به گزارش شهرآرانیوز، اگر اهل فضای مجازی یا مثل ما ناچار به خواندن پیوسته آن باشید، روزانه توی موج‌های بی‌شمار آن فرو می‌روید، غوطه‌ور می‌شوید، هوایی می‌‌خورید و گاهی نفس کشیدنتان بند می‌آید.
این روزها اینستاگرام یکی از محبوب‌ترین شبکه‌های اجتماعی در ایران است و استوری گذاشتن جزو پرکاربردترین علاقه‌مندی‌هایی است که کابران از آن استفاده می‌کنند. برای اثبات این مسئله، نیازی به ارائه ارقام و آمار نیست. کافی است یک روز به حجم انتشار روزمرگی‌های اطرافیانتان دقت کنید. اینکه خیلی‌ها دوست دارند بخش‌های جذاب یا به‌ظاهر جالب زندگی‌شان را برای دیگران تعریف کنند یک گوشه ماجراست اما اینکه سرگرمی‌هایی همه‌گیر یک‌باره ظهور و بروز می‌‌یابند، خود، قصه مفصلی است.
همین چند روز پیش، در کسری از ثانیه، تصویر پسر بچه‌هایی که شیطنت از سر و رویشان می‌بارید دست‌به‌دست شد. یکی نوشته بود: می‌گویند روز جهانی پسر است. این هم برادرزاده عزیزجان! ۲ ساعت نشده یک خط در میان می‌شد تصاویر ماچ و بوسه را روی گونه‌های پسربچه‌ها و پیام‌هایی که می‌خواستند دنیا را یکجا به آن‌ها هدیه دهند مشاهده کرد. همین مسئله با آمدن روز دختر تکرار شد و اما فقط عکس‌ها تغییر کرد و دنیا به دخترها هدیه شد.
شما روزانه لایک، گل و «عزیزم»های بسیاری را از اطرافیانتان تحویل می‌گیرید، کسانی که ممکن است رابطه و مراوده‌ای هم با آن‌ها نداشته باشید اما این مسئله شبیه یک فرهنگ یا شاید پیش‌نویس برنامه در فضای مجازی روزبه‌روز پررنگ‌تر می‌شود.
بی‌شک، شبکه‌های اجتماعی، عصر ارتباطات و ایجاد تحول در زندگی انسانی چیزی نیست که در قرن ۲۱ بخواهیم از آن فاصله بگیریم یا دیگران را از آن منع کنیم اما حقیقت این است که چرا موضوعات مهم اجتماعی، راهکار‌ها و برنامه‌ها و افراد صاحب‌نظر و متخصص در این محبوب‌ترین اپلیکیشن مورد استفاده ایرانی‌ها جایی ندارند، شبکه اجتماعی‌ای که از قضا زنان بخش بزرگی از کاربران آن راتشکیل می‌دهند.
چرا در تبریک‌های روز دختر و پسر از مشکلات موجود برای این دوقشر صحبت نمی‌شود؟ آیا هدیه دادن همه زندگی در کلمات توانسته است کمبودها، معضلات و آسیب‌های نوظهور جامعه ایرانی را در ۲ دهه اخیر پر کند؟ آیا در روز دختر و پسر، خانواده‌ها برنامه‌ای برای گفت‌وگو داشته‌اند؟
مادرهایی که بخش زیادی از وقت خود را در فضای مجازی می‌گذرانند چه‌قدر فرصت دارند از کارشناسان حقیقی برای درک فرزندانشان بهره‌مند شوند؟
چرا دنیایی که ما را با گفتن «عزیزم» و «جانم» مجازی به هم نزدیک کرده بیشترین صدمه را به نهاد خانواده وارد کرده است؟ اگرچه تصاویر و عکس‌های دورهمی‌هایمان در مقابل چشمان صدها یا شاید هزاران نفر همیشه دست‌به‌دست می‌شود.
اکنون شاید بد نباشد بعد از گذشتن از روز پسر و دختر، کمی با خودمان خلوت کنیم و مشکلات دختر و پسرهای خانواده‌مان را بنویسیم. آیا حاضرید آن را در برابر چشم دیگران منتشر کنید یا به این صرافت افتاده‌اید که برای حل آن پی چاره‌واقعی باشید و با کارشناسی در دنیای حقیقی آن را مطرح کنید؟ شاید این روزها همگی ما به عمل قلب باز نیاز داریم تا هدایا و واژه‌های مجازی را از خودمان دور کنیم.
