گروه ورزش/شهرآرانیوز، تیم والیبال نوجوانان ایران فینال آسیا را به ژاپن باخت و به نایب قهرمانی رسید، بدون اینکه بخواهیم این شکست را فاجعه بدانیم باید از این معبر پلی به سوی آینده روشن بسازیم.
نخست اینکه تیم استرس داشت و بازیکنان کم تجربه بودند و بهانه‌ای بیش نیست چراکه حریف ما هم نوجوان بوده و در یک کشور غریب بازی می‌کرد و بالطبع باید بیشتر تحت فشار قرار می‌گرفت.
دوم اینکه تفاوت بارز در اجرای مهارت‌های فردی بین بازیکنان دو تیم بود. کافی است عملیات فنی تیم ژاپن را مرور کنیم تا متوجه شویم چشم بادامی‌ها والیبال را کامپیوتری و بی نقص و کم اشتباه بازی می‌کردند و بچه‌های ما از این بابت فاصله‌ای آشکار با ژاپنی‌ها داشتند. اینجا ایراد فقط متوجه محمد وکیلی نیست. در کانون‌ها و مدارسی که مثل قارچ از گوشه و کنار می‌رویند نظارتی وجود ندارد و جنبه‌های تجاری آن بر آموزش ارجحیت پیدا می‌کنند و در چنین شرایطی مربیان همه رده‌های ملی ناچارند از صفر آغاز کنند و کلی وقت و سرمایه هدر بدهند.
سوم؛ جای مربیان تخصصی در تیم‌های پایه خالی است تا نو‌پا‌های والیبال شیوه صحیح دفاع و سرویس و... را به طور عملی بیاموزند و با الگوپذیری زودتر به مهارت دست پیدا کنند.
چهارم؛ مسابقات اخیر ثابت کرده که مناطقی، چون گنبد و ترکمن صحرا بهترین مناطق برای پاشیدن بذر‌های مستعد است و به جای اردو‌های طولانی، شهر‌های والیبال خیز را در اولویت قرار دهیم.
پنجم؛ بهترین بازیکنان تیم نوجوانان از دل مسابقات قهرمانی کشور در کاشان گلچین شده اند و در ترکیب اصلی تیم جای گرفته اند. پس به جای وقت تلف کردن بر تعداد مسابقات رده‌های سنی بیفزاییم.
ششم؛ جای مربیان گنبد و دشت در جوار تیم‌های ملی رده‌های پایه کجاست؟ آیا نباید مربیان این منطقه پراستعداد مورد حمایت و دلگرمی قرار گیرند؟
خلاصه اینکه؛ فدراسیون والیبال که برای همه تیم‌ها سنگ تمام گذاشته اعتقادی به آسیب شناسی دارد؟ منتظر می‌مانیم. برای مسابقات جهانی باید امروز آغاز کرد فردا خیلی دیر است