کافه شهر

در نمایش «تاکسیدرمی» که این روزها در تماشاخانه استاد نوری روی صحنه است، خنده و درد در هم تنیده‌اند تا تماشاگر از نگاه حیوانات، زخم‌های جنگ را لمس کند.

عباسعلی سپاهی‌یونسی تو «۳۶۰ درجه» از روزایی گفت که اولین شعرش رو مثل یه قصه کودکانه نوشت؛ از روباه و خروسی که هنوز در ذهنش زنده‌ن. از پدربزرگی که اهل کتاب بود و ژنِ کلمه رو توی خونش گذاشت. گفت از دوچرخه‌سواری‌هاش، از کوه و جاده‌هایی که براش الهام بودن؛ از همون جاها بود که شعرهاش جوانه زد. اما پررنگ‌ترین بخش روایتش این بود: «شعر باید زندگی ما باشه؛ جدا از اون معنا نداره.» او قصه‌ی تلاش برای روشن نگه‌داشتن چراغ ادبیات کودک و نوجوان رو تعریف کرد؛ اینکه چطور شعر می‌تونه راهی باشه برای ارتباط با نسل تازه‌ای که دلشون پر از شعره، فقط باید کلمات درست به دستشون برسه. این‌بار در «۳۶۰ درجه»، روایت بی‌پرده‌ی عباسعلی‌ سپاهی‌یونسی رو بشنوید؛ شاعری که شعرش از دل جاده، کوه، دوچرخه و زندگی میاد.

«دل و دیوار» عنوان نمایشگاهی است که در یک خانه قدیمی برپا شده؛ جایی که خودِ فضا، بخشی از اثر است. در این رویداد، عکس‌های چند عکاس روی پارچه چاپ و بر دیوارها آویخته شده‌اند؛ تصاویری از خانه‌ها، اتاق‌ها و گذرهایی که انسان را نه‌فقط به‌عنوان سوژه، بلکه به‌مثابه حضور، بودن و ارتباط بازآفرینی می‌کنند.این نمایشگاه تلاشی است برای آنکه دیوارهای آشنا، بار دیگر روایتگر زندگی شوند؛ دیوارهایی که خاطرات را در خود نگه می‌دارند و با تصویرها دوباره زنده می‌شوند. اگر به تجربه‌های جمعی، هنر معاصر و بازگشت به ریشه‌های زیستن در خانه‌های قدیمی علاقه دارید، نمایشگاه «دل و دیوار» که در چهارراه بیسیم، جهاد پنج، کامیاب چهار، بن‌بست دوم سمت راست واقع شده را از دست ندهید.

ویدئوی «آنچه گذشت»، مروری است بر مجموعه‌ای از رویدادهای فرهنگی و هنری در مشهد؛ از نشست‌ها و گفتگوها تا اجراها و برنامه‌های هنری متنوع که طی ماه‌های گذشته برگزار شده و این ویدئو هم‌اکنون در دسترس قرار دارد و می‌توانید آن را تماشا کنید.

نمایشگاه «ناخانه» در گالری هنگام روایت دغدغه حمیده سردارآبادی است از خانه‌هایی که با تخریب‌شان بخشی از خاطرات ما نیز فرو می‌ریزد.

پس از دو سال، نمایش بلوار الیزابت در تماشاخانه بهار جان گرفته است؛ اجرایی تازه با گروهی که تجربه‌های خود را با این متن خانوادگی درهم آمیخته‌اند.

نمایش «آن‌سوی آینه» به کارگردانی حسین اکبرپور که این روزها در پردیس تئاتر مستقل روی صحنه می‌رود، تجربه‌ای از دیدن حقیقت‌های پنهان در زندگی است.

علی مشهدی تو «۳۶۰ درجه» از قصه‌هایی گفت که هنوز بعد بیست سال تماشاگر دارن؛ از «سه‌درچهار» و «نوروز رنگی» تا خاطرات تلخی که با بعضی تهیه‌کننده‌ها گذشت. از عشقش به مشهد گفت، از سختی‌های مسیر، و از این حقیقت تلخ: «برای شکار نهنگ باید به اقیانوس رفت… و تهران همون اقیانوسه.» اما پشت همه‌ی این تجربه‌ها یه چیز پررنگه: شوقِ نوشتن. چیزی که هنوز براش مثل اولین روز، تازه و زنده‌ست. این‌بار در «۳۶۰ درجه»، روایتِ بی‌پرده‌ی علی مشهدی رو بشنوید؛ جایی که هنر و زندگی به هم می‌رسند.

نمایش «صندلی» با جهان یک بازی موبایلی، رقابت و طنزی آشنا را به صحنه می‌آورد و تماشاگر را هم سرگرم و هم به فکر فرو می‌برد.

بعضی روایت‌ها فقط مرور گذشته نیستن؛ سفری‌ان به دلِ روزهایی که هنوز تصویرهاش روشنه.ماشاالله شاهمرادی‌زاده، بازیگری که جنگ رو با گوشت و پوست لمس کرده، این‌بار در «۳۶۰ درجه» از تجربه‌هایی می‌گه که هیچ‌وقت روی پرده درست دیده نشدن؛ از شب‌هایی که برای رزمنده‌ها نمایش اجرا می‌کرد، از تئاترهایی که وسط بیابون با یک چفیه و یک بیل روی صحنه می‌برد، و از روزهایی که هنر، بخشی از همان جبهه بود.از شوقش به سینما گفت، از مسیر پرپیچ‌وخم بعد از جنگ، و از خاطره‌هایی که هنوز مثل یک صحنه‌ی ناتمام توی ذهنش مونده.همراه ما باشین؛ این‌بار جنگ و هنر رو از زاویه‌ی نگاه صریح و پر از خاطره‌ی ماشاالله شاهمرادی‌زاده بشنویم.