شیعیان عراقی درباره این مراسم می‌‌گویند که این مراسم برگرفته از احساس حسرتی است که از عدم حضورشان به خاطر فاصله‌ی زمانیِ موجودِ بین زمان حاضر و زمان شهادت امامشان پیش آمده. به همین دلیل نمی‌توانند به یاری‌کنندگان قیام امامشان بپیوندند.
آن‌ها با برگزاری این مراسم، آمادگی خود را به صورت مشقِ شمشیر، صدای طبل و فریاد «یا حسین» اعلام می‌کنند.
در ابتدا طبّال‌ها آرام بر طبل‌ها می‌کوبند و همگی گوش می‌دهند. کسانی که توانایی مشقِ شمشیر دارند توسط مردی میان‌دار به میانه‌ی مجلس هدایت می‌شوند، دیگر حاضران نگاه می‌کنند و گوش می‌دهند.
در ادامه طبّال‌ها سریع‌تر و بلند‌تر می‌کوبند و می‌کوبند..
میان‌دار، دایره‌ی حلزونی‌وار شمشیرداران را که فریاد زنان و با سرعتی بیشترحرکت می‌کنند به وسط مجلس هدایت و آن را فشرده‌تر می‌کند.
در پایان شمشیرداران با صدای بلند طبل‌ها و فریادزنان دور مجلس می‌دوند..
عکس و متن: علی حسینیان
منبع: اینستاگرام علی حسینیان