعی است»، «خیلی‌ها ناراحتند وقتی دیگران آسیب می‌بینند» و... به کودک کمک می‌کند احساسات خود را به‌طور سالم بیان کند.
منبع: تسنیم