امیرمنصور رحیمیان | شهرآرانیوز؛ هر اتفاق بزرگی از جایی شروع می‌شود. مهم شروع کردن آن اتفاق و ایمان داشتن به سرانجام آن است. حالا هر چند سال که می‌خواهد طول بکشد. اگر یقین و ایمانی در میان باشد، مسئله زمان و جان به هیچ عنوان مطرح نیست. کسانی که آن شب در مسجد گوهرشاد، از جانشان گذشتند و آنجا را ترک نکردند، هم به این ایمان رسیده بودند. روز ۲۱ تیر سال ۱۳۱۴ است و شیخ بهلول، بعد از سه روز سخنرانی علیه حکومت پهلوی، جمعیت زیادی را در مسجد گرد هم آورده است؛ که ارتش از راه می‌رسد و می‌شود آنچه می‌شود. در حمله به حریم امن حرم امام رضا (ع)، انسان‌های بی گناه زیادی (با روایت‌های زیادی از تاریخ) جانشان را از دست می‌دهند و مجروح می‌شوند.
ولی آتشی را روشن می‌کنند که سال‌ها پس از آن دودمان پادشاهی پهلوی را می‌سوزاند. شیخ بهلول به عنوان مقصر این اتفاق شناخته می‌شود و او راه افغانستان را پیش می‌گیرد و در آنجا به فرمان حکومت وقت، مدت چهار سال در زندان انفرادی محبوس می‌شود. محمدتقی گنابادی، ملقب به شیخ بهلول، در ۲۶ خرداد سال ۱۲۷۹ در روستای بیلند گناباد متولد شد. او عمر خود را به فراگیری علوم فقهی و اصول دینی صرف کرد و خیلی زود پایش را روی منبر گذاشت. پدرش نظام الدین، مکتب درس داشت و او نزد پدر به آموختن قرآن مشغول می‌شود.
محمد تقی، خیلی زودتر از هم سالانش کل قرآن را حفظ می‌کند. او که از هوش خوبی برخوردار بوده است، از هشت سالگی وعظ و خطابه را شروع می‌کند و به خاطر لطف سخن و حسن خلق، مورد اقبال مردم قرار می‌گیرد. خودش در جایی می‌گوید: «همیشه بعد از درس و منبر، در اوقات فراغت به بازی‌های کودکانه می‌پرداختم. اهالی محله هم می‌گفتند: نه به آن منبر و روضه ات و نه به این بازیگوشی هایت. رفتار‌های تو مثل رفتار بهلول زمان امام صادق (ع) است. تقریبا از همان زمان و به دلیل همان تشابه این اسم روی من ماند.» شیخ بهلول، مبارزه با حکومت پهلوی اول را از همان منبر‌ها شروع کرد، آن منبر‌ها
می‌شودبخشی از قیام مردم علیه جور حکومت زمان که سال بعد به نهضت امام خمینی (ره) پیوند خورد. او بیشتر عمرش را در زندان و یا تبعید گذراند. وی در ۹۵ سالگی در هفتمین روز از مرداد سال ۱۳۸۴ و در گناباد، به رحمت خدا رفت. خدایش بیامرزد.