به گزارش شهرآرانیوز؛ بروز مشکلات رفتاری در طول سال‌های اولیه زندگی، تأثیر نامطلوبی بر فرآیند رشد طبیعی کودک دارد. مشکلات رفتاری در دوران کودکی پیش‌بینی‌کنندۀ افزایش احتمال ابتلا به اختلال‌های روانپزشکی در دوران نوجوانی و بزرگسالی است.
این مشکلات به طور معمول برای نخستین‌بار در سال‌های میانی دوران ابتدایی بروز می‌کند و بین سنین ٨ تا ١٥ سالگی به اوج می‌رسد و همه جنبه‌های زندگی فردی و اجتماعی کودکان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. آمار‌ها نشان می‌دهد مشکلات رفتاری در بین ٦ تا ١٠ درصد از کودکان مدرسه‌ای شایع است. در ایران میزان شیوع مشکلات رفتاری بین دانش‌آموزان ابتدایی ٤.١٨ درصد و به تفکیک جنسیت، نسبت پسران مبتلا به دختران، ٥ به ١ یا بیشتر گزارش شده است.
مشکلات رفتاری شامل رفتار‌های گوناگون افراطی مزمن است. بسیاری از محققان مشکلات رفتاری را اختلال‌های شایع و ناتوان‌کنند‌های می‌دانند که برای خانواده، محیط و کودک مشکلات بسیاری ایجاد می‌کند و با میزان زیادی از نابسامانی‌های اجتماعی همراه است. تعارض‌های خانوادگی نیز با مشکلات کودک شدت می‌گیرد.
همچنین بررسی‌ها نشان می‌دهد تنها تعداد کمی از دانش‌آموزانی که با اختلال‌های رفتاری مواجه‌اند، در تحصیل موفق بوده و بیشتر در مقایسه با سایر دانش‌آموزان در امتحانات، نمره‌های کمتری کسب می‌کنند و از همسالان خود در مدرسه ضعیف‌ترند و این امر باعث می‌شود اعتماد به نفس پایین‌تری داشته باشند. در صورت عدم تشخیص و دریافت مداخلات به‌هنگام، احتمال بروز مشکلات رفتاری جدی، تکانشگری، مهارت‌های اجتماعی ضعیف و مشکلات هیجانی و تحصیلی در زندگی آتی این کودکان بالاست.
در ٢٥ سال اخیر مسائل رفتاری کودکان به یکی از موضوع‌های مورد توجه روان‌شناسان تبدیل شده است. بیشتر پژوهش‌ها به این مساله اشاره کرده‌اند که بین مشکلات رفتاری اولیه کودک و مشکلات رفتاری شدیدتر در آینده، دو عامل یعنی «ویژگی‌های خلق و خوی کودک» و «رفتار والدین» نقش اصلی را ایفا می‌کنند. در محیط خانواده که در واقع جامعه‌ای محدود است، کنش و واکنش‌های میان اعضا، تأثیر به‌سزایی در کاهش یا افزایش مشکلات رفتاری و همچنین تعارض‌های خانوادگی دارد.
منبع: ایرنا