مرتضی اخوان | شهرآرانیوز؛ راه‌نیافتن تیم‌ملی افغانستان به دور نهایی مسابقات فوتسال قهرمانی آسیا امری تازه نبود، اما نمایش خوب شاگردان مجید مرتضایی، سرمربی مشهدی این تیم، فوتسال‌دوستان افغان را به آینده امیدوار کرد. تیم‌ملی فوتسال افغانستان که به‌واسطه حضور در سید سوم آسیا همواره در دوره‌های گذشته با تیم سید دویی تاجیکستان روبه‌رو شده و تابو شکست مقابل این تیم را هرگز نشکسته بود، این‌بار با هدایت کادر مشهدی‌اش توانست از این تیم تساوی بگیرد.
آن‌هم تساوی‌ای که تا چند دقیقه مانده به پایان بازی، پیروزی‌ای با دو گل اختلاف بود و اگر هیجان ناشی از این موفقیت نبود که خیلی زودتر از سوت پایان بر بازیکنان احساسی افغانستانی حاکم شده بود، شاید الان افغانستان تیم راه‌یافته به مسابقات قهرمانی آسیا بود. افغانستان برای حضور در مرحله نهایی جام‌ملت‌های آسیا فقط چهار گل برای افزایش تفاضل گلش کم آورد. مجید مرتضایی در گفتگو با شهرآراورزشی از ماجرا‌های اولین تجربه سرمربیگری یک تیم‌ملی و اتفاقات بیشکک قرقیزستان می‌گوید.
- تجربه تازه و خوبی بود. سرمربیگری در تیم‌ملی با سرمربیگری باشگاهی زمین تا آسمان فرق دارد. شما در باشگاه یک فصل کامل فرصت دارید تا برای نتیجه لازم تلاش کنید و اگر جایی اشتباه کردید، دوباره در مسیر درست قرار بگیرید؛ اما در تیم‌ملی این‌طور نیست و همه تلاش شما فقط برای یک بازی است. در همین تورنمنت قرقیزستان همه تلاش ما نتیجه‌اش فقط در همان بازی اول معلوم می‌شد و اگر ما تاجیکستان را می‌بردیم یا مقابل این تیم می‌باختیم، تکلیف همه‌چیز روشن بود؛ اگر می‌بردیم، صعود کرده بودیم و اگر می‌باختیم، حذف‌شدنمان قطعی بود.
- بازی تاجیکستان برای ما حکایت متفاوتی داشت. تیم‌ملی فوتسال افغانستان در دوره‌های گذشته این مسابقات هیچ‌وقت نتوانسته بود تاجیکستان را ببرد و حتی مقابل این تیم مساوی هم نگرفته بود. همین مسئله از نظر روحی تیم ما را زیر فشار قرار داده بود.
- بازیکنان ما فکر کردند کار تمام شده است. روی نیمکت تیم هم جو عجیبی بود و برخی بازیکنان از خوش‌حالی گریه می‌کردند. خیلی تلاش کردیم فضای تیم را آرام کنیم و به بازیکنان متذکر شویم که هنوز هیچ‌چیز تمام نشده است.
- ازبکستان که تیم سید یک آسیاست و هم ما و هم تاجیکستان می‌دانستیم کار سختی مقابل این تیم داریم. اما ماجرای نپال کمی متفاوت است. نپال در بازی با تاجیکستان خیلی گل خورد، وگرنه این تیم برابر ازبکستان که تیم قوی‌تری بود، پنج گل خورده بود! من فکر میکنم اگر بازیکنانم موقعیت‌هایشان را مقابل نپال به گل تبدیل می‌کردند، الان قطعا ما در جام‌ملت‌ها بودیم.
- دراین‌زمینه دو دیدگاه وجود دارد؛ دیدگاه هوادار که از ما پاورپلی می‌خواهد تا گل بزنیم و دیدگاه فنی کسانی که مربی فوتسال هستند و می‌دانند در شرایط ما پاورپلی مقابل نپال منطقی نبود. ما دو ماه بود که تیم‌ملی افغانستان را تحویل گرفته بودیم و در این مدت در ۹ بازی تدارکاتی‌مان پاورپلی را تمرین کرده بودیم، اما به‌دلیل اینکه ابزار لازم را برای پاورپلی نداشتیم، در هیچ‌کدام از این بازی‌ها نتوانسته بودیم به گل برسیم. از طرفی پاورپلی یا برای خلق موقعیت بیشتر و رسیدن به گل است یا برای نگهداشتن زمان بازی. ما در بخش دوم خوب بودیم، اما در بخش اول می‌دانستیم قدرت لازم را نداریم. ما مقابل نپال هر یک دقیقه یکی‌دو موقعیت گل‌زنی ایجاد می‌کردیم و دیگر به پاورپلی نیازی نداشتیم؛ ما نیاز داشتیم موقعیت‌هایمان را گل کنیم. این تفاوت دیدگاه پیامد تجربه است و برای مربی معنا ندارد.
- بله. در شرایطی که تیم ما داشت و شناختی که از ابزارمان داشتیم، به‌نفع ما نبود.
- بازیکنان افغانستانی در تکنیک و خلاقیت فردی به ایرانی‌ها نزدیک هستند، اما در انجام بازی‌ها و اجرای تاکتیک‌ها چندان قوی نیستند. این هم به‌علت آن است که تجربه بازی‌کردن ندارند. تا همین سال گذشته قانون بر این بود که هر تیم در لیگ‌برتر ایران فقط یک بازیکن افغانستانی آن‌هم ملی‌پوش می‌تواند جذب کند، اما از سال آینده این قانون قرار است برداشته شود و شما مطمئن باشید نفرات بیشتری از این بچه‌ها در لیگ ایران بازی می‌کنند و با کسب تجربه بیشتر آینده درخشانی در انتظار فوتسال افغانستان است.
- مسئولان فدراسیون افغانستان از عملکرد ما راضی هستند و صحبت‌هایی هم برای ادامه همکاری داشتند، اما ما باید برنامه‌هایمان را برای مقدماتی جام‌جهانی سال آینده به آن‌ها بدهیم تا اگر شرایط مهیا بود، این همکاری ادامه داشته باشد.