به گزارش شهرآرانیوز، شما که یک فرزند دارید، دو تا یا حتی چهار تا، چند «مادر» هستید؟ سؤال مهم این نیست که مادر چند فرزندید؛ سؤال این است که چند نوع مادری می‌کنید؟
در کار‌های روزمره مثل غذاپختن، لباس‌خریدن، مدرسه‌رفتن و انجام امور خانه، تعداد فرزند‌ها چندان تفاوتی ایجاد نمی‌کند؛ همه این کار‌ها را مشترک و بدون مرز سنی انجام می‌دهیم. اما وقتی پای روح، شخصیت و رشد ذهنی و هیجانی فرزندان وسط بیاید، داستان کاملاً عوض می‌شود.
مادری که سه فرزند دارد—یکی سه‌ساله، یکی هفت‌ساله و دیگری پانزده‌ساله—در یک لحظه باید سه مادر مختلف باشد:
مادرِ یک کودک خردسال، مادرِ یک دانش‌آموز در آستانه بلوغ و مادرِ یک نوجوان جست‌وجوگر.
همان‌طورکه حجم غذای فرزندان متفاوت است، حجم روح و روان و ظرفیت شناختی آن‌ها نیز متفاوت است. مادر پیش از آنکه فقط نیاز‌های آشکار را ببیند، باید مهارت‌ها و توانایی‌های متناسب با سن و شخصیت هر فرزند را بشناسد و براساس آن عمل کند.
اما اینجاست که مادری سخت می‌شود. مادری که غرق در روزمرگی است—از شستن و پختن گرفته تا خرید، رسیدگی، پذیرایی و هزار کار ریزودرشت—کم‌کم از بخش مهم مادری دور می‌شود. کار‌هایی که انجام می‌دهد، اگرچه ارزشمند است، اما بسیاری از آن‌ها را یک پرستار هم می‌تواند انجام دهد.
مادری آنجاست که فرزند را رشد می‌دهد، فکرش را می‌پروراند و عقلش را بالنده می‌کند.
وقتی از مادرِ یک کودک سه‌ساله می‌خواهیم ویژگی‌های فرزندش را شرح دهد، باید پاسخی بشنویم که با پاسخ مادر یک کودک دیگر متفاوت باشد؛ زیرا دنیای درونی هیچ کودکی شبیه دیگری نیست. مادر یک دختر ده‌ساله باید بداند فرزندش در «هفت‌سالگی دوم» قرار دارد و باید بداند چه توانمندی‌هایی را تا پایان چهارده‌سالگی کسب کند.
اگر مادر این مسیر را نشناسد، ناخواسته فقط امور تکراری را پیش می‌برد.
«هفت سال اول، هفت سال دوم، هفت سال سوم» تنها یک شعار تربیتی نیست؛ هر مرحله الزامات خاص خود را دارد. اما بسیاری از کتاب‌های تربیتی موجود، بیش از آنکه راه نشان دهند، مانند فرهنگ لغت رفتارند؛ چیزی برای موقعیت‌های فوری، نه برای ساختن یک مسیر بلندمدت.
منِ مادر، از این حجم کتاب‌های پراکنده و نسخه‌های آماده خسته‌ام. کتاب‌هایی که مثل قرص مُسکن‌اند؛ در لحظه اثر دارند، اما بعد از رفع مشکل، کنار گذاشته می‌شوند.
من به‌دنبال روشی هستم که بتوانم از عمق وجود فرزندم آغاز کنم و خشت به خشت شخصیت او را بالا ببرم؛ روشی مبتنی بر فطرت، نه روش‌های مقطعی و تقلیدی. می‌خواهم ماهی‌گیری را یاد بگیرم، نه اینکه با ماهی‌های تقویمی دیگران روزم را شب کنم.
مادری تعطیل‌بردار نیست؛ حتی اگر کار‌های خانه کم و زیاد شود، مادری لحظه‌ای متوقف نمی‌شود.
مادربودن، به‌روزرسانی مداوم می‌خواهد—درک مرحله‌های رشد، شناخت نیاز‌های واقعی فرزند و رفتن به‌سوی شیوه‌ای اصولی و انسانی برای پرورش نسل آینده.
