به گزارش شهرآرانیوز، آمده بودند در فضای باز پارک بانوان اندکی خستگی از تن بیرون کنند و با همدلی، فشارهای روزمره را سبک‌تر سازند؛ اما حتی هوای تازه پاییز هم نتوانسته بود از شدت دغدغه‌هایشان کم کند. زنانی از نسل‌ها و سنین متفاوت، اما با رنجی مشترک: هراس از آینده‌ای بدون پشتوانه، بدون امنیت مالی و بی‌هیچ قانون حمایتی.
گفت‌وگویشان نشان می‌داد که دغدغه‌های آنان دیگر تنها حول محور خانواده نمی‌چرخد؛ آنان از خود نیز می‌ترسند. از بیماری احتمالی، از جدایی، از روزی که شاید تنها شوند؛ و این سؤال مشترک در ذهنشان تکرار می‌شد: «اگر روزی نتوانیم در این خانه بمانیم، اگر بیمار شویم، اگر تنها شویم، بدون هیچ حمایت اقتصادی چه خواهیم کرد؟»
افزایش مشکلات اقتصادی و تغییر الگوهای ارتباطی، زندگی خانوادگی را بیش از گذشته در معرض فرسایش قرار داده است. اگرچه تقویت مهارت‌های ارتباطی در خانواده ضروری است، اما بستن چشم بر واقعیت‌های اقتصادی و اجتماعی امروز نیز روا نیست. همان‌طورکه بیماری جسمی با تشخیص بموقع قابل‌کنترل است، نارضایتی‌های عاطفی و روانی نیز نیازمند توجه و مداخله زودهنگام‌اند. اما زنان خانه‌دار، به‌ویژه آنان که هیچ پشتوانه اقتصادی یا قانونی ندارند، هنگام مواجهه با نارضایتی و بحران، بیشتر در معرض احساس استیصال و روان‌رنجوری اجتماعی قرار می‌گیرند.
زنان شاغل با داشتن حقوق ثابت و مزایای بازنشستگی، از سطحی از امنیت فکری برخوردارند. اما زنان خانه‌دار، به‌دلیل نبود حمایت‌های قانونی مشخص ازجمله حقوق ماهیانه، بیمه، بازنشستگی یا حق مشارکت در دارایی‌های ایجادشده در طول زندگی مشترک، مدام در معرض اضطراب بقا قرار دارند. این اضطراب به‌مرور بر سلامت روان و جسم آنان اثر می‌گذارد و حس ارزشمندی و احترام اجتماعی را در ذهنشان فرسوده می‌کند.
بسیاری از زنان خانه‌دار حتی از حداقل حقوق قانونی خود در خانواده بی‌اطلاع‌اند؛ حقی که می‌تواند در بزنگاه‌های زندگی، مانع فروپاشی روحی و اقتصادی آنان شود. این ناآگاهی، اضطراب را در ذهنشان به چرخه‌ای بی‌پایان تبدیل می‌کند.
زنان خانه‌دار نیمی از پیکره خانواده‌اند و بخش مهمی از اقتصاد پنهان جامعه را شکل می‌دهند. بدون حمایت قانونی و اجتماعی، این بخش عظیم از جامعه در معرض آسیب دائمی قرار دارد. اصلاح قوانین حمایتی، نه لطف و امتیاز، بلکه ضرورتی اجتماعی برای حفظ سلامت خانواده و جامعه است.
زنان خانه‌دار باید صدای خود را بلند و مطالبه‌گر حقوق تثبیت‌شده و قابل‌اتکا باشند؛ حقوقی که امنیت روانی، اجتماعی و زیستی آنان را تضمین کند.
