ابتلا به بیماری HIV مثبت زمانی نه تنها در کشورمان که در سایر نقاط دنیا هم تابو محسوب می‌شد و همه از آن وحشت داشتند، اما اکنون تاحد زیادی این بیماری برای مردم شناخته شده است و آن وحشت و نگرانی گذشته کمتر وجود دارد. زمانی گفته می‌شد این بیماری پیشگیری دارد و درمان ندارد، ازاین رو مردم وحشت می‌کردند که حتی برای دادن آزمایش هم اقدام کنند، اما حالا شرایط خیلی تغییر کرده است.
منظورم این نیست که این بیماری دیگر خطرناک یا مسری نیست، بلکه مقصود این است که راه پیشگیری از آن بسیار آسان و درمانش نیز شناخته شده است و فرد مبتلا با دارو‌هایی که مصرف می‌کند می‌تواند به راحتی بیماری را کنترل کند و انتقالش را به دیگران به کمترین میزان برساند.
گذر زمانی که حرفش را می‌زنیم، شکستن تابوی بیماری و برداشتن برچسبی که به این بیماران زده می‌شد، اصلا کار آسانی نبود و در همه این سال ها، مسئولان بهداشتی کشور مسیر سختی را برای آن پشت سر گذاشتند.
آنچه در همه این سال‌های سخت برای ما اهمیت داشت و دارد و به نوعی وظیفه ما محسوب می‌شود، آگاهی و اطلاع رسانی به جامعه است که این بیماری چیست و راه‌های انتقالش کدام است؟ ما نمی‌خواهیم مانند فشارخون یا دیابت بسیج ملی تشکیل بدهیم یا پایگاه دایر کنیم و از مردم بخواهیم که برای شناسایی بیماری شان به ما مراجعه کنند، بلکه فقط به دنبال آن هستیم که سطح آگاهی و سواد سلامت جامعه را بالا ببریم تا مردم بدانند اگر احتمال ابتلاشان وجود داشت، به کجا مراجعه کنند، چگونه بیماری شان را تشخیص دهند، راه درمان آن چیست و مراکز درمانی‌ای که خدمات ارائه می‌دهند، کدام اند؟
اینکه در سال، روز و هفته‌ای را با نام این بیماری داریم و در آن برنامه‌هایی مانند همایش و سخنرانی و پویش (من هم تست می‌دهم) برگزار می‌کنیم فقط و فقط با هدف آگاهی رسانی به جامعه است، اما اینکه بخواهیم برای گرفتن تست و شناسایی بیماران مبتلا به طور دائم پایگاه بزنیم یا فعالیت‌های مشابهی داشته باشیم؛ چنین کاری را نخواهیم کرد. دادن آزمایش HIV اجباری نیست، مگر خود فرد بخواهد.
واقعیت این است که بیماری HIV مانند کوه یخی می‌ماند که فقط نوک قله آن در جامعه دیده می‌شود و قسمت اعظمش در زیر آب است و دیده نمی‌شود. ما به دنبال شناسایی همان قسمت هستیم، یعنی افرادی که بیمار هستند و خودشان از بیماری شان خبر ندارند. البته این مشکل به همه بیماری‌ها برمی گردد و منحصر به بیماری HIV هم نیست. تنها راه رسیدن به این مقصد هم شکستن تابوی بیماری است و بار اصلی آن هم بر دوش رسانه هاست. دانشگاه علوم پزشکی هم تلاش کرده است با راه اندازه مراکز مشاوره عفونی رفتاری همه خدمات از آزمایش و مشاوره گرفته تا خدمات دارویی و پزشکی را به صورت رایگان در اختیار بیماران قرار بدهد حتی در برخی از این مراکز تغذیه رایگان هم در اختیار برخی از بیماران قرار داده می‌شود.