شبنم کرمی- برای رسیدن به قله‌های پیروزی به گام‌های بلند و تلاش بسیاری نیاز است. هریک از ما چقدر در زندگی از این قدم‌ها برداشته‌ایم و به کدام‌یک از آرزوهایمان رسیده‌ایم؟
ستایش تربتی 13سال دارد و دانش‌آموز کلاس هفتم مدرسه شاهد زکیه است.
او تاکنون 11مدال طلا، یک نقره و دو برنز را در رشته کاراته (سبک وادوریو) به‌دست آورده است که دو مدالش بین‌المللی، 6 مدال ملی و بقیه استانی است. گفتگوی ما را با ستایش می‌خوانید.
چگونه به کاراته روی آوردی؟
کلاس سوم ابتدایی قصد داشتم برای کلاس ژیمناستیک ثبت‌نام کنم اما با توجه به اینکه دوستم کاراته را انتخاب کرد من هم این رشته را برگزیدم و کم‌کم که ادامه دادم به آن علاقه‌مند شدم، به‌طوری‌که اکنون کمربند مشکیِ دان یک دارم.
از پیروزی‌هایی که در این راه کسب کرده‌ای برایمان بگو.
سال 97 در مسابقه استانی نخستین موفقیتم را با کسب مدال برنز به‌دست آوردم. آن زمان کم‌سن بودم و درک کاملی درباره دریافت مدال نداشتم اما حسی متفاوت بود که تا آن‌وقت تجربه نکرده بودم؛ روی سکو رفتن و تشویق شدن از سوی دیگران احساس بسیار خوبی به‌همراه داشت.
مادر و پدرم خیلی خوشحال بودند و مدام بغلم می‌کردند و برایم یک کتاب هم جایزه گرفتند.
پس از آن در همان سال، در مسابقه کشوری سبک وادوریو بخش کمیته مدال برنز گرفتم. سپس در دو بخش کاتا و کمیته این سبک در مسابقات استانی دو نشان طلا کسب کردم و در مسابقات کشوری در هر دو بخش مدال طلا را به‌دست آوردم.
سال98 در مسابقات انتخابی تیم استان به اتفاق دو نفر از دوستانم انتخاب شدیم و پس از آن در چند مسابقه استانی دیگر هم در هر دو بخش، موفق به دریافت نشان طلا شدم.
سال2021 در مسابقات بین‌المللی در بخش کاتا طلا گرفتم و سال2022 نیز در مسابقات آسیایی مدال برنز را به‌دست آوردم. اکنون نیز برای انتخابیِ تیم ملی آماده می‌شویم.
در این رشته‌ی ورزشی استعداد یا امکانات خاصی نیاز نیست، اگر خانواده، فرد را حمایت و خود ورزشکار هم تلاش و تمرین کند موفقیت پیش روی اوست.
پدرم یک زمانی رزمی‌کار بود و من در دوران قرنطینه علاوه بر کلاس‌های آنلاین، با پدر و برادرم در خانه تمرین می‌کردم.
شرکت در مسابقات مختلف تجربه‌ای هم برایت به همراه داشته است؟
بله. اکنون می‌دانم اگر به مقامی که دوست دارم نرسیده‌ام نباید ناامید شوم و این شکست را پایان راه بدانم، بلکه باید پله‌ای برای رسیدنم به موفقیت بعدی باشد.
به‌یادماندنی‌ترین پیروزی‌ات کدام بود؟
به مسابقات کشوری در قزوین مربوط می‌شود که دو مدال طلا کسب کردم اما برایم بسیار سخت و ناراحت‌کننده بود که از میان 120 نفر شرکت‌کننده، حریفم در هر دو بخش مسابقه، صمیمی‌ترین دوستم شد.
هرچند بدون حضور مادر و پدرم در شهر دیگری مسابقه دادم و با رئیس سبکمان آشنا شدم که تجربه بسیار خوبی برایم به‌همراه داشت.
چرا کاراته را دوست داری؟
این رشته تا المپیک جای پیشرفت دارد که هدف من رسیدن به آن است. حتی وقتی خسته‌ام، از باشگاه که برمی‌گردم سرشار از انرژی هستم.
این ورزش افزون بر روحیه، برای سلامتی و افزایش تمرکز نیز خیلی مفید است.
البته در ورزش حرفه‌ای احتمال صدمه دیدن هم وجود دارد که جدی نیست. من دو مرتبه حین تمرین صدمه دیده‌ام که به‌دلیل اشتباه خودم بوده و خوشبختانه آسیبی به پیشرفتم نزده است.
بجز ورزش برای رسیدن به آینده‌ای روشن چه تلاشی کرده‌ای؟
از دوران ابتدایی در حرم امام‌رضا(ع) در زمینه قرائت قرآن فعالیت می‌کردم و یک دوره هم در مسابقات بین مدارس در قرائت نفر اول شدم.
کلاس چرتکه نیز می‌رفتم. اکنون دوره زبان انگلیسی را می‌گذرانم و به گویندگی هم علاقه زیادی دارم و سعی می کنم در این راه نیز موفق شوم.
همیشه در درس عالی بوده‌ام و همه‌ی تلاشم را برای موفقیت در تحصیل می‌کنم.
برای آینده هدفم ادامه رشته ورزشی‌ام تا بالاترین سطح و ورود به رشته هوانوردی در دانشگاه است که به همین دلیل روی دروس ریاضی و زبان تمرکز خاصی دارم و برای آینده هم خودم را در تاتامی مبارزه و همچنین درحال پرواز با هواپیما می‌بینم.
این ورزش را به دوستانت توصیه می‌کنی؟
فکر می‌کنم بچه‌ها اگر کاری را به‌نفع خود می‌دانند نباید از آن بگذرند، هر ورزشی می‌پسندند انجام دهند و از صدمه و آسیب رشته‌های ورزشی هم نترسند و اگر دوست دارند آن‌را ادامه دهند.
به‌نظرم کاراته هم برای دختران بسیار لازم و مفید است زیرا می‌توانند به‌خوبی از خودشان محافظت کنند.
تنها به‌دلیل رزمی بودن نمی‌شود گفت ورزشی خشن است بلکه این رشته ورزشی خیلی هم ظریف است و نباید به طرف مقابل ضربه بخورد، زیرا سبک وادوریو wkf کنترلی است و هرکسی علاقه داشته باشد تا هرجایی بخواهد می‌تواند آن‌را ادامه دهد.
تاکنون در این راه چه کسانی تو را به آرزوهایت نزدیک کرده‌اند و مهم‌ترین درخواستی که داری چیست؟
مادرم تاکنون بیشترین حمایت را از من در این راه داشته است و مربی عزیزم خانم معصومه العقابی هم تلاش زیادی برایم کرده و برخلاف سایر مربی‌ها با کمربند زرد هم ما را در مسابقات شرکت داده و حمایت می‌کرد که از ایشان سپاسگزارم.
از مسئولان نیز می‌خواهم حامی بچه‌هایی که در حاشیه شهر زندگی می‌کنند باشند زیرا ما با امکانات بسیار کمی تا اینجا پیش آمده‌ایم.
مربی‌های ما خیلی برای ما تلاش می‌کنند اما بسیاری از اوقات به‌دلیل اینکه اسپانسر و حامی نداریم نمی‌توانیم در مسابقات بین‌المللی و برون‌مرزی شرکت کنیم که این شکستی نه فقط برای یک فرد و یک تیم که برای همه مردم کشور است.
یک حامی با حمایت مالی خود می‌تواند حاصل تلاش ما را که یک پیروزی جهانی است به کام ملت ایران هم شیرین کند.