به گزارش شهرآرانیوز، چرا درباره حفظ احترام نان دستور داریم؟ چرا از کودکی طبق آموزه‌های دینی به ما یاد داده اند نان را زیر پا نگذاریم و اگر آن را جلو راه پیدا کردیم، ببوسیم و در جایی بگذاریم که احترام آن حفظ شود؟ درست همان دستوری که درباره برگه‌های شریف قرآن داریم.
قرآنی که این قدر برای ما مسلمان‌ها مقدس است، چرا باید اولیای دین نان را در کنار قرآن قرار داده باشند؟ چرا تابه حال دراین باره فکر نکرده بودیم؟! درباره «نان مقدس»؛ نانی که نه تنها خودش مقدس است، بلکه مسیر رسیدن به آن که می‌شود مسیر کسب روزی حلال، ۹ جزء از ۱۰ جزء عبادت است! این یعنی تقریبا همه عبادت، یعنی رسیدن به نان حلال؛ نانی که نه فقط خودش مقدس است و مسیر رسیدن به آن عبادت، بلکه حتی آن دستی که برای رسیدن به آن تلاش می‌کند و زجرکشیده می‌شود، لایق بوسه بهترین پیامبر خدا، یعنی لایق بوسه خداست.
این همه معنا و رفتار‌ها و نماد‌های معنادار را برای ما گذاشته اند که ارزش اقتصاد و کار اقتصادی مفید را در اسلام بدانیم. اگر در معارف دینی اولین درجه اهمیت در اعتقادات و توحید است، در اجتماع و زندگی مردم اولین درجه اهمیت از آن نان است که مولوی می‌گوید: آدمی اول اسیر نان بود!
اسارتی که چاره‌ای از آن نیست و خدایی که این بشر را خلق کرده است، از این نیاز اساسی او خبر دارد و او را به سوی برطرف کردن این نیاز تهییج و تشویق می‌کند و پیامبر رحمت (ص) همین نان مبارک را که نماد بی نیازی اقتصادی است، از خداوند طلب و آرزو می‌کند که هیچ گاه بین آن و امتش جدایی نیفتد که فرمود: خداوندا! در نان ما برکت قرار ده و بین ما و آن جدایى نینداز که اگر نان نبود، نه روزه مى گرفتیم، نه نماز مى خواندیم و نه فریضه هاى پروردگارمان را انجام مى دادیم. (کافی، جلد۵، صفحه ۷۳)
می‌شود این دعای زیبای پیامبر اعظم (ص) را که در روز‌های سخت شعب ابی طالب بیان فرموده است، در روز‌های سخت زندگی زمزمه کنیم و از خدا بخواهیم همان طور که ما را به سوی معاد و مسیر نجات راهنمایی کرد، به سوی تأمین معاش رهنمون شود که آبروی ما در دو دنیا حفظ شود و همه آنچه گفته شد، باید در مرکز توجه مسئولان جامعه دینی باشد.
اولویت دین در جامعه تأمین نان مردم است و یکی از اهداف اولیه دین و اولیای دین و بزرگان انقلاب دینی، همین بوده است که مسلمانان در جامعه دینی آبرومند زندگی کنند و نانی در سفره داشته باشند که بتوانند آرامشی در سجاده عبادت پیدا کنند و وقتی سفره نان در خانه و جامعه‌ای پهن نباشد، مجالی برای پهن شدن سجاده ایمان هم نیست.